1) Όταν ήμουν μικρός στις έντεκα η ώρα η Αθήνα ήταν μία κοιμισμένη πόλη. Ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν κυρίως πηγαίνοντας στο σπίτι τους ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ. Η ησυχία ήταν τόσο απόλυτη ώστε το βράδυ, από την Ανθούπολη, άκουγα τον ήχο του ηλεκτρικού, όταν πέρναγε στην επίγεια γραμμή.
Τώρα, όλο το βράδυ ακούγεται ένας συνεχής θόρυβος από χιλιάδες αυτοκίνητα, από εκατοντάδες σκυλιά που είναι φυλακισμένα στις αυλές και τα μπαλκόνια των «φιλόζωων», από την μουσική όσων αποφασίζουν να «διασκεδάσουν» μέχρι τις τρεις το πρωί, κλπ.
2) Όταν ήμουν μικρός τα ροδάκινα, τα βερίκοκα και γενικά τα φρούτα σου έσπαγαν την μύτη από την μυρωδιά, ενώ ήταν σπάνιο να φας κάτι άνοστο.
Τώρα τα φρούτα δεν έχουν καμία μυρωδιά ενώ το να φας κάτι νόστιμο μοιάζει με το να κερδίζεις στο λαχείο.
3) Όταν ήμουν μικρός η κυβέρνηση κατηγορούσε την αντιπολίτευση ότι προσπαθεί να παραπλανήσει τους ψηφοφόρους σχετικά με το εθνοσωτήριο έργο της, ενώ η αντιπολίτευση κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι κορόιδευε τον κόσμο, ότι καταστρέφει την χώρα και ότι πρέπει να γίνουν εκλογές.
Τώρα η κυβέρνηση κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι προσπαθεί να παραπλανήσει τους ψηφοφόρους σχετικά με το εθνοσωτήριο έργο της, ενώ η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση ότι κοροϊδεύει τον κόσμο, ότι καταστρέφει την χώρα και ότι πρέπει να γίνουν εκλογές.
Τελικά η μόνη διαχρονική αξία είναι τα κόμματα και οι πολιτικοί. Δεν έχουν αλλάξει σε τίποτε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Και νοιώθω κάποια πίκρα με όλες αυτές τις αναμνήσεις αλλά δεν μπορώ να διευκρινίσω το γιατί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου