Ὁ φεμινισμὸς τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας

Πολλοὶ κόπτονται γιὰ τὴν ἰσότητα τῶν δυὸ φύλων. Λέγονται καὶ γίνονται ἀπὸ φαιδρὰ μέχρι τραγικὰ πράγματα.

Μία γυναίκα ποὺ ὁδηγεῖ τάνκς ἢ μπουλντόζα ἢ ποὺ ἀνήκει στὶς εἰδικὲς δυνάμεις ἐκπαιδευόμενη σὲ θανάσιμες τεχνικὲς δὲν νομίζω νὰ προσθέτει ἀπολύτως τίποτε στὴν θηλυκότητά της οὔτε στὴν ἰσότητά της μὲ τὸν ἄνδρα.

Γιὰ μένα ἡ ἰσότητα τῶν δυὸ φύλων δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ τραγικὴ κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα. Τὰ δυὸ φύλλα εἶναι ἴσα ἀλλὰ δὲν εἶναι ὅμοια. Ὑπάρχουν συγκεκριμένες βιολογικὲς λειτουργίες ποὺ ἐμποδίζουν τὰ δυὸ φύλλα νὰ ἀναλάβουν τὸ ἕνα τὶς «ἐργασίες» τοῦ ἄλλου:

-Μία γυναίκα -τὴν στιγμὴ ποὺ βρίσκεται στὴν φάση τῆς ἐμμήνου ρύσεως- δὲν μπορεῖ νὰ κολυμπάει στὰ παγωμένα νερὰ ἑνὸς βάλτου πηγαίνοντας γιὰ νὰ κάνει μία δολιοφθορά.

-Δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τὶς βαριὲς βιομηχανικὲς ἐργασίες ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ἕνας ἄνδρας, ἀφοῦ εἶναι λιγότερο δυνατή.

-Δὲν ἔχει τὴν ἴδια ἀντοχὴ ὅσον ἀφορᾶ τὴν ὁποιαδήποτε μετακίνηση, ἀφοῦ ἔχει μικρότερους πνεύμονες καὶ κοντύτερα πόδια.

-Δὲν ἔχει τὴν ἴδια ταχύτητα ἀντίληψης ὅσον ἀφορᾶ τὸν χῶρο καὶ τὸν προσανατολισμό.

Ἐπίσης, ἕνας ἄνδρας δὲν μπορεῖ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ ὅλα ὅσα μπορεῖ νὰ ἀσχοληθεῖ μία γυναίκα:

-Δὲν ἔχει τὴν ἴδια ἀντοχὴ στὸν πόνο καὶ θὰ ἦταν ἀνίκανος νὰ γεννήσει ἀντέχοντας τοὺς σχετικοὺς πόνους καὶ τὴν ταλαιπωρία.

-Ἀντέχει λιγότερο στὸ ξενύχτι καὶ τὶς ἀσθένειες.

-Ἐπικοινωνεῖ δυσκολότερα μὲ τὴν ὁμιλία.

-Δυσκολεύεται νὰ ἀναγνωρίσει χρώματα καὶ μυρωδιές.

-Δυσκολεύεται νὰ τακτοποιήσει ἀντικείμενα σὲ ἕναν κλειστὸ χῶρο καὶ νὰ τὸν διατηρήσει καθαρό.

Κατὰ τὴν γνώμη μου λοιπόν, σὲ μία ἰδανικὴ κοινωνία, οἱ ἄνδρες θὰ δούλευαν καὶ οἱ γυναῖκες θὰ κάθονταν στὸ σπίτι.

Ὄχι δὲν πρόκειται γιὰ διάκριση κατὰ τῶν γυναικῶν. Στὴν ἰδανικὴ κοινωνία μου ὁ ἄνδρας θὰ δούλευε ἔξω (γιατί εἶναι σωματικὰ καὶ διανοητικὰ ἰκανότερος γιὰ αὐτό) καὶ ἡ γυναίκα θὰ μεγάλωνε τὰ παιδιὰ τῆς (γιατί εἶναι σωματικὰ καὶ διανοητικὰ ἰκανότερη γιὰ αὐτό).

Ἡ δουλειὰ στὸ σπίτι εἶναι ἐξίσου σκληρὴ καὶ δύσκολη μὲ τὴν δουλειὰ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι ἢ μᾶλλον δυσκολότερη καὶ τὸ κυριότερο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ.

Τὸ νὰ μεγαλώνεις καὶ νὰ διαπαιδαγωγεῖς τὰ παιδιά, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὴν αὐριανὴ ἐλπίδα μας, εἶναι ΑΠΕΙΡΩΣ σημαντικότερο ἀπὸ τὸ νὰ βγάλεις λεφτὰ γιὰ νὰ ἔχεις αὐτοκίνητο.

Ὅμως τὸ Παγκόσμιο Σύστημα δούλεψε καλά. Ἔπεισε ὅλους καὶ ὅλες ὅτι ἡ γυναίκα ἔχει «ἴσα δικαιώματα» μὲ τὸν ἄνδρα. Ξέχασε βέβαια νὰ ἀναφέρει ὅτι ἐννοοῦσε «ἴσα δικαιώματα στὴν καταπίεση».

Τὸ ἴδιο τὸ Σύστημα ποὺ καταπίεζε μέχρι σήμερα τὴν γυναίκα μὲ θρησκευτικό/ἠθικὲς ἀπαγορεύσεις, ἀποφάσισε νὰ τὴν «ἀπελευθερώσει».

Ἔτσι σήμερα οἱ γυναῖκες:

-Καπνίζουν ἀποκτώντας τὸ δικαίωμα νὰ πεθάνουν ἀπὸ καρκίνο σὰν τοὺς ἄνδρες…

-Πίνουν ἀποκτώντας τὸ δικαίωμα νὰ πάθουν κίρρωση τοῦ ἥπατος σὰν τοὺς ἄνδρες…

-Ἔχουν πλήρη σεξουαλικὴ ἐλευθερία ἀποκτώντας τὸ δικαίωμα νὰ ὑποφέρουν ἀπὸ ἀφροδίσια σὰν τοὺς ἄνδρες…

-Δουλεύουν σκυλίσια ἀποκτώντας τὸ δικαίωμα νὰ πάρουν κάποτε μία σύνταξη πείνας σὰν τοὺς ἄνδρες…

κλπ. κλπ

Τί κέρδισε τὸ Σύστημα ἀπὸ αὐτὴν τὴν «γυναικεία ἐπανάσταση»;

Πολὺ ἁπλό: ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΕ τοῦ ἐργάτες ποὺ ψάχνουν γιὰ δουλειά. Ἑπομένως αὔξησε τὴν ζήτηση ἐργασίας μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μπορεῖ μὲ ἄνεση νὰ ΜΕΙΩΣΕΙ τὸν μισθό τους.

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ἡ ἀρχαία (ἄχρηστη καὶ περιττὴ γιὰ πολλούς) ἑλληνικὴ γλώσσα ἔχει ἕναν περίεργο χαρακτήρα ἰσότητας πρὸς τὰ δυὸ φύλα:

-Ὁ δικηγόρος καὶ ἡ δικηγόρος, ὄχι ἡ δικηγορίνα ὅπως λέμε σήμερα.

-Ὁ ἀστυνόμος καὶ ἡ ἀστυνόμος, ὄχι ἡ ἀστυνομικίνα ὅπως λέμε σήμερα.

-Ὁ ἰατρὸς καὶ ἡ ἰατρός, ὄχι ἡ γιατρίνα ὅπως λέμε σήμερα.

Διαχωρίζει ὁρισμένα «ἐπαγγέλματα»:

-Βιαστής, τὸ θηλυκὸ ποιὸ εἶναι; Φυσικὰ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι πάλι τὸ «βιαστής», ἀλλὰ αὐτὸς ὁ ὅρος δὲν ἀναφέρεται ΠΟΤΕ σὲ γυναίκα.

-Μαία, τὸ ἀρσενικὸ ποιὸ εἶναι; Τὸ «μαιευτήρ» ἀντιστοιχεῖ σὲ γιατρὸ συγκεκριμένης εἰδικότητας καὶ ὄχι στὴν εἰδικότητα τῆς μαίας. Δὲν ὑπάρχουν ἄνδρες-μαῖες, ὅπως δὲν ὑπάρχουν ἄνδρες-νοσοκόμες ποὺ νὰ δουλεύουν στὸν θάλαμο μὲ τὰ νεογέννητα, οὔτε καὶ ἄνδρες ποὺ νὰ δουλεύουν σὲ παιδικοὺς σταθμούς.

Καὶ μὴν μοῦ πεῖτε ὅτι πρόκειται γιὰ μικροαστικὲς πεποιθήσεις. Ἀφῆστε ἕνα νεογέννητο νὰ κλάψει σὲ ἕνα σαλόνι καὶ θὰ δεῖτε πόσοι ἄνδρες θὰ ἐνδιαφερθοῦν γιὰ τὸ τί ἔχει. Θὰ ἐνδιαφερθοῦν μόνο νὰ σταματήσει ὁ θόρυβος! Ἀντίθετα οἱ γυναῖκες θὰ «ἔτρεχαν» γιὰ νὰ ἡσυχάσουν τὸ μωρὸ καὶ νὰ δοῦν τί πρόβλημα ἔχει.

Εἴτε θέλουμε εἴτε ὄχι ἐμεῖς οἱ ἄντρες εἴμαστε πιὸ «βάρβαροι» σὲ σχέση μὲ τὶς γυναῖκες σὲ τέτοια θέματα.

Ὑπάρχουν ἐπίσης λέξεις ποὺ οἱ νεωτεριστὲς δὲν μπόρεσαν νὰ καταστρέψουν ἀκόμα πχ διοικητής, ἔνορκος. Ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι γυναίκα δὲν θὰ πεῖτε ἐνορκίνα ἢ διοικοικητίνα. Θὰ αἰσθανθεῖτε ὅτι πρόκειται γιὰ ἕνα εἶδος προσβολῆς αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ προσφώνηση.

Ἂν καὶ ἡ ἀνάρτηση εἶχε σχέση μὲ τὴν γλώσσα, τελικὰ τὸ ἀντίστοιχο μέρος ἦταν ἐλάχιστο. Ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ σᾶς ἀνησυχεῖ αὐτό. Σὲ λίγα χρόνια, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ καταραμένο «ΟΚ» καὶ «Thanks» ποὺ ἔχουν ἀντικαταστήσει (σὲ βαθμὸ κακουργήματος) τὸ «ἐντάξει» καὶ τὸ «εὐχαριστῶ», οἱ νέες γενιὲς δὲν θὰ μποροῦν κὰν νὰ διαβάσουν ἢ νὰ καταλάβουν τὸ «ἀστυνόμος». Θὰ νομίζουν ὅτι πρόκειται γιὰ ἄγνωστη λέξη ἀφοῦ θὰ γράφουν «αsτινομοs».