Η επέτειος ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΑ

Πηγή: ΙΔΟΥ
40 χρόνια πριν. Ήταν η τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Καλή ώρα! Στην γειτονιά μου. Η γνωστή παλιά ιστορία. Η φίλη μου, τα είχε με τον φίλο του. Εγώ, ομορφούλα και ζωηρούλα. Εκείνος, συμπαθητικός και σοβαρός. Η μοιραία πρώτη συνάντηση. Η πρώτη ματιά!!!
Πήγαμε στην Πλάκα. Γινόταν πανζουρλισμός. Δεν ήξερες από που θα σου έρθει η ροπαλιά. Αλλά, ώ! του θαύματος. Κάθε φορά που κάποιος «με απειλούσε» με το ρόπαλο, μία αίσθηση προστασίας και ασφάλειας με κατέκλυζε. Ήταν επειδή Εκείνος, περπατούσε πίσω μου ακριβώς και με κάλυπτε με την παρουσία του. Αυτό ήταν. Από τότε, για δύο χρόνια, υπήρξαμε εραστές. Μετά αρραβωνιαστήκαμε και σε τρία χρόνια παντρευτήκαμε. Και με ένα γιό. Μετά από έξι ακριβώς χρόνια μπήκαμε στο μονοπάτι του Εσωτερισμού. Και εκεί, δέσαμε για τα καλά. Εκείνος ψηλός, πανέξυπνος, γρήγορος, φωτιά, νευρικός, ανυπόμονος, αντικοινωνικός, καλός, ανοργάνωτος, γκρινιάρης, αποφασιστικός, θαρραλέος … Εγώ κοντή, χαζούλα, αργή, νερό, ήρεμη, υπομονετική, κοινωνική, κακίστρο, οργανωτική, χαμογελαστή, αναποφάσιστη, φοβιτσιάρα… Μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια που είμαστε μαζί, αλλάζαμε συχνά πυκνά τους ρόλους μας, αλλά σε γενικές γραμμές, είμαστε η τέλεια σύνθεση, μέσα στις αντιθέσεις μας! Δεν το μετάνιωσα ποτέ και δεν το μετανιώνω. ……….Ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουν γίνει ροζ……….!!!!!!!!!!