Στις αρχές του δεύτερου αιώνα προ Χριστού, ο Αρκάδας στρατηγός Φιλοποίμην, ανησύχησε από την αρχόμενη εμπλοκή των Ρωμαίων στα ελληνικά πράγματα. Έτσι, αποφάσισε να ρωτήσει το Μαντείο των Δελφών για το μέλλον της Ελλάδος.
Η Πυθία έδωσε τον εξής χρησμό ο οποίος εδώ και 22 αιώνες επιβεβαιώνεται στο ακέραιο: «Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδέποτε βυθιζόμενος»!
Η ιέρεια των Δελφών παρομοίασε την Ελλάδα με φουσκωμένο ασκί που κλυδωνίζεται λόγω των κυμάτων στο φουρτουνιασμένο πέλαγος, αλλά που δεν πρόκειται να βυθιστεί ποτέ!
Και πράγματι, ήρθαν οι Ρωμαίοι, οι Γότθοι, οι Άβαροι, οι χριστιανοί, οι Φράγκοι, οι Άραβες, οι Τούρκοι, οι Γερμανοί, οι Σλαύοι, οι Αμερικανοί, η ΕΕ. Μαζί τους έφεραν σφαγές, εξανδραποδισμούς, καταστροφές, πτωχεύσεις, χρεωκοπίες και μνημόνια.
Εμείς όμως εκεί!
Συνεχίζουμε να υπάρχουμε εις πείσμα όλων.
Τώρα θα μου πείτε βέβαια γιατί τα γράφω όλα αυτά. Προφανώς θα έχετε συνηθίσει το καταστροφολογικό πνεύμα στα κείμενά μου και θα απορείτε για το μάλλον «αισιόδοξο» χρώμα της ανάρτησης.
Αλλά ακριβώς αυτός ο χρησμός είναι που με θλίβει. Ήδη από εκείνη την εποχή δεν είμαστε παρά ένας άδειος ασκός. Ο οποίος επιπλέει μόνο και μόνο γιατί είναι γεμάτος με αέρα κοπανιστό. Γιατί αν ο ασκός ήταν γεμάτος με αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, θα ήταν ακίνητος και απλά θα έσκαγαν επάνω του τα κύματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου