Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

6 Φεβρουαρίου 2016

Δημιουργία ή Εξέλιξη; (τρίτο μέρος)

Αφήνουμε προς το παρόν τις ανοησίες που θεωρούν σωστές οι φανατικά θρησκευόμενοι, πχ ότι ο θεός «ξεκουράστηκε» μετά την δημιουργία, ή ότι θυμώνει, ζηλεύει, εκδικείται κλπ και ΠΡΕΠΕΙ να τον ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ, και ασχολούμαστε με την περίφημη Εξέλιξη.
Ένα επιχείρημα των αρνητών της οποιασδήποτε θρησκείας είναι ότι η ζωή μπορεί να δημιουργηθεί από το τίποτε, από τις συνθήκες που υπάρχουν στο φυσικό περιβάλλον.
Φυσικά πουθενά και ποτέ δεν έχει αποδειχθεί ότι οι «σκέτες» φυσικές συνθήκες δημιουργούν ζωή. Το μόνο που έχουν επιτύχει οι επιστήμονες είναι να δημιουργήσουν κάποιες οργανικές ενώσεις, σε ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ με συγκεκριμένη διαδικασία, και με βάση τις χημικές ουσίες, οι οποίες ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι υπήρχαν στην γη.
Αλλά από αυτό μέχρι να δημιουργηθούν ζωντανά όντα που αναπαράγουν τον εαυτό τους έχει πολύ μεγάλη διαφορά.
Το να ανακατέψεις συγκεκριμένες ουσίες (έτσι όπως είναι βολικό για την θεωρία σου φυσικά) και με καθοδηγούμενη διαδικασία να δημιουργήσεις απλοϊκές οργανικές ουσίες που απέχουν έτη φωτός από το ζωντανό DNA, δεν φτιάχνεις ζωή. Θα έλεγα μάλιστα ότι παίζεις τον ρόλο του θεού «σπρώχνοντας» την αδρανή ανόργανη ύλη να μετατραπεί σε κάτι άλλο.

Λένε επίσης ότι μετά την «αυθόρμητη» δημιουργία ζωής, αναλαμβάνει δράση η εξέλιξη.  Και η εξέλιξη πραγματοποιείται μέσα από δύο παράγοντες:
Πρώτος παράγοντας:
Η ικανότητα του οργανισμού να επιβιώνει στο περιβάλλον του, τον κάνει να αφήνει περισσότερους απογόνους. Πχ ένα χορτοφάγο ζώο που έχει την ικανότητα να τρέχει πολύ γρήγορα, αυξάνει τις πιθανότητές του να αποκτήσει απογόνους.  Έτσι μεταφέρει την ικανότητα στην επόμενη γενιά. Επομένως τα χορτοφάγα -με το πέρασμα του χρόνου- γίνονται όλο και ταχύτερα και το ίδιο ισχύει για τα σαρκοφάγα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργείται μία «παραγωγή» όλο και πιο γρήγορων ζώων.
Η θεωρία αυτή έχει κάποια λογική. Σίγουρα ένα γρήγορο ζώο θα ξεφύγει πιο εύκολα από τον διώκτη του. Αλλά προσωπικά θα φέρω αντίρρηση γιατί μάλλον δεν υπάρχει και η αντίστοιχη ανάγκη. Τα σαλιγκάρια για παράδειγμα είναι από τα πιο αργά ζώα. Δεν μπορούν να ξεφύγουν με τίποτα από τον οποιονδήποτε θηρευτή τους. Δεν έχουν κανενός είδους άμυνα ούτε νύχια, ούτε δηλητήριο, ούτε πετάνε, ούτε μπορούν καν να κρυφτούν. Και όμως επιβιώνουν και αν αφήσουμε το περιβάλλον ήσυχο χωρίς δηλητήρια και άλλα τέτοια πολιτισμένα, υπάρχουν σε τεράστιους αριθμούς χωρίς να εξαφανίζονται.
Υπάρχει και άλλη μία αντίρρηση: Γιατί άραγε ένα σαρκοβόρο θα πρέπει να τρέχει όλο και γρηγορότερα; Πάντοτε θα υπάρχουν πολλά χορτοφάγα που είτε θα είναι μικρά, είτε θα τραυματιστούν, είτε θα αρρωστήσουν, είτε θα γεράσουν, είτε θα τα πιάσει στην ενέδρα του. Πάντοτε υπάρχει αρκετή τροφή, ακόμα και για τον πιο τεμπέλη, ακόμα και για τον πιο αργό. Η ίδια η φύση το αποδεικνύει αυτό.

Δεύτερος παράγοντας:
Μηχανικές αλλαγές στην αλυσίδα του DNA των οργανισμών  μετά από εκατομμύρια χρόνια μπορεί να επιφέρουν βελτιώσεις στις ιδιότητες των ειδών. Πχ ο βομβαρδισμός με κοσμική ακτινοβολία ή τα λάθη κατά την αναπαραγωγή της αλυσίδας του DNA επιφέρουν τέτοιες αλλαγές.
Με λίγα λόγια παίρνετε έναν σύγχρονο ηλεκτρονικό υπολογιστή, ο οποίος είναι απίστευτα απλούστερος από τον απλούστερο ιό που υπάρχει. Τον καρφώνετε με ένα καρφί και του δημιουργείτε τυχαία μία βλάβη «κάπου». Υποτίθεται μάλιστα ότι ο υπολογιστής θα συνεχίσει να δουλεύει παρά την βλάβη του. Μπορείτε να δεχτείτε ότι μετά από κάποια δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια δοκιμές, για εκατομμύρια χρόνια θα επιτύχετε να τον βελτιώσετε;  Και αν κατά λάθος επιτύχετε κάτι τόσο ανέλπιστο, πόσα εκατομμύρια φορές θα πρέπει να ξανα-επαναλάβετε το ίδιο θαύμα ώστε στο τέλος να υπάρξει μία νέα γενιά υπολογιστών που να είναι καλύτερη από την προηγούμενη;
Τώρα θα ήθελα να κλείσω με μία (πολλαπλή) ερώτηση.
Υπάρχει ένα φυτό που λέγεται Amorphophallus titanum, από τις ελληνικές λέξεις άμορφος, φαλός και τιτάνας. Είναι τεράστιο, φτάνοντας σε ύψος τα 3,5 μέτρα. Ο τεράστιος «φαλός» του χρησιμεύει στην γονιμοποίησή του. Η μυρωδιά του είναι απαίσια αφού αποτελείται από «αρωματικές» ουσίες που βρίσκονται στα ούρα και τα κόπρανα του ανθρώπου και στην σάπια σάρκα. Επίσης ο «φαλός» κατά τις νυχτερινές ώρες αυξάνει την θερμοκρασία του φτάνοντάς την μέχρι τους 37 βαθμούς Κελσίου!!! Έτσι ξεγελάει τα διάφορα είδη εντόμων που έλκονται από τις μυρωδιά και την θερμότητα και γονιμοποιούν το τεράστιο λουλούδι.
Και εγώ ρωτάω:
-Πως «κατάφερε» ένα λουλούδι να μάθει να δημιουργεί θερμότητα και μάλιστα σε τέτοια υψηλή θερμοκρασία;
-Γιατί «αποφάσισε» να κάνει κάτι τόσο ξένο με την φύση του;
-Γιατί «διάλεξε» να δημιουργήσει την περίπλοκα αηδιαστική μυρωδιά του.
-Πως «κατάφερε» να δημιουργήσει τις σχετικές «αρωματικές» ενώσεις;
-Με ποιες χημικές γνώσεις και με ποιες ιδιότητες των κύτταρων του τις κατασκεύασε;
-Για ποιόν λόγο, έκανε τόση φασαρία και τόσο κόπο, αφού απλά θα μπορούσε να παράγει νέκταρ (δηλαδή ζάχαρη και νερό) όπως τόσα άλλα λουλούδια;

Αν μπορέσει να μου τα εξηγήσει όλα αυτά κάποιος, τότε εγώ «θα σκίσω τα πτυχία μου» όπως λέγανε παλιά. Και θα του ζητήσω να με διδάξει, γιατί θα είναι πολύ, μα πάρα πολύ σοφός.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου