Αἰτία για σκέψῃ

Ἐρωτήσῃ για ὅσους ἐπιμένουν να γράφουν μὲ ἀγγλικοὺς χαρακτῆρες, ἀλλὰ καὶ για τοὺς ὑπολοίπους:

Τὰ πληκτρολόγιά που ἔρχονται στην Ἑλλάδα κατασκευάζονται στο ἐξωτερικό. Τὰ περισσότερα ἔχουν στα πλῆκτρα μόνο λατινικοὺς χαρακτῆρες. Ἔχουν ὅμως ἐνσωματωμένη τὴν ἐντολὴ Ἀριστερὸ Shift-Alt για να μεταπηδοὺν σὲ ἑλληνικοὺς χαρακτῆρες.

Τὸ πληκτρολόγιο διαθέτει μνήμη που συγκρατεί τις ῥυθμίσεις που ἔκανες, ἄκομα καὶ ἂν κανεὶς ἐπανεγκατάσταση τὸ λειτουργικό.

Γιατὶ ἄραγε να συμβαίνει αὐτό;

ΥΓ. Ἂν δεν εἶναι ἔτσι καὶ τὸ πληκτρολόγιο λειτουργεῖ μὲ διαφορετικὸ τρόπο θὰ ἤθελα ὁποῖος γνωρίζει σχετικὰ να μὲ πληροφορήσει.

Είναι πάμφθηνα...

Μοῦρθε ξαφνικὰ σὰν φλασάκι ἔνας ἀπὸ τοὺς λόγους που πολλοὶ ἐξακολουθοὺν να γράφουν σὲ γκρίκλις ἣ γενικὰ δυσκολεύονται να γράψουν σωστά.

Ὁ βασικὸς λόγος εἶναι τὸ πληκτρολόγιο. Τὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα κυκλοφοροὺν δεν ἔχουν ἐπάνω στα πλῆκτρα ἑλληνικοὺς χαρακτῆρες, ἔστω καὶ ἂν ἔχουν τὴν δυνατότητα να γράφουν ἑλληνικά.

Κυκλοφοροὺν ὅμως μερικὰ πληκτρολόγιά (που ἐπιπλέον εἷναι καὶ πάμφθηνα, συνήθως κάτω ἀπὸ 10 εὔρῳ) ποὺ ἔχουν ἐπάνω καὶ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα καὶ τὰ σημεῖα στίξης.

Ἀγοράστε ἕνα λοιπὸν καὶ ἐλευθερωθεῖτε ἀπὸ τὴν δυναστεία τοῦ ΛΑτινικού (και για όσους δεν το γνωρίζουν Χαλκιδικοὺ) ἀλφαβήτου.

Η Μαρίκα η δασκάλα (Ρούκουνας)

Ἕνα παλιό ρεμπέτικο τραγούδι, γραμμένο ἀπό πρακτικά ἀγράμματους μουσικούς. Ἀπολαῦστε τόν γρήγορο καί ἄμεσο στίχο (δυστυχῶς χωρίς τήν ἀπίθανη ἐκτέλεση τῶν ἐπίσης ἀγράμματων μουσικῶν). Τέλος κάνετε μία σύγκριση μέ τά σημερινά «σουξέ» τοῦ ἑνός στίχου καί τῶν ἑκατό ἐπαναλήψεων τοῦ ρεφραίν.

Ἡ Μαρίκα ἡ δασκάλα

πώχει σπίτια δυό μεγάλα

τό πρωί στίς ἕξι βγαίνει

καί στήν ἀγορά πηγαίνει.

Τό καλάθι της κρατάει

καί μέ ὄρεξη κοιτάει

νάβρει τρυφερό μοσχάρι

ἤ κανένα φρέσκο ψάρι.

Ἕνας νιός λεβέντης πρώτης

ὁ ψαράς ὁ Παναγιώτης

τήν δασκάλα τήν γνωρίζει

καί τηνε καλημερίζει.

Ἔχω δυό λαβράκια φίνα

πούρθαν τώρ’ ἀπ’ τήν Ραφήνα

πάρε τόνα νά τό βράσεις

μία ψαρόσουπα νά φτιάξεις.

Τό λαβράκι δέν μοῦ κάνει

θέλω ψάρι γιά τηγάνι

κι ἄν δέν ἔβρω παλαμίδα

παίρνω γόπα ἤ μαρίδα.

Κι ἄν δέν ἔβρω τέτοια ψάρια

παίρνω μία ὀκά μπατζάρια

βάζω καί λιγάκι λάδι

καί μασάω καί τό βράδυ.

Ἔτσι κάθε μέρα βγαίνει

κι ὅμως τίποτα δέν παίρνει

ἡ τσιγκούνα ἡ δασκάλα

πώχει σπίτια δυό μεγάλα.

Κάθε τρυφερό τσ’ ἀρέσει

μά φοβᾶται νά ξοδέψει

κι ἔτσι ἀπ’ τήν τσιγκουνιά της

μένει ἄδεια ἡ κοιλιά της.

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον

Τό θέμα τῆς γλωσσικῆς φτώχειάς μας εἶναι γνωστό καί δέν ἐξαντλεῖται εὔκολα.

Μπορῶ ὅμως νά προσθέσω μία μικρή ἀλλά σημαντική λεπτομέρεια. Ὑπάρχει ἕνας κανόνας στόν ὁποῖο ὁ τόνος ἑνός κτητικοῦ μεταφέρεται στήν προηγούμενη λέξη. Λέμε:

«Τότε ο ήρωάς μας άρπαξε το όπλο».

Ὁ τόνος στό «α» εἶναι σημαντικός γιατί σημαίνει ὅτι ὁ ἥρωας θεωρεῖται «δικός μας» (γνωστή ἔκφραση σέ διηγήματα) καί ἅρπαξε τό ὅπλο πού ὑπῆρχε κάπου.

Σήμερα κανείς δέν χρησιμοποιεῖ πλέον αὐτόν τόν γραμματικό νόμο, οὔτε καί καθηγητές ἀκόμα. Ἐδῶ βέβαια μέ τό ζόρι χρησιμοποιοῦν οἱ περισσότεροι καί τόν φτωχό τόνο πού ἀπέμεινε. Δεῖτε ὅμως τί συμβαίνει ὅταν καταργεῖται ὁ τόνος στό «α»:

«Τότε ο ήρωας μας άρπαξε το όπλο».

Τώρα ἡ ἔννοια τῆς πρότασης εἶναι ὅτι ὁ ἥρωας πῆρε τό ὅπλο πού ἦταν δικό μας.

Ἔτσι διαβάζοντας «Τότε ο ήρωας μας άρπαξε το όπλο», δέν ξέρουμε τί ἐννοεῖ ὁ συγγραφέας ἀπό τά δυό. Θά πρέπει νά συνδέσουμε τήν πρόταση μέ τά προηγούμενα ἤ τά ἑπόμενα γιά νά ἀντιληφθοῦμε τί συμβαίνει.

Τό ἴδιο ἀκριβῶς γίνεται καί τίς λατινογενεῖς γλῶσσες, ὅπου μία λέξη ἔχει ὑπερβολικά πολλές ἔννοιες.

Ἔτσι (Χαῖρε Κίσσινγκερ) σέ λίγο τά πράγματα θά εἶναι ἀνεπιστρέπτως τραγικά.

Ἔτσι μπορῶ νά ἐπαναλάβω αὐτό πού ἤδη ἔχω καταχωρήσει:

Ἡ ἀρχαία φυλή μου πέθανε. Ἡ γλώσσα τῆς πέθανε. Καί δυστυχῶς δέν ἔχω τήν δύναμη νά κάνω τίποτε, γιατί «οἱ λαοί δέν ἐξαφανίζονται ἀπό τό μαχαίρι. Ἐξαφανίζονται ἀπό τήν καλοπέραση».

ΑΠΛΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΖΗΤΗΜΑ

Με αφορμή περιστατικό που συνέβη αυτές τις μέρες, ενημερωθήκαμε από πολλούς

σχετικούς με το ζήτημα φορείς (του Γενικού Χημείου του Κράτους

συμπεριλαμβανομένου) για τα εξής:

Όλοι σπίτι έχουμε ένα κοινό θερμόμετρο υδραργύρου - η χρήση του οποίου

απαγορεύθηκε, ευτυχώς, από την 1/1/2011 με οδηγία της Ε.Ε. Όλοι κάποια

στιγμή έχουμε σπάσει ένα τέτοιο θερμόμετρο.

Και τι κάναμε: Μαζέψαμε τις ασημένιες «μπιλίτσες» με τα χεράκια

μας ή - ακόμα χειρότερα; - με την ηλεκτρική σκούπα και τις πετάξαμε στα

σκουπίδια ή στη λεκάνη της τουαλέτας κλπ. Μόνο που τότε ίσως δεν ξέραμε

ότι ο υδράργυρος, είναι το πιο επιβλαβές βαρύ μέταλλο (θυμάστε σχολείο,

Χημεία;), η κατάποση, ή ακόμα χειρότερα, η εισπνοή του οποίου (ΝΑΙ ΟΙ

ΜΠΙΛΙΤΣΕΣ ΑΥΤΕΣ ΕΞΑΤΜΙΖΟΝΤΑΙ και είναι χειρότερο να τις εισπνεύσεις από το

να τις καταπιείς !!!) δύναται να επιφέρει από πρόσκαιρες παρενέργειες

(πονοκέφαλο, απώλεια συνείδησης κλπ) έως μόνιμες καρδιαγγειακές και

νεφρικές βλάβες. Ακόμα ακόμα, μπορεί να δημιουργήσει χρωμοσωματικές

ανωμαλίες που οδηγούν σε μογγολισμό!!!

Συνεπώς, μόλις δούμε τις γλυκούλες ασημί μπαλίτσες:

1. Ανοίγουμε τα παράθυρα, για να αερίζεται καλά ο χώρος

2. Απομακρύνουμε παιδί ή ζώο.

3. Φοράμε τα γάντια μας (όχι τα μάλλινα του χιονιού, της κουζίνας εννοώ)

4. Με ένα κομμάτι χαρτί συγκεντρώνουμε τα σώματα του υδραργύρου, τα οποία λόγω

σχήματος και βάρους εκτοξεύονται μακριά. Προς θεού, δεν χρησιμοποιούμε ηλεκτρική σκούπα ή σκουπάκια!!!

5. Τα βάζουμε σε τρεις πλαστικές σακούλες που τις κλείνουμε όσο πιο ερμητικά γίνεται και τα βγάζουμε στο μπαλκόνι.

6. Τα απορρίπτουμε, όχι φυσικά στα σκουπίδια, αλλά σε

σταθμούς συγκέντρωσης τοξικών αποβλήτων. Οι περισσότεροι δήμοι έχουν

πλέον τέτοιους σταθμούς.

7. Προμηθευόμαστε από το φαρμακείο ένα ηλεκτρονικό θερμόμετρο.

Μην ακούσω από κανέναν ότι δεν το εμπιστεύεται γιατί δεν είναι ακριβείας.

Δεν θα πάθουμε τίποτα εάν μας δείξει 0,1 βαθμό C απόκλιση.

Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τις οικολογικές λάμπες φωτισμού με τις οποίες

μας ενθαρρύνουν όλοι -και ορθώς πράττουν - να αντικαταστήσουμε τις απλές

λάμπες. Έχουν υδράργυρο!!!! Σε μικρότερη ποσότητα /ανά λαμπτήρα σε σχέση με

το θερμόμετρο, αλλά εάν σκεφτείτε πόσες αριθμητικά χρησιμοποιούμε το

χρόνο...

Έχετε ακούσει ποτέ ότι δεν πρέπει να τις πετάτε μόλις καούν, αλλά πρέπει να

τις συγκεντρώνετε και να τις απορρίπτετε σε ειδικούς για το σκοπό αυτό

συλλέκτες; Εγώ αυτό που κάνω είναι να τις συγκεντρώνω σε μια σακούλα, να τις

φυλάω κάπου που δεν κινδυνεύουν να σπάσουν και μια φορά στο τόσο να τις

πηγαίνω στο IKEA, που έχει σταθμό συγκέντρωσης για αυτές.

Σας παρακαλώ προωθήστε το μήνυμα όπου μπορείτε, να ενημερωθεί ο κόσμος, μιας

κι αυτοί που πρέπει να τον ενημερώσουν κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου...

Οἱ μηχανές μετάφρασης μιλάνε καθαρεύουσα

Ἐνῶ ἐμεῖς καταστρέφουμε τήν γλώσσα μας ὅλο καί περισσότερο…

Ἐνῶ ἐπιμένουμε νά τήν ἁπλοποιοῦμε σέ βαθμό κακουργήματος…

Οἱ μηχανές μετάφρασης μεταφράζουν τά ἀγγλικά κείμενα σέ καθαρεύουσα. Παράδειγμα ἡ φράση ἀπό ἕνα βιβλίο πού μεταφράζω αὐτό τό διάστημα:

Ἡ μετάφραση δέν εἶναι βέβαια ἀκριβής ἀλλά προσέξτε τίς λέξεις μέ τίς ὁποῖες ἀποδίδεται στά ἑλληνικά:

"The hero tells us that he tore some other branches off from the same tree, but the dark blood flowed from the bark of all of them,"

"Ὁ ἥρωας μας λέει ὅτι ἔσχισε μερικούς ἄλλους κλάδους μακριά ἀπό τό ἴδιο δέντρο, ἀλλά τό σκοτάδι τό αἷμα ἔρευσε ἀπό τό φλοιό ὅλοι τους,"

Ἐμεῖς ἐπιμένουμε νά λέμε ἔσκισε, κλαδιά, ἔτρεξε.

Σιγά τό σπουδαῖο θά μοῦ πεῖτε.

Κάποτε κάποιος ἔλεγε ὅτι ἕνας ἄγγλος ἔμεινε ἔκπληκτος ὅταν τοῦ ἐξήγησε ὅτι pediatric, geriatric, odontology καί ἄλλες λέξεις περιγράφουν στά ἑλληνικά αὐτό πού γίνεται ἐκεῖ καί δέν εἶναι ἕνας ἁπλός ἦχος.

Ὅμως τό τελικό ἀποτέλεσμα ἀπό τήν «ἀγγλική» ἐκπαίδευση τῶν νέων εἶναι ὅτι, σύμφωνα μέ καθηγητή Λυκείου, οἱ μαθητές του ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ τί σημαίνει ἡ λέξη φιλοσοφία. Καί δέν ἤξεραν γιατί ἔχουν ἐκπαιδευτεῖ νά θεωροῦν τήν λέξη σάν ἦχο καί ὄχι σάν ἕνα πολύ-διάστατο σύστημα πληροφορίας ὅπως πρέπει νά εἶναι (καί εἶναι) οἱ ἑλληνικές λέξεις.

Καί αὐτοί οἱ μαθητές Λυκείου, αὔριο θά γίνουν οἱ μελλοντικοί ἐπιστήμονες (χά!) τῆς χώρας μας.

Δέν ξέρω ἄν πρέπει νά κλάψω ἤ νά τό βάλω αὐτό σάν ἀνέκδοτο.

Κομπίνες

Τά δισεκατομμύρια χάνονται στό «πίτς φιτίλι» ὅπως λέγανε παλιά.
Οἱ φουκαράδες χάνουν τά λεφτά τους, πού φυσικά πᾶνε στίς μεγαλοτράπεζες, καί μετά τό κράτος (δηλαδή οἱ φουκαράδες) ἀναλαμβάνει τό χρέος πού δημιούργησαν οἱ ἐγκέφαλοι τῶν μεγάλων οἰκονομικῶν ἐταιριῶν (π.χ. Λέχμαν Μπράδερς).
Ἡ γελοιογραφία εἶναι ἀποκαλυπτική.