Ο Αληθινός Άνθρωπος και η σημερινή ρηχή κοινωνία

 Ως συνήθως, χάνοντας τον χρόνο μου έβλεπα ένα κινηματογραφικό έργο στο διαδίκτυο. Το έργο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα αν και προφανώς ο σεναριογράφος έχει βάλει τις σχετικές υπερβολές.

Σε κάποια στιγμή δύο μελλοντικοί αντίπαλοι σε διαγωνισμό πολεμικών τεχνών συναντιούνται για να πιούν τσάι πριν τον αγώνα. Ο Ιάπωνας ξέρει καράτε και ο Κινέζος Huo Yuanjia  κούνγκ-φού. Ο Ιάπωνας, ο οποίος είναι ο οικοδεσπότης, ρωτάει:
-Ξέρεις τίποτε για το τσάι;
-Δεν θέλω να μάθω. Δεν μου αρέσουν οι κατηγορίες. Το τσάι είναι τσάι.
-Κάθε τσάι έχει δικά του χαρακτηριστικά, δική του ποιότητα.
-Ποιόν σκοπό εξυπηρετούν οι ποιότητες; Όλα τα τσάγια μεγαλώνουν στην φύση με λίγες διαφορές.
-Αν μάθεις μπορείς να καταλάβεις την διαφορά.
-Ίσως έχεις δίκιο. Όπως το βλέπω εγώ το τσάι δεν κρίνει τον εαυτό του. Οι άνθρωποι κρίνουν το τσάι. Εγώ δεν θέλω να το κάνω αυτό.
-Γιατί δεν θέλεις να το κρίνεις;
-Όταν έχεις καλή διάθεση η ποιότητα του τσαγιού δεν έχει σημασία.
-Ποτέ δεν το είδα έτσι. Κατά την γνώμη σου υπάρχει κάποιο είδος πολεμικής τέχνης ανώτερης από τις άλλες;
-Δεν νομίζω.
-Αν κανένα είδος δεν είναι ανώτερο τότε γιατί έχουμε τόσους διαγωνισμούς;
-Πιστεύω ότι κανένα είδος δεν είναι ανώτερο. Έχουν μόνο ικανότητες διαφορετικού επιπέδου. Η εξάσκηση αποκαλύπτει τις αδυναμίες μας. Ίσως, ο πιο ανυπέρβλητος εχθρός βρίσκεται μέσα μας.
-Οι αγώνες μπορούν να μας οδηγήσουν σε ένα μονοπάτι αυτοανακάλυψης;
-Η πιο σημαντική μάχη είναι ουσιαστικά να πολεμάς στο εσωτερικό σου.
Ο Ιάπωνας έσκυψε το κεφάλι και είπε σκεπτικός:
-Τα λόγια σου είναι καυστικά. Παρακαλώ απόλαυσε το τσάι.
Τελικά κατά την διάρκεια του αγώνα, κάποιοι έδωσαν στον κινέζο δηλητηριασμένο τσάι. Αυτός κατέρρευσε και αρνήθηκε να πάει στο νοσοκομείο, δηλώνοντας ότι θα συνεχίσει τον αγώνα. Ένας μαθητής του πετάχτηκε και είπε:
-Άσε με να πάρω εκδίκηση.
-Όχι. Η εκδίκηση φέρνει περισσότερη αιματοχυσία. Όχι άλλη εκδίκηση. Πρέπει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας για να καλυτερεύουμε. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω το αληθινό νόημα του κούνγκ-φού και τον σκοπό του. Ο αγώνας θα συνεχιστεί. Δεν μπορείς να διαλέξεις πώς ξεκινάει η ζωή σου, αλλά μπορείς να διαλέξεις να αντιμετωπίσεις το τέλος σου με θάρρος.
-------------------------------------------
Όλο αυτό μου θύμισε κάτι που είχα διαβάσει πριν χρόνια:
Η αναπνοή του Αληθινού Ανθρώπου φτάνει μέχρι τις φτέρνες του, ενώ η αναπνοή των συνηθισμένων ανθρώπων μόλις που φτάνει μέχρι τον λαιμό τους. Όταν θιγούν και ηττηθούν, τα λόγια τους έρχονται λαχανιασμένα και ξεπετιούνται σαν εμετός. Όσο πιο βαθιά είναι τα πάθη ενός ανθρώπου τόσο πιο ρηχές είναι οι ρίζες του στον Ουρανό.
---------------------------------------------
Δεκαετίες τώρα η αναπνοή μου έφτανε μέχρι τον λαιμό μου και ξερνούσα τα λόγια μου. Ο λόγος ήταν ότι έβλεπα τους ανθρώπους που η αναπνοή τους έφτανε μέχρι τον λαιμό τους και ξερνούσαν τα λόγια τους.
Λοιπόν δεν είναι παράξενο;
Δεν ήξερα πώς να πίνω τσάι με αποτέλεσμα να πνίγω την ανάσα μου. Και αυτό το κατάλαβα από ένα απλό έργο.
Άραγε τι θα μπορούσε να καταλάβει κανείς εάν κατάφερνε να κάνει την αναπνοή του να φτάνει μέχρι τις φτέρνες του;
Παρακαλώ σκεφτείτε αυτήν την δυνατότητα.