Η αυτοεπάρκεια των χορτάτων

Ο Σολωμός είχε πει κάποτε: Η υπερηφάνεια είναι το εμπόδιο της σοφίας.
Αυτοδιαφημιζόμαστε ότι ανήκουμε στο είδος «Homo Sapiens», δηλαδή στον «Άνθρωπο τον σοφό». Μάλιστα είμαστε τόσο τρομεροί ώστε ανήκουμε στην τελευταία υποκατηγορία την οποία σοφίστηκαν οι τρομεροί επιστήμονές μας: το «Homo Sapiens Sapiens», δηλαδή τον «άνθρωπο τον σοφό-σοφό»!!!. Είμαστε μία κατηγορία από μόνοι μας!
Το πόσο σοφοί είμαστε το βλέπετε παντού γύρω σας. Καταστρέφουμε τον μοναδικό πόρο που μας κρατάει ζωντανούς: την επιφάνεια του πλανήτη μας με τις πολύ λεπτές οργανικές ισορροπίες του.
Και μόνο τα διακόσια εκατομμύρια κινέζων που είναι άστεγοι στην «μεγαλύτερη» δυναμικά αναπτυσσόμενη οικονομία της γης είναι αρκετό αποδεικτικό στοιχείο.
Ένα άλλο αποδεικτικό στοιχείο της «σοφίας» μας είναι ότι τα φάρμακα και τα τρόφιμα είναι αντικείμενο παιχνιδιού και εκμετάλλευσης στα χρηματιστήρια.
Ορίστε τι έγραψε το Bloomberg τον Ιούλιο του 2012:
Δεν είναι βέβαια μόνο οι «φυσικοί» παράγοντες που επηρεάζουν τις τιμές των τροφίμων. Με την αρχή της τραπεζικής κρίσης το 2007- 2008, ένα νέο κύμα κερδοσκοπίας έκανε την εμφάνιση του στα αγροτικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένης της ζάχαρης αλλά και των κτηνοτροφικών προϊόντων. Η αξία τους ανέβηκε συνολικά από (κάτι λιγότερο από) 2 τρις δολάρια στα 9 τρις δολάρια το 2007.
Μεγάλοι οργανισμοί ανάλογων συμφερόντων, που αγοράζουν και κατακρατούν τα τρόφιμα για μεγάλες περιόδους, άρχισαν να επενδύουν στην «φούσκα των τροφίμων» κι έτσι δεν αύξησαν απλά τις τιμές αλλά δημιούργησαν κι ελλείψεις – κατά κύριο στις λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» οικονομίες.
Οι κερδοσκόποι «χαιρέτισαν» αυτή την τελευταία κρίση στα τρόφιμα με βροχή στοιχημάτων για τις τιμές. Αυτή η συμπεριφορά που οδήγησε στην αύξηση των τιμών, συνοψίζεται αποκαλυπτικά στα λόγια ενός χρηματιστή: «Είναι σα να άνοιξε η κάνουλα των χοντρών κερδών».
Ξέρω. Θα πείτε:
«καλά τώρα»
ή
«και τι με νοιάζει εμένα»
ή
«δεν γίνονται αυτά τα πράγματα σήμερα»
Ο λόγος είναι ότι ανήκετε στο μικροσκοπικό ποσοστό των ανθρώπων που έχουν περισσότερο φαγητό από όσο χρειάζονται, οπότε δεν ενδιαφέρεστε ιδιαίτερα για τους άλλους. Αυτό όμως δεν κάνει ούτε εμάς πολιτισμένους, αλλά ούτε και την κοινωνία μας πολιτισμένη.
Ή όχι;