Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

14 Μαρτίου 2009

Να "είμαστε ο εαυτός μας" ή όχι;

Στην ζωή μας τα διάφορα γεγονότα μας έρχονται σε κύματα και θεωρούνται ευχάριστα και δυσάρεστα.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μας έρχονται και τα συναισθήματα, τα οποία συνήθως εξαρτώνται από τα γεγονότα.
Πολλές φορές ακούτε την φράση «να είσαι ο εαυτός σου». Αυτό ακούγεται μεν ωραίο, αλλά εμπεριέχει την μεγαλύτερη ψυχολογική παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει κάποιος. Το «να είσαι ο εαυτός σου» σημαίνει ταύτιση με το συναίσθημα που εμφανίζεται σε μία δεδομένη στιγμή. Με την λέξη ταύτιση εννοούμε ότι εσείς και το συναίσθημα είσαστε ένα πράγμα και το θεωρείτε δικό σας. Όμως δεν είναι έτσι.
Υποθέστε ότι έχετε καλή διάθεση και πηγαίνετε στην δουλειά. Εκεί συμβαίνει κάτι και ένα συνάδελφος σας επιτίθεται φραστικά. Εσείς τότε θα χάσετε την ευχάριστο συναίσθημα που ΤΥΧΑΙΑ είχατε το πρωί. Θα αισθανθείτε θυμωμένοι ή προσβεβλημένοι. Μετά από μία ώρα, ο συνάδελφος έρχεται και σας ζητάει συγνώμη λέγοντας ότι έσφαλλε. Ο θυμός σας θα φύγει και θα εμφανιστεί κάποιο άλλο συναίσθημα ΑΝΑΛΟΓΟ με όσα θα σας πει ο συνάδελφος. Κατόπιν θα πιάσετε κουβέντα για την γυναίκα του αφεντικού και θα κυριαρχηθείτε από το συναίσθημα ας πούμε της κακίας για τον προϊστάμενο.
Μέχρι σήμερα πιστεύατε ότι τα συναισθήματα είναι δικά σας. Αλλά αυτό΄δεν ισχύει.Το πιο πάνω απλοϊκό παράδειγμα δείχνει ότι τα συναισθήματα είναι ανεξέλεγκτα και εσείς είσαστε ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΤΕ ΕΝΑ με το συναίσθημα που ξεπηδάει κάθε φορά. Αυτό είναι που ονομάζεται «ταύτιση με το συναίσθημα».
Πρέπει λοιπόν να προσπαθεί κανείς να μην γίνεται ένα με τα συναισθήματα (δηλαδή να μην ταυτίζεται με αυτά) και ο λόγος είναι απλός.
Σίγουρα σας έχει τύχει, υπακούοντας σε κάποιο συναίσθημα, να κάνετε την αντίστοιχη πράξη στην οποία σας υποκινεί χωρίς όμως να έχετε τα αποτελέσματα που περιμένατε. Μάλιστα κάποιες φορές μετανιώνετε για την πράξη σας.
Οπότε δεν αρκεί «να είσαι ο εαυτός σου» και να λειτουργείτε όπως επιτάσσει το κάθε συναίσθημα, αλλά θα πρέπει να κάνετε υπολογισμούς πριν από οτιδήποτε. Χρειάζεται ανάλυση του τι συμβαίνει, του πως αισθάνεστε, του τι σας σπρώχνει το συναίσθημά σας να κάνετε και του τι πιθανόν να συμβεί εάν το κάνετε. Έτσι «ξεφεύγετε από τον εαυτό σας» με αποτέλεσμα να δράτε σωστότερα στην επαφή σας με τους άλλους.
Με λίγα λόγια δεν πρέπει να είσαστε μόνιμα ο εαυτός σας και να κάνετε «ότι σας καπνίζει» αλλά να τα φέρετε όλα σε ισορροπία.
Βέβαια αυτό δεν γίνεται έτσι εύκολα όπως το περιγράφω, αλλά σαν ιδέα προς εφαρμογή αυτά είναι αρκετά για να αρχίσετε να το σκέφτεστε.

5 σχόλια:

  1. δηλ τι λες τωρα οτι αν σου ερθει να κλαψεις να το καταπιεσεις? αν σου ερθει να πεις ,,σ΄αγαπω,, να το καταπιεσεις? γιατι μπορει να μην εχεις τα αποτελεσματα που περιμενεις?

    στο παραδειγμα του συναδελφου ... ειμαι της γνωμης ή του απαντας καταλληλως .... ή απλα σκεφτεσε ... τοσο τον κοβει τοσο κανει.... και δεν σου χαλαει καμια διαθεση......

    το συστημα το θεωρω πολυ ,,υπολογιστικο,,
    και υπολογιστικες σχεσεις νομιζω οτι δεν τις χρειαζετε κανεις μας

    ξεφευγωντας απο τον εαυτο μας .... δεν ειναι βεβαιο οτι ειναι σωστοτερη η επαφη... γιατι γινετε ,,δηθεν,,

    την καλημερα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δέν μιλάω γιά καταπίεση ἀλλά γιά κατανόηση. Ἐν μέρει δικαιολογεῖσαι σέ αὐτό τό λάθος γιατί ἔχεις ἐκπαιδευτεῖ ἀπό μικρή νά αὐτο-καταπιέζεσαι.
    Μήν παίρνεις ξύλινα καί τοίς μετρητοῖς τήν περιγραφή.
    Τό θέμα δέν εἶναι νά γίνεις ψυχρός ὑπολογιστής.
    Τό θέμα εἶναι νά «ἀνακατέψεις» τήν καρδιά καί τόν νοῦ.
    Στήν περίπτωση τοῦ γραφείου θεωρεῖς ὅτι ἔχεις δυό μόνο ἐπιλογές. Στήν πρώτη «ξεθυμαίνεις» λέγοντας αὐτό πού θέλεις. Στή δεύτερη «καταπιέζεσαι» χωρίς νά λές τίποτε γιατί συνήθως σπάνια δέν σέ χαλάει μία τέτοια κατάσταση.
    Ὑπάρχει ὅμως ἡ τρίτη σωστή ἐπιλογή: Πρίν μιλήσεις νά καταλάβεις τήν κατάσταση στήν ὁποία βρίσκεται ὁ ἄλλος, ἔτσι ὥστε νά ἐπιτύχεις τό κατά τό δυνατόν τέλειο ἀποτέλεσμα. Γιά παράδειγμα νά τοῦ μιλήσεις ἤρεμα, λέγοντας αὐτά πού πρέπει, μέ τέτοιον τρόπο ὥστε οὔτε νά τόν προσβάλεις, γιά νά τοῦ δώσεις τό περιθώριο νά ἀλλάξει, ἀλλά οὔτε καί νά κρατήσεις μέσα σου βάρος.
    Ξεφεύγοντας ἀπό τόν ἑαυτό σου (ἔτσι ὅπως ἔχει λανθασμένα ἐκπαιδευτεῖ) μπορῶ νά πῶ ὅτι βρίσκεις τόν πραγματικό ἑαυτό σου.
    Αὐτό ὅμως δέν εἶναι κάτι πού γίνεται εὔκολα ἀντιληπτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σίγουρα σας έχει τύχει, υπακούοντας σε κάποιο συναίσθημα, να κάνετε την αντίστοιχη πράξη στην οποία σας υποκινεί χωρίς όμως να έχετε τα αποτελέσματα που περιμένατε. Μάλιστα κάποιες φορές μετανιώνετε για την πράξη σας.


    πανω σε αυτο εκανα το σχολιο μου οχι στην αυτο-καταπιεση μου οπως την ονομαζεις εσυ !

    και δευτερον ....... πιστευεις οτι ο θυμωμενος συναδελφος ειναι σε θεση να ακουσει αυτα που εσυ εχεις ηρεμα να του πεις και να τα κατανοησει εκεινη την στιγμη???

    αλλωστε με το να λεω μεσα μου .... τοσο τον κοβει τοσο κανει ... και να μην θυμωνω εγω μαζι του..... δειχνω απολυτη κατανοηση για την κατασταση του ..... απο κει και περα επιλεγω αν θελω να του μιλισω αργοτερα ηρεμα για το συμβαν... γιατι αν ειναι κανενας που δεν καταλαβενει ντιπ..... ε σορρυ .. δεν 8α ασχολιθω μαζι του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. -Δέν σοῦ ἔχει τύχει ποτέ νά πεῖς ἕνα ἀστεῖο καί ὁ ἄλλος νά παρεξηγηθεῖ; Ἤ νά κάνεις κάτι καί ὁ ἄλλος νά καταλάβει ὅτι ἔχεις τελείως ἄλλο κίνητρο ἀπό ἐκεῖνο ποῦ πραγματικά ἔχεις; Δέν σοῦ ἔχει τύχει ποτέ νά δεῖς νά συμβαίνει μία παρεξήγηση «χωρίς λόγο» μεταξύ δυό ἀνθρώπων;
    Γιά αὐτό μιλάω καί ὄχι φυσικά γιά νά γίνει κανείς «ψυχρός ἐκτελεστής» πού κοιτάει τήν πάρτη του. Ἰσορροπεῖς τό συναίσθημα μέ τά διανοητικά δεδομένα, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀποφεύγεις (σε κάποιο ποσοστό) νά κάνεις δράσεις πού θά παρεξηγηθοῦν ἤ θά στεναχωρήσουν τούς ἄλλους.

    -Τίς περισσότερες φορές ὁ θυμωμένος συνάδελφος δέν εἶναι σέ θέση νά ἀκούσει. Κάτι λίγες φορές ὅμως ἴσως καταφέρεις νά τόν «σπάσεις» παραμένοντας ἤρεμη καί νά ἀκούσει κάτι.
    Πρακτικά εἶναι ἀδύνατον νά μήν πειραχτεῖς ἔστω καί λίγο, κάπου βαθιά μέσα σου. Καί συνήθως ὅλοι λένε ὅτι δέν τούς νοιάζει. Αὐτό εἶναι μία μορφή αὐτό-καταπίεσης. Ἀλλά ἄν πράγματι δέν σέ πειράζει, ἄν πράγματι ἔχεις ἀπόλυτη κατανόηση, τότε αὐτό εἶναι τό ζητούμενο. Καί φυσικά ἄν ὁ συνάδελφος εἶναι στουρνάρι, τό καταλαβαίνεις καί αὐτό καί δέν ἀσχολεῖσαι ἄλλο.
    Τά πάντα εἶναι θέμα κατανόησης. Καί ἡ κατανόηση ἔρχεται ἀπό τό «ἀνακάτεμα» αὐτοῦ πού αἰσθάνεσαι ὅτι θέλεις νά κάνεις καί τῶν ἐξωτερικῶν συνθηκῶν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. χαιρομαι που με κατανοησεις και συνενοησεις και διευκρινισεις ..... μπορουμε να αρχισουμε να συμφωνουμε :ρρρρρ

    και αληθεια λεω για το ,,δεν με νοιαζει,, το δουλευω πολλη να μην με ταραζουν τα νευρα ή οι ανεξελεκτες καταστασεις των αλλων :))

    καλο βραδυ :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή