Ο όμορφος Ωρωπός

Το μέρος έχει αρκετό πράσινο. Δυστυχώς όμως βλέπεις παντού την νεοελληνική κακογουστιά, με τα δάση κατεστραμμένα από χωματόδρομους, καψίματα, καταπατήσεις, γιαπιά κάθε είδους, τεράστια και κακάσχημα ξενοδοχεία εμφανώς παράνομα την εποχή που χτίστηκαν κλπ.
ΕΥΤΥΧΩΣ που ήρθε η οικονομική κρίση, διαφορετικά το μέρος θα είχε καταστραφεί ακόμα περισσότερο. Να τα χιλιάσει και ο Παπανδρέου και η Μέρκελ, και το ΔΝΤ  και όποιος άλλος απατεώνας ευθύνεται για αυτήν.
Ταυτόχρονα μπορείτε να δείτε και ένα απρόσμενα και καταπληκτικά ωραίο μέρος. Θα το βρείτε σε ένα σημείο με τους απαραίτητους σωρούς αλλοπρόσαλλων σκουπιδιών με το όνομα «τρίτη πηγή».

Ένα διαρκές έγκλημα

Για κάποιον ανεξήγητο για μένα λόγο, οι άνθρωποι αρέσκονται να ζουν μαζί με τα ποντίκια. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτό το διαρκές έγκλημα που ξεκινάει με τις πρώτες ζέστες. Δεκάδες φίδια σκοτώνονται από τα αυτοκίνητα στην προσπάθειά τους να διασχίσουν έναν δρόμο.

Οι οδηγοί είτε επειδή δεν ενδιαφέρονται είτε επειδή το επιδιώκουν τα πατάνε. Έτσι λιγοστεύουν τον αριθμό του χειρότερου φυσικού εχθρού των ποντικιών.

Με αυτήν την μανία τους η ισορροπία της φύσης χαλάει. Και μετά επιστρατεύουμε δηλητήρια για να απαλλαγούμε από τα ποντίκια.

Αλλά το μυαλό θα μας εμποδίσει;

Γνωμικά

Ποιοι είμαστε; Από πού ερχόμαστε; Προς τα πού πάμε; Για ποιον λόγο ζούμε; Εξ’ αιτίας τίνος ζούμε;

Αν και είμαστε παντελώς ανίκανοι να απαντήσουμε στα θεμελιώδη αυτά ερωτήματα, είναι γεγονός ότι ο καθένας από εμάς έχει κατά βάθος μια αρχή που ολοκληρώνει. Υπάρχει «κάτι», δύσκολα αναγνωρίσιμο, το οποίο μας έλκει προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, προς το καλό, και την ανθρωπιά. Εκδηλώνεται με μία σιωπηλή τάση, που δεν μας αναγκάζει αλλά μας αφήνει να διαλέξουμε. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «φωνή της συνείδησης» ή καλύτερα «εσωτερικό δικαστή».
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, το αγαπημένο μας ΕΓΩ, που έχει αποχαλινωθεί πλέον, είναι εύκολα αναγνωρίσιμο και το οποίο μας σπρώχνει προς μία άλλη εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση. Μας πιέζει, φωνάζοντας και δημιουργώντας τεράστιο βάρος στο συναίσθημα για να κάνουμε το δικό του, παραβλέποντας πάντοτε αυτό που μας καλεί να κάνουμε ο εσωτερικός δικαστής μας.
Έτσι με βάση το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος, κινείται με ιδιοτέλεια, ακόμα και αν φαίνεται να δρα με βάση το συμφέρον των άλλων, τα πράγματα πάνε μόνιμα από το κακό στο χειρότερο. Θα ήταν εύκολο να το καταλάβει ο καθένας αυτό, αλλά δυστυχώς έχουμε εκπαιδευτεί από μικροί να νομίζουμε ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ ΕΓΩ.
Παρ’ όλα αυτά, ευτυχώς, ο «δικαστής» συνεχίζει να υπάρχει και μας κάνει να μην αισθανόμαστε τόσο καλά με την σημερινή κατάσταση.
Εκλέξτε να τον ακολουθήσετε. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Μην χάνετε το θάρρος σας μπροστά στο αδιανόητο μέγεθος της παγκόσμιας αδικίας και θλίψης. Από μία ορισμένη οπτική γωνία εσείς φταίτε για αυτό!
Εκλέξτε τώρα.
Παρατήστε το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΑΣ ΕΓΩ τώρα.
Πράξετε αυτό που είναι δίκαιο τώρα.
Δείξτε αγάπη τώρα.
Δείξτε έλεος τώρα
Να είστε ταπεινοί τώρα.
Μπείτε στην θέση των άλλων τώρα.
Πρόκειται για μία δουλειά δύσκολη, την οποία έτσι κι αλλιώς δεν μπορείτε να την τελειώσετε  αμέσως.
Αλλά δεν μπορείτε και να την παρατήσετε.

Φυσικό προσάναμμα

Από μικρός μου άρεσε η φωτιά. Με ελκύει έντονα και πάντα μου άρεσε να παίζω με τα πυρωμένα κάρβουνα, με τα ξύλα που καίγονται, ακόμα και με την βιομηχανική φωτιά.
Κάποτε πήρα μέρος σε κατάσβεση πυρκαγιάς μέσα σε εργοστάσιο της ΔΕΗ. Καιγόταν ένας κλειστός χώρος με καλώδια υψηλής τάσης, πίνακες και διακόπτες. Έμπαινα στον χώρο γεμάτο με πυκνούς τοξικού καπνούς χωρίς μάσκα, κρατώντας την αναπνοή μου, προχωρούσα κάπου πέντε μέτρα προς τα μέσα, ανάμεσα σε πίνακες και μηχανήματα που φλέγονταν για να πλησιάσω την εστία και να αδειάσω τον πυροσβεστήρα.
Ίσως σας φαίνεται επικίνδυνο, αλλά εγώ με κάποιον τρόπο ήμουν ήρεμος και αισθανόμουν άνετα λες και καθόμουνα στον καναπέ.
Παντού όπου πηγαίνω ψάχνω για να βρω μέρη που μπορώ να ανάψω φωτιά και πράγματα που βοηθάνε σε αυτό. Έτσι βρήκα και αυτήν την φούντα του καλαμιού. Με την κατάλληλη προετοιμασία, η φωτιά, ακόμα και με αρκετή υγρασία είναι βέβαιη.

Τα επίχειρα της Δυτικής βλακείας

Το τι ανοησίες γράφονται στο διαδίκτυο μετά την νέα επίθεση δεν λέγεται. Ο καθένας γράφει το μακρύ και το κοντό του, ανάλογα με την πολιτική ιδεολογία του και επικρατεί το γνωστό διαδικτυακό μπάχαλο.
Όλοι αναρωτιούνται για την τρομοκρατία στην Ευρώπη, δεν καταλαβαίνουν  τι ακριβώς γίνεται, ούτε και γιατί γίνονται όσα γίνονται. Και συνήθως μετά από μία επιφανειακή ανάλυση προτείνουν αόριστες ή ανεδαφικές δράσεις.
Και εσείς φυσικά δεν καταλαβαίνετε. Αυτό είναι φυσικό αφού το μόνο που κάνετε είναι να μασάτε το ειδησεογραφικό κουτόχορτο και να παρακολουθείτε ηλίθια τηλεπαιχνίδια, όταν βέβαια δεν κάνετε like στον «τοίχο».
Καθίστε όμως και σκεφτείτε λίγο.
Δεκαετίες τώρα η Ευρώπη και οι ΗΠΑ:
-αποσταθεροποιούν συστηματικά τα μουσουλμανικά κράτη.
-καταστρέφουν κάθε δομή και κάθε οργάνωση στις μουσουλμανικές περιοχές δημιουργώντας εκατόμβες νεκρών με τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις τους.
-στήνουν και στηρίζουν δικτατορίες και «επαναστατικές» οργανώσεις σε κάθε σημείο του πλανήτη, όπου έχουν πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα.
-τροφοδοτούν τις εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ πολιτών με διαφορετικό θρήσκευμα [συνήθως μουσουλμάνων και χριστιανών] για να εκμεταλλευτούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου τους.
-διατηρούν μία εξόφθαλμα εχθρική πολιτική για κάθε τι χριστιανικό.
-στερούν τους πολίτες τους από οποιαδήποτε ηθική διδασκαλία.
-γαλουχούν τους πολίτες τους σε ένα κλίμα αθεΐας και αποδοχής οποιασδήποτε διαστροφής.
-στερούν τους πολίτες τους από κάθε έννοια εθνικής συνείδησης.
-μετατρέπουν κάθε έθιμο σε εμποροπανήγυρη με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος.
-χαϊδεύουν, στο όνομα της υποτιθέμενης δημοκρατίας και πολυ-πολιτισμικότητας, τους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες, ακόμα και αν έχουν κάνει πολλά εγκλήματα.
-ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ με ανεπίτρεπτο τρόπο την ταυτότητα των δραστών στις ειδήσεις για τα εγκλήματα (κυρίως βιασμούς) που διαπράττουν πολλοί μουσουλμάνοι.
Με όλες αυτές τις δράσεις τους ξεγύμνωσαν τον Δυτικό πολιτισμό από κάθε ηθική, δίνοντας σημασία μόνο στα χρηματιστήρια και τα κέρδη των τραπεζών.
Το τεράστιο πολιτισμικό/ηθικό/θρησκευτικό κενό ήρθαν να καλύψουν οι μουσουλμάνοι. Εκμεταλλευόμενοι την εγκληματική αδιαφορία της ΕΕ, την απαράδεκτα ηλίθια βοήθειά της και την προσκόλλησή της στην νεοταξική πολυ-πολιτισμικότητα, γέμισαν την Ευρώπη τζαμιά και οργανώθηκαν για να εκδικηθούν ΔΙΚΑΙΩΣ την ευρωπαϊκή φασιστική συμπεριφορά. Χιλιάδες ευρωπαίοι έχουν γίνει τώρα φανατικοί μουσουλμάνοι και πολεμάνε με την δυτικόθρεφτη ΙΣΙΣ. Και σε λίγο θα αρχίσουν να ανατινάζουν τους συμπατριώτες τους, τους συγγενείς τους και του φίλους τους στο όνομα του παράδεισου με τις πολλές παρθένες και τα πιλάφια.
Έτσι η «πολιτισμένη» Ευρώπη, η σκοπίμως άθεη, εισπράττει τώρα τα επίχειρα της πολυ-πολιτισμικής βλακείας της και της ληστρικής οικονομικής συμπεριφοράς της. Και άρκεσαν μια χούφτα τρομοκράτες για να αποκαλύψουν την αδυναμία και την ανοργανωσιά της υποτιθέμενης «ενωμένης» και «οργανωμένης» ΕΕ.
Βέβαια οι τράπεζες και οι πολυεθνικές δεν θα πάθουν απολύτως τίποτε. Αντίθετα θα αυξήσουν τα κέρδη τους από τις «επενδύσεις ασφαλείας» που θα αναγκαστούν να πληρώσουν οι πολίτες.
Τώρα καταλαβαίνετε πως και γιατί συμβαίνει όλο αυτό το πανηγύρι στην Ευρώπη;
Αν ακόμα δεν το καταλαβαίνετε τότε…

ΟΧΙ ΔΕΝ «Ανήκομεν εις την Δύσιν»

Το κείμενο έχει σαν «έμπνευση» τον στίχο από το δημοτικό τραγούδι που άκουσα τυχαία εχθές:
«Τούρκοι με δέρνουν με σπαθιά και Φράγκοι με μαχαίρια»
Εδώ και δεκαετίες μας κάνουν πλύση εγκεφάλου με δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προπαγάνδες.
Η πρώτη είναι η περίφημη «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Αυτό το είπε το 1976 ο Καραμανλής, όταν άρχιζε ο αγώνας δρόμου μεταξύ ΝΔ και Πασοκ για το ποιος θα καταστρέψει καλύτερα και γρηγορότερα την ελληνική οικονομία. Από τότε έχουν πέσει επάνω μας κανάλια, εφημερίδες και κόμματα. Θέλουν να μας πείσουν ότι είμαστε ευρωπαίοι και επομένως «πολιτισμένοι».
Η δεύτερη είναι ότι μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς είμαστε τουρκόσποροι. Αυτό το προωθούν οι διεθνιστές και οι πολυπολιτισμικοί υπέρμαχοι της Νέας Τάξης, συνήθως αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων. Και το προωθούν ΕΙΔΙΚΑ όταν θέλουν να μας βαφτίσουν με το ζόρι εθνικιστές επειδή δεν μας αρέσει ο πολυπολιτισμικός κόσμος-σούπα που ονειρεύονται μαζί με τα καπιταλιστικά γεράκια της Wall Street.
Εν πολλοίς βέβαια τα έχουν καταφέρει. Η πλειοψηφία των ελλήνων έχει πειστεί για την αλήθεια και των δύο αυτών παραπλανητικών θεωριών.
Όμως ούτε ευρωπαίοι είμαστε, ούτε τουρκόσποροι ούτε και φασιστόμουτρα. Και να γιατί:
1) Από πού κι ως που είμαστε ίδιοι με τους καθολικής ανατροφής ευρωπαίους που είναι όλο ψεύτικη ευγένεια ακόμα και όταν σε σφάζουν;
Από πού κι ως που είμαστε ίδιοι με τους υποκριτές ευρωπαίους, που κάνουν τις μύριες όσες παρανομίες και κρύβονται πίσω από κανονισμούς και διαστρεβλώσεις;
Από πότε ο Έλληνας είναι τόσο εκνευριστικά ευγενής, ώστε όταν πέσεις επάνω του να σου ζητήσει συγνώμη;
Ο συνήθης διάλογος Στραβομάρα ρε! Βρε άιντε και γ… δείχνει το «έξω καρδιά» του Έλληνα.
Εγώ δεν θέλω να μου μιλάνε συνέχεια στον πληθυντικό και να μου ζητάνε συγνώμη με το παραμικρό.
Θέλω, όταν μείνει το αυτοκίνητό μου να έρθει κάποιος ΕΤΣΙ  ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ να σπρώξει. Ή αν πέσω κάτω να τρέξουν να με βοηθήσουν με την γνωστή ελληνική απλότητα.
2) Και όχι δεν είμαστε τουρκόσποροι όπως θέλουν να μας πείσουν οι διεθνιστές. Ούτε και φίλοι με τους τούρκους, Ας προσπαθούν όσο θέλουν τα δήθεν ντοκιμαντέρ με την δήθεν τούρκικη κουζίνα και την δήθεν τουρκική φιλοξενία για να μας πείσουν για το αντίθετο.
Ας προσπαθούν όσο θέλουν τα κρατικά κανάλια με τις πολύωρες δακρύβρεκτες εκπομπές για τους καλοσυνάτους και «αθώους» μουσουλμάνους.
Ας προσπαθούν όσο θέλουν τα σχολικά βιβλία που διακωμωδούν την Επανάσταση και τους ήρωες του 1821.
Με τους τούρκους μας χωρίζει μία άβυσσος πολιτισμού. Εδώ δεν σφάζουμε όποιον δεν είναι έλληνας. Εδώ δεν έχουμε στρατό να περιπολεί στις πόλεις και στα «ξένα» χωριά. Εδώ δεν γενοκτονούμε τις «ξένες» επαρχίες για ψύλλου πήδημα. εδώ δεν βομβαρδίζουμε την Αλβανία ή τα Σκόπια ή την Βουλγαρία επειδή μας απειλούν. Εδώ δεν ρίχνουμε αεροπλάνα όταν παραβιάζουν τον εναέριο χώρο μας. Εδώ δεν στέλνουμε στον εισαγγελέα όποιον δημοσιογράφο δεν αρέσει στην κυβέρνηση. Εδώ δεν απαγορεύουμε να μιλάνε την γλώσσα τους όσοι δεν μιλάνε ελληνικά. Εδώ δεν κάνουμε διωγμούς σαν αυτούς που έκαναν οι τούρκοι στην Πόλη και σε άλλα μέρη. Εδώ δεν σφάζουμε αρμένιους. Εδώ δεν διώχνουμε και δεν εξαφανίζουμε φυσικά και πολιτιστικά τους ντόπιους πληθυσμούς που ζούσαν στο μέρος χιλιάδες χρόνια πριν από εμάς. Εδώ δεν ονειρευόμαστε μεγάλα κράτη και αυτοκρατορίες. Ότι και αν λένε μερικοί είναι μόνο η επιρροή από την αιματοβαμένη μνήμη των χαμένων πατρίδων. Δεν θα πάμε ποτέ εκεί να σφάξουμε τους ξένους και να πάρουμε πίσω την παλιά μας πατρίδα και την παλιά μας αίγλη.
Είμαστε ακόμα υπερβολικά πολιτισμένοι. Και για αυτό πρόκειται να εξαφανιστούμε. Και αν εξαφανιστούμε μόνο η ανθρωπότητα θα χάσει. Και για να ξέρετε προσωπικά το προτιμώ από το να καταντήσουμε ευρωπαίοι ή τούρκοι.

Γνωμικά

Όσο και να διαβάζεις άκρη δεν βγάζεις. Η λύση βρίσκεται στην κατανόηση.

Το σημερινό πρόβλημα του ανθρώπου είναι ότι «μορφώθηκε».
Το σημερινό πρόβλημα του ανθρώπου είναι ότι «έχει πληροφόρηση».
Το σημερινό πρόβλημα του ανθρώπου είναι ότι έμαθε να αφήνει να βγάζουν άλλοι τα συμπεράσματα για αυτόν.
Πάρτε έναν πολύ «μορφωμένο άνθρωπο». Δώστε του τα τελειότερα μηχανήματα και τους σπουδαιότερους τεχνικούς.
Βάλτε τον να μελετήσει ένα ηλιοβασίλεμα.
Θα σας δώσει χιλιάδες στοιχεία για την θερμοκρασία, την πίεση και την σύσταση του αέρα, για την σκόνη που υπάρχει, για τα είδη της γύρης του αέρα, για τους ρύπους της ατμόσφαιρας, για τα είδη της ακτινοβολίας από τον ήλιο, για την συχνότητα των χρωμάτων που επικρατούν, για την ποιότητα και την ποσότητα των υδρατμών στα σύννεφα.
Νομίζετε ότι θα μπορέσει να αντιληφθεί την μαγεία του ηλιοβασιλέματος;
Νομίζετε ότι θα μπορέσει να ξεπεράσει με κάποιον τρόπο το συμπέρασμα ενός μικρού παιδιού «τί ωραία χρώματα μαμά!»;
Νομίζετε ότι θα μπορέσει να μετρήσει το βάρος του συναισθήματος που νοιώθετε;
Νομίζετε ότι θα μπορέσει να μετρήσει την συχνότητα του θαυμασμού που αισθάνεστε βλέποντας το άστρο-βασιλιά να κρύβεται;
Νομίζετε ότι θα μπορέσει να αναλύσει την γεύση της έκστασης μπροστά σε αυτό το απλό φυσικό φαινόμενο;
Θα πείτε ότι δεν το νομίζετε και ότι έχω δίκιο, αλλά σε μισό δευτερόλεπτο δεν θα θυμάστε την απάντησή σας. Θα επιστρέψετε στις πολύωρες «αναλύσεις», στους εντυπωσιασμούς, στις υπερβολές, στα «στοιχεία», στους «ειδικούς», στην ΗΘΕΛΗΜΕΝΑ μονόπλευρη οπτική και στην συνεχή κινδυνολογία των καναλιών, που θα σας στερήσουν 
το μοναδικό πράγμα που δεν μπορούν να σας δώσουν, 
το μοναδικό πράγμα που έχει αξία, 
το μοναδικό πράγμα το οποίο σας κάνει ανθρώπους:
Το «ΕΔΩ και ΤΩΡΑ», την στιγμή!

Το στριφνό βιβλίο (25η Μαρτίου)

Αν και η γιορτή έπαψε πια να έχει την αίγλη του παρελθόντος.
Αν και οι μνήμες σβήνουν μαζί με την Ελλάδα που αγάπησα.
Αν και πολλοί θα μιλάνε για εθνικισμό και άλλα τέτοια "πολυπολιτισμικά".
Αν και οι "αριστερών πεποιθήσεων" θα γελάσουν.
Δεν μπορώ παρά να αποτίσω φόρο τιμής στους Πρόγονους. Αν κάποιοι από εσάς προτιμάνε να μην έχουν Πρόγονους, δημοκρατία έχουμε και μπορεί ο καθένας να λέει και να σκέφτεται ότι θέλει.

1821

Πέρασαν πολλά χρόνια μέσα σε μαύρο σκοτάδι.

Πείνα. Φρίκη. Οδυρμός.

Κατατρεγμός και θανατικό.

Σφαγές ανελέητες.

Εξανδραποδισμοί και λεηλασίες.

Και φόβος, φόβος, φόβος.

Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο ή θέλημα θεού.

Ούτε αν έπρεπε να συμβεί έτσι ή διαφορετικά.

Αλλά συνέβη.

Μέσα στην καρδιά του σκλάβου φύσηξε η αύρα της ελευθερίας.

Έδιωξε την στάχτη από την ψυχή του.

Και ο Προμηθέας ξαναγύρισε με την φωτιά στο χέρι.

Ανάβοντας φλόγα άσβεστη.

Καταναλώτρια.

Παμφάγο.

Γιατί κανείς δεν μπορεί να ανέβει στην πλάτη σου εάν δεν σκύψεις.

Σφιγμένες γροθιές απαίτησαν:

Ελευθερία ή Θάνατος.

Τότε οι αρχαίοι πρόγονοι ταρακούνησαν τις καρδιές.

Ο πολεμικός παιάνας αντιλάλησε από τα βάθη των αιώνων.

Και ο Ορφέας έπαιξε την λύρα του.

Και οι Κουρήτες χόρεψαν τον πυρρίχιο ψηλά στα απάτητα βουνά τους.

Και ήρθαν οι μακρυμάλληδες Αχαιοί.

Και σηκώθηκαν οι Δωριείς οπλισμένοι με μαύρο σίδερο.

Και ο πανούργος Οδυσσέας μπήκε στην μάχη.

Και οι μαυρόπλωρες τριήρεις άρχισαν να πετούν στα κύματα.

Και ο Λεωνίδας στάθηκε στα στενά.

Και το Ελληνικό αίμα ξύπνησε στις φλέβες.

Χοχλάκισε ζωντανό… αληθινό… αιώνιο!

Ιδρώτας, αίμα και χώμα ανακατώθηκαν σε τιτάνια πάλη.

Πλάθοντας το Απίθανο.

Ενώ η Ευρώπη έκθαμβη παρακολούθησε τον Αγώνα. Θαυμάζοντας τους αρχαίους ήρωες που ξαναζούσαν μέσα στους νεώτερους.

Εξ αιτίας τους εμείς σήμερα

πάμε όπου θέλουμε, κάνουμε ότι θέλουμε, λέμε ότι θέλουμε, είμαστε ελεύθεροι.

Ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.

Κατάσβεση φωτιάς στην κουζίνα

Το να ξέρετε να σβήνετε μία φωτιά ίσως να μην σας χρειαστεί ποτέ στην ζωή σας. Και σας το εύχομαι αυτό.
Αλλά μέσα στο σίγουρο, ασφαλές και σύγχρονο σπίτι σας κινδυνεύετε άμεσα. Όχι μόνο να κάψετε την πολύτιμη κουζίνα σας αλλά επιπλέον να πάθετε σοβαρά εγκαύματα.
Ο κίνδυνος προέρχεται από το τηγάνι σας. Αν ξεχάσετε το λάδι επάνω στο ηλεκτρικό μάτι (ή το γκάζι) μπορεί να υπερθερμανθεί τόσο ώστε να πάρει φωτιά.  Τότε πρέπει να κάνετε τις εξής κινήσεις:
1) Σβήστε το μάτι.
2) Σκεπάστε το τηγάνι με το καπάκι του.
3) Αν δεν έχετε καπάκι βρέξτε καλά μία πετσέτα και στίψτε την επίσης καλά. Έπειτα σκεπάστε το τηγάνι.
4) Η φωτιά θα σβήσει από έλλειψη οξυγόνου. ΠΡΕΠΕΙ να περιμένετε λίγη ώρα μέχρι να πέσει καλά η θερμοκρασία. Διαφορετικά αν ξεσκεπάσετε το λάδι γρήγορα μπορεί να ξανα-αρπάξει.
ΠΡΟΣΟΧΗ
Αυτό που ισχύει για το λάδι, ισχύει και για αναμμένα καύσιμα, ορυκτέλαια και κεριά.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΝΕΡΟ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΥΛΙΚΑ ΠΟΥ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ.
Αν δεν έχετε πειστεί δείτε το βίντεο.

Το στριφνό βιβλίο (Ο ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ)

Μυρωδιά μούχλας απλώθηκε στην ατμόσφαιρα.
Σαν να άνοιγε μετά από πολλά χρόνια ένα δωμάτιο κλειστό. Έπειτα η μυρωδιά έγινε τόσο δυσάρεστη που άρχισε να αποκτά μια αδιόρατη ευχάριστη γεύση. Σαν νέκταρ λουλουδιού όπως το αισθάνεσαι όταν πιπιλάς τον κάλυκά του. Το στομάχι μου ανακατεύτηκε από την ένταση και ανασηκώθηκα απορημένος.
Στο παρκάκι με τα λιγοστά και αναιμικά δεντράκια δεν υπήρχαν δωμάτια κλειστά από χρόνια. Και ο γέρος που πέρναγε δεν μπορούσε να ανοίξει ανύπαρκτες πόρτες. Ξερόβηξα με δυσαρέσκεια και ο γέρος κοντοστάθηκε και με κοίταξε.
Τον κοίταξα και εγώ.
Τα μάτια του, φρικτές καταβόθρες, σκοτείνιασαν και ένας τρομερός ανεμορούφουλας με κατάπιε. Χάθηκε η πόλη, το παρκάκι, οι θόρυβοι και τα καυσαέρια των αυτοκινήτων.
Το μόνο που υπήρχε ήταν ο Ξένος και εγώ.
Και η μυρωδιά μετατράπηκε σε θανατερό άρωμα.
Τα μάτια του Ξένου έκαιγαν, φωτιές αδηφάγες και ανέστιες. Στο χέρι του κράταγε ένα τραχύ ξύλο. Στην μία του άκρη στερεωμένες τρεις λεπίδες κατάμαυρου οψιδιανού απειλούσαν με την όψη τους. Καταλάβαινες πόσο κοφτερές ήταν γιατί σχεδόν πλήγωναν το μάτι.
Ήρθε κοντά μου.
-Όλοι το μαθαίνουν. Όλοι. Για αυτόν που έχει αντίληψη ένα απλό σημάδι είναι αρκετό, γιατί η σαφήνεια είναι το στολίδι των σκέψεων.
Ο Ξένος κούνησε το δάχτυλό του μπροστά στο πρόσωπό μου με μία βεβαιότητα απέραντη. Δεν υπήρχε αμφιβολία γι΄ αυτό και το γεγονός δεν επιδεχόταν αντίρρηση.
-Αλλά όμως οι περισσότεροι διαλέγουν να το ξεχάσουν.
Πήρε μια έκφραση λύπης. Με το χέρι σφιγμένο σε γροθιά και προτεταμένο τον δείκτη με χτύπησε μερικές φορές στο στήθος. Το δάχτυλο έμοιαζε με ανεμοδαρμένο κλαδί. Ο υπόκωφος κρότος που έκανε πάνω στο στέρνο μου με ανατρίχιασε ανεξήγητα. Σκοτεινές δυνάμεις, έξω από την αντίληψή μου, με περικύκλωσαν.
-Και οι υπόλοιποι το αναβάλλουν για αργότερα.
Η έκφραση λύπης μεταλλάχθηκε κοιτώντας με περιφρονητικά.
Με παρατήρησε άγρια.
Τα μάτια του σαν πυρωμένα βελόνια ξετρύπησαν το πετσί μου σκάβοντας βαθιά μέσα μου. Το κάψιμο από το βλέμμα του σάρωσε τα βάθη του εαυτού μου ανάβοντας φωτιές απόγνωσης.
-Το να υπάρχεις είναι καλό.
Όμως το να ζεις είναι κάτι άλλο.
Για αυτό έχω αναλάβει να ξαναθυμίσω σε όλους την ύπαρξη των Τεσσάρων. Αλλά πριν θα κάνω την απαιτούμενη ερώτηση: Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να σου θυμίσω αυτό που προτίμησες να ξεχάσεις; Μετά, έτσι κι αλλιώς, δεν θα υπάρχει πια δικαιολογία για σένα. Αλλά όμως δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε αυτό που χάθηκε μετά από προσπάθεια και σε αυτό που χάθηκε χωρίς προσπάθεια.
Σταμάτησε για μια στιγμή που έμοιασε με αιώνα.
-Όλοι το μαθαίνουν, όλοι.
Επανέλαβε τα λόγια ουσιαστικά ρωτώντας με. Και εγώ, με κομμένη ανάσα από την εσωτερική φωτιά που μου άναψε το κοφτερό μάτι του, έγνεψα δειλά με το κεφάλι. Χαμογέλασε και με μεγαλοπρέπεια απομακρύνθηκε δύο βήματα. Όρθωσε το ανάστημά του και αισθάνθηκα να μικραίνω. Οι καταχθόνιοι κραδασμοί που υπέβοσκαν στον τόνο της φωνής του δόνησαν στο περιβάλλον. Λες και η γη κούνησε. Ο Ξένος άρχισε να μιλά:
-Είναι Τέσσερις Αδελφοί.
Φύλακες του Άπειρου. Κάτοχοι του Σύμπαντος.
Υπάρχουν από την αρχή του Χρόνου. Πατέρας τους είναι το Χάος. Το Έρεβος τους μεγάλωσε. Η Ειμαρμένη τους εκπαίδευσε. Η Μοίρα τους όπλισε. Κανείς δεν μπορεί να τους αντισταθεί γιατί η Δικαιοσύνη είναι η ασπίδα τους. Καβαλούν μαύρα, σαν την νύχτα, άτια.
Χωρίς χαλινάρια, αναβάτης και άλογο λες και είναι ένα πράμα.
Στο δεξί τους χέρι κραδαίνουν δρεπάνια.
Στο αριστερό κρατούν σαν τρόπαια αρμαθιές από καρδιές θνητών. Διαγουμίζουν τα ανθρώπινα κοπάδια. Ερευνούν μυαλά και ελέγχουν προθέσεις. Αδιαφιλονίκητοι δικαστές σε αδυσώπητη δίκη. Κόβουν τα κορδόνια που κρατούν τον άνθρωπο ολόκληρο.
Όταν διαταχθούν.
Για να γίνεται αυτό που πρέπει.
Είναι τέσσερις γιατί και ο άνθρωπος είναι τέσσερις.
Έχει σώμα, πνεύμα, εαυτό και ψυχή.
Και οι τέσσερις Μεγάλοι ελέγχουν τα τέσσερα Μικρά.
Οι δύο Πρώτοι...
Θανατηφόροι ταχυδρόμοι που επισκέπτονται όλους.
Είναι μαζί. Κρατούν στα χέρια τους σιδερένια δρεπάνια που, σκουριασμένα από το αίμα, στάζουν Οδύνη στις καρδιές των θνητών (που είναι νεκροί, με εξαίρεση εκείνους που ξέ­ρουν). Γιατί το σώμα είναι το παν για αυτούς. Αλλά όμως το μεταχει­ρί­ζονται άσχημα όταν είναι νέοι. Και αυτό τους το ανταποδίδει όταν γεράσουν.
Σπάνια όμως οι Πρώτοι έρχονται και μαζί. Συνήθως ο Ένας έρχεται πριν από τον Άλλον.
Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτό που του αρέσει και όχι αυτό που πρέπει, αυξάνει τον εαυτό του εις βάρος του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής του. Τότε έρχεται ο Ένας από τους Δυο συντρίβοντας τον ομφάλιο λώρο που κρατάει το σώμα ζωντανό. Και εκείνο υποκύπτει παράλυτο. Τότε το πνεύμα μέσα στο νεκρό σώμα υποφέρει. Ελεύθερο από τα χαλινάρια του έρπει στην λάσπη της γης. (Και οι άνθρωποι γύρω κλαίνε και οδύρονται και παριστάνουν τους θεούς προσπαθώντας να γιατρέψουν το σώμα).
Και η ψυχή δεν μπορεί να εκφραστεί. Ούτε να μιλήσει. Ούτε να κινηθεί στον χώρο της. Έτσι όπως είναι η φύση της να κάνει.
Και το Λιοντάρι του Νόμου βρυχάται και δείχνει τα δόντια του.
Και η ψυχή εκλιπαρεί τον Άλλον από τους Πρώτους να έρθει. Αλλά εκείνος τότε αργεί γιατί έρχεται μόνο όταν του επιτρέπεται. Κόβοντας τον ομφάλιο λώρο που δένει το πεθαμένο σώμα με το πνεύμα και η ψυχή ελευθερώνεται.
Αλλά μπορεί ο Ένας από τους Πρώτους να συντρίψει τον ομφάλιο λώρο που κρατάει το πνεύμα ζωντανό. Και εκείνο υποκύπτει παράλυτο. Τότε το σώμα μέσα στο νεκρό πνεύμα υποφέρει. Ελεύθερο από τα χαλινάρια του έρπει στην λάσπη της γης. (Και οι άνθρωποι γύρω κλαίνε και οδύρονται και παριστάνουν τους θεούς προσπαθώντας να γιατρέψουν το πνεύμα).
Και η ψυχή δεν μπορεί να εκφραστεί. Ούτε να μιλήσει. Ούτε να κινηθεί στον χώρο της. Έτσι όπως είναι η φύση της να κάνει.
Και το Λιοντάρι του Νόμου βρυχάται και δείχνει τα δόντια του.
Και η ψυχή εκλιπαρεί τον Άλλον από τους Πρώτους να έρθει. Αλλά εκείνος τότε αργεί γιατί έρχεται μόνο όταν του επιτρέπεται. Κόβοντας τον ομφάλιο λώρο που δένει το πεθαμένο πνεύμα με το σώμα και η ψυχή ελευθερώνεται.
Για αυτό να κάνεις αυτό που πρέπει. Και να εύχεσαι να μην είναι αργά. Και έτσι οι Πρώτοι να διαταχθούν να έρθουν μαζί. Για να μπορέσεις να πεθάνεις ολόκληρος. Έτσι όπως είναι η φύση σου να κάνεις. Και να εύχεσαι επίσης να περπατάς στο μονοπάτι που θα σε βγάλει στον Τρίτο από τους Τέσσερις. Μεγάλη τύχη.
Έπειτα είναι ο τρομερός Δεύτερος...
Ψυχοφθόρος ταχυδρόμος που επισκέπτεται τους περισσότερους.
Οπλισμένος με δρεπάνι χάλκινο που, η γανιασμένη του κόψη, στάζει Πάθος στις καρδιές των θνητών.
Έρχεται όταν κάνεις αυτό που θέλεις και όχι αυτό που πρέπει. Τότε ο εαυτός αυξάνει εις βάρος του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής.
Και το Λιοντάρι του Νόμου βρυχάται και αρπάζει τον άνθρωπο.
Τότε ο Δεύτερος έρχεται.
Κόβει τον ομφάλιο λώρο που δένει την ψυχή με το σώμα. Και την πηγαίνει εκεί όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Και ο εαυτός υποφέροντας εξατμίζεται στις φωτιές της Κόλασης. Πέφτει στο άπατο πηγάδι του χάους. Εκεί που τίποτα δεν επιστρέφει και τίποτα δεν συγχωρείται. Και χωνεύεται στα πύρινα σωθικά της γης.
Για κάποιες αιωνιότητες.
Γιατί μετά ο Νόμος πετάει έξω το Υπόλειμμα. Ακολουθώντας την φύση του. Διότι δεν μπορεί παρά να συγχωρέσει μετά από μία σκληρή αλλά δίκαιη τιμωρία.
Γι’ αυτό να κάνεις αυτό που πρέπει. Και να εύχεσαι να μην είναι αργά. Και έτσι οι Πρώτοι να διαταχθούν να έρθουν μαζί. Για να μπορέσεις να πεθάνεις ολόκληρος. Έτσι όπως είναι η φύση σου να κάνεις.
Για να μην ακολουθήσει ο Δεύτερος.
Που θα σε ρίξει στα σαγόνια του Αδηφάγου.
Και το Λιοντάρι του Νόμου δεν θα σε αρπάξει στα δόντια του.
Έπειτα είναι ο απαράμιλλος Τρίτος...
Πύρινος πολέμαρχος που επισκέπτεται λίγους.
Καλπάζει μόνος. Αγέρωχος.
Εξουσιοδοτημένος με την σφραγίδα της Ζωής και του Θανάτου.
Στο χέρι του κρατάει χρυσό δρεπάνι που, η κοφτερή λάμα του, στάζει Νοσταλγία στις καρδιές των θνητών. Όταν κινείται δεν βρίσκει αντίσταση. Χωρίζει την γη από τον ουρανό. Ταράζει το στερέωμα. Θαμπώνει τους ήλιους.
Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτό που πρέπει και όχι αυτό που θέλει ή αυτό που του αρέσει, τότε η ψυχή δυναμώνει εις βάρος του σώματος, του πνεύματος και του εαυτού.
Και ο Τρίτος μπαίνει σε προσοχή.
Καλπάζει αθόρυβος και παρατηρεί.
Αλλά δεν έρχεται πριν την ώρα του. Αργοπορεί καχύποπτος και ελέγχοντας διπλά. Γιατί είναι καλύτερα να καθυστερήσει. Διότι αν κάτι τελειώσει άσχημα πως μπορεί να διορθωθεί εκ των υστέρων; Απαιτεί διπλές εγγυήσεις. Και τριπλές προσπάθειες. Και απαιτεί ξανά και ξανά μέχρι που το Λιοντάρι του Νόμου καμώνεται ότι αρπάζει τον άνθρωπο.
Τότε ο Τρίτος έρχεται.
Καταστρέφει τους ομφάλιους λώρους που δένουν την ψυχή με το σώμα, το πνεύμα και τον εαυτό.
Και ο άνθρωπος ζει πραγματικά.
Και είναι αποτελεσματικός, όχι απασχολημένος.
Και ευτυχής, γιατί κάνει αυτό που οφείλει να κάνει.
Και επειδή δεν δένεται πουθενά αναζητώντας την αρμονία, είναι ελεύθερος.
Και δεν φοβάται να πεθάνει αλλά τρομάζει μήπως πάψει να ζει.
Και το Λιοντάρι του Νόμου στέκει χορτάτο και δεν τον αρπάζει στα δόντια του.
Και ο Πατέρας χαμογελά.
Και μαζί του το Σύμπαν.
Ο Ξένος έκανε άλλο ένα βήμα πίσω και μετά από μία μικρή παύση είπε:
-Για αυτόν τον λόγο έχω να προσθέσω κάτι:
Πριν το Λιοντάρι του Νόμου με αρπάξει στα σαγόνια του…
Πριν χάσω τα λογικά μου από τον πόνο που θα μου προκαλέσει εξ αιτίας μου…
Τώρα που ξέρω τι λέω…
Πρέπει να δηλώσω:
Μεγάλο το όνομά σου Κύριε.
Διότι ότι και αν πάθω θα είναι δίκαιο.
Γιατί θα μπορούσα να το αποφύγω.
Διότι έχω προειδοποιηθεί.
Δύο φορές.
Έπειτα ο Ξένος γύρισε την πλάτη και έφυγε.
Και το καυσαέριο ξανάπνιξε τα ρουθούνια μου.