Γλωσσική μιζέρια

Η γλώσσα είναι ο δείκτης του πολιτισμού μίας χώρας. Πρόκειται για ένα γνωστό μότο.
Αυτό ισχύει όπως είναι λογικό και για την Ελλάδα. Οκέι? Φυσικά, δεν απαιτώ από όλους να διαχειρίζονται και να γνωρίζουν την γλώσσα σαν ειδήμονες γλωσσολόγοι. Υποθέτω ότι αντιλαμβάνεστε το κόνσεπτ. Ούτε εγώ εξάλλου γνωρίζω τόσο καλά να την σπικάρω. Όμως, τώρα στην τρέντι εποχή μας, που έχουμε τόσα γλωσσικά απς να τρέχουν στα γουίντοους μία υποτυπώδης γνωστική επάρκεια ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΠΡΟΣΟΧΗ είναι πράγματα αρκετά ώστε το αποτέλεσμα να είναι τουλάχιστον σεταρισμένο. Ορίστε ένα κείμενο που αλίευσα στο διαδίκτυο εεεμ στο ίντερνετ ήθελα να πω. Το άλλαξα «προς το καλύτερο». Διαβάστε προσεκτικά το ρεζουμέ και διαλέξτε ποιο κείμενο από τα δύο προτιμάτε. Και σόρι για την πολυλογία.

Πρωτότυπο κείμενο: Κάνουμε σε μια λεκάνη ένα πολύ αραιό χυλό (αν χρειαστεί προσθέτουμε ή αφαιρούμαι γάλα ή αλεύρι). Αλευρώνουμε και λαδώνουμε ελαφρά ένα ταψί και στρώνουμε το χυλό από πάνω σε πάχος 2 εκατοστών. Περιχύνουμε λίγο ελαιόλαδο από πάνω και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο περίπου 45 λεπτά ή μέχρι να κάνει κρούστα από πάνω και να γίνει καφέ χρώματος.

Αλλαγμένο κείμενο: Σε μια λεκάνη φτιάχνουμε πολύ αραιό χυλό. Αν χρειαστεί προσθέτουμε ή αφαιρούμε γάλα ή αλεύρι. Λαδώνουμε και αλευρώνουμε ένα ταψί. Στρώνουμε τον χυλό ώστε να έχει πάχος δύο εκατοστών. Περιχύνουμε από πάνω λίγο ελαιόλαδο και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για περίπου 45 λεπτά ή μέχρι να δημιουργηθεί κρούστα καφέ χρώματος.

Τώρα σκεφτείτε πόσες φορές κάτσατε να προσέξετε αυτά που γράφετε και ποιος άραγε να φταίει για την γλωσσική κατάντια μας και τελικά την πολύ πιθανή [και πολύ επικείμενη] εξαφάνισή μας. Θένκς.