Δημοσθένους λέξις: Η φυλακή

Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή

κανείς δε θα με περιμένει

οι δρόμοι θάναι αδειανοί

κι η πολιτεία μου πιό ξένη.

Τα καφενεία όλα κλειστά

κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι,

αέρας θα με παρασέρνει

κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή.

Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί

μες τα ερείπια της Ολύνθου

θα μοιάζουν πράγματα του μύθου

οι φίλοι μου και οι εχθροί.

Μαρμαρωμένοι θα σταθούν

οι ρήτορες κι οι λωποδύτες,

ζητιάνοι, εταίρες και προφήτες

μαρμαρωμένοι θα σταθούν.

Μπροστά στην πύλη θα σταθώ

με τις κουβέρτες στη μασχάλη

κι αργοκουνώντας το κεφάλι

θα χαιρετήσω το φρουρό.

Χωρίς βουλή, χωρίς Θεό

σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα

θα πω τη λέξη και το γράμμα

μπροστά στην πύλη θα σταθώ.

Κάποια τραγούδια που μου αρέσουν προτιμώ να τα βλέπω από μία «άλλη οπτική γωνία». Το συγκεκριμένο τραγούδι «αν το δεις υλιστικά» είναι πολιτικό και πρακτικά αδιάφορο. Όταν όμως το δεις με τα «μάτια της ψυχής» μπορεί όμως να αποκτήσει μία τελείως «εσωτερική» χροιά. Δεν ξέρω τι είχε κατά νου ο στιχουργός. Αν και νομίζω ότι το έγραψε με πολιτικό σκοπό, τελικά μετέφερε ασυνείδητα την πανανθρώπινη αγωνία και απορία για Αυτό που «είναι εκεί έξω». Την άγνωστη και Άπιαστη Πραγματικότητα.

Ορίστε πως μου αρέσει εμένα να το ερμηνεύω: 

Είσαι εγκλωβισμένος μέσα σε μία εσωτερική ψυχολογική φυλακή. Στην φυλακή αυτή που βρίσκεται στην ψυχολογική σου χώρα υπάρχουν πλήθη από ελαττώματα. Μια ψυχολογική δικτατορία έχει συλλάβει την ψυχή σου και την έχει φυλακίσει στην ύλη και στα πάθη.

Όταν καταφέρεις να ελευθερωθείς και να βγεις από εκεί, θα είσαι μόνος σου γιατί στην ψυχολογική χώρα σου δεν θα υπάρχουν πια άνθρωποι (ελαττώματα).

Όλα τα ελαττώματα, αυτά που κουβαλάς (οι φίλοι), θα έχουν πεθάνει και η ψυχολογική σου χώρα θα σου φαίνεται πλέον ξένη, αφού θα είναι άδεια από τα γνωστά σου πάθη και συνήθειες.

Θα πεις στον φρουρό (τον εσωτερικό Νόμο) την εσωτερική λέξη (θα αποδείξεις ότι έχεις την Γνώση) που θα σου δώσει την ελευθερία σου. Και επειδή ο ψυχολογικός σου όχλος (ρήτορες, λωποδύτες, ζητιάνοι, εταίρες, προφήτες) μαρμάρωσαν, χάθηκαν στο παρελθόν, τώρα είσαι ελεύθερος. Θα «καβαλικεύεις τον αέρα» (σαν ένας Δράκος του ΤΑΟ) και όλοι θα σταθούν εκστατικοί μπροστά σου.

Το επόμενο βήμα, το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να προσπαθήσεις να μάθεις (όπως ο Γλάρος Ιωνάθαν) και τους άλλους να πετούν.