Περί πεποιθήσεων

Μία ὁμάδα ἐπιστημόνων τοποθέτησε 5 πιθήκους σέ ἕνα κλουβί καί στήν μέση ἔβαλε μία σκάλα μέ μερικές μπανάνες στήν κορυφή.
Κάθε φορά πού ἕνας πίθηκος ἀνέβαινε στήν σκάλα, οἱ ἐπιστήμονες κατέβρεχαν τούς ὑπόλοιπους πίθηκους μέ παγωμένο νερό.
Μετά ἀπό λίγο κάθε φορά πού ἕνας πίθηκος προσπαθοῦσε νά ἀνέβει στήν σκάλα, οἱ ὑπόλοιποι ὁρμοῦσαν καί τόν ξυλοκοποῦσαν.
Σέ σύντομο χρονικό διάστημα, κανένας πίθηκος δέν ἀνέβαινε πιά στήν σκάλα παρά τόν ἔντονο πειρασμό.
Τότε οἱ ἐπιστήμονες ἀποφάσισαν νά ἀντικαταστήσουν τόν ἕναν ἀπό τούς πίθηκους. Τό πρῶτο πράγμα πού ἔκανε αὐτός ὁ νέος πίθηκος ἦταν νά ἀνέβει στήν σκάλα. Ἀμέσως οἱ ὑπόλοιποι τόν ξυλοκόπησαν.
Μετά ἀπό μερικά ξυλοκοπήματα, ὁ νεοφερμένος ἔμαθε νά μήν ἀνεβαίνει στήν σκάλα παρότι δέν ἤξερε γιατί.
Στή συνέχεια ἀντικαταστάθηκε καί 2ος πίθηκος καί συνέβη τό ἴδιο μέ τόν 1ο πίθηκο νά συμμετέχει στό ξυλοκόπημα τοῦ δεύτερου. Ἄλλαξε καί 3ος πίθηκος καί συνέβη τό ἴδιο. Ἦρθε καί 4ος καί τό ξυλοκόπημα συνεχίστηκε καί τέλος ἀντικαταστάθηκε καί ὁ 5ος.
Αὐτό πού εἶχε ἀπομείνει, ἦταν μία ὁμάδα πιθήκων πού παρότι δέν εἶχαν δεχτεῖ ποτέ παγωμένο νερό, συνέχισε νά ξυλοκοπᾶ ὅποιον πίθηκο ἐπιχειροῦσε νά ἀνέβει στήν σκάλα.
Ἄν μποροῦσε κάποιος νά ρωτήσει τούς πίθηκους γιατί ξυλοκοποῦσαν ὅποιον προσπαθοῦσε νά ἀνέβει, βάζω στοίχημα ὅτι θά ἀπαντοῦσε:
«Δέν ξέρω, ἀλλά ἔτσι γίνονται τά πράγματα ἐδῶ».
Σᾶς ἀκούγεται γνωστό;
Ἴσως ἔχετε, ἀλλά τό πιθανότερο εἶναι ὅτι δέν ἔχετε, ἀναρωτηθεῖ γιατί συνεχίζουμε νά κάνουμε τά πράγματα μέ τόν τρόπο πού τά κάνουμε ἤ ἄν ὑπάρχει καί ἄλλος τρόπος. Γιατί ὅπως εἶπε καί ὁ Ἀϊνστάιν:
«Μόνο δυό πράγματα εἶναι ἄπειρα: τό σύμπαν καί ἡ ἀνθρώπινη ἠλιθιότητα. Καί δέν εἶμαι σίγουρος γιά τό σύμπαν».

Ἔτσι εἶναι πού ὁ ἀνθρώπινος πολιτισμός ἔπαψε πιά νά εἶναι πολιτισμός. Λάθος ἄνθρωποι, ὁδηγούμενοι ἀπό λάθος ἰδεολογίες, μέ λανθασμένο ψυχικό κόσμο, δημιουργοῦν λανθασμένα ἀντανακλαστικά τά ὁποῖα ἐπιζοῦν μετατρεπόμενα σέ ἀπαράβατους «ἠθικούς κανόνες». Μέ ἄλλα λόγια εἶναι τό ΕΓΩ τῆς ἐσωτερικῆς φιλοσοφίας αὐτό πού κάνει τά λάθη καί αὐτο-διαιωνίζεται στούς ἀπογόνους μας.
Καί αὐτός εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπίστευτης ἀνθρώπινης δυστυχίας, τήν ὁποία σπέρνουν καθημερινά πολιτισμένοι καί μή στούς συνανθρώπους τους.