Ειδοποιός διαφορά

Ὑπάρχει μία εἰδοποιὸς διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν σύγχρονο καὶ τοὺς παλιοὺς πολιτισμούς:

Οἱ σημερινοὶ «εἰδικοί» καλύπτουν τὴν ἄγνοιά τους μὲ ἐντυπωσιακοὺς ὁρισμούς. Οἱ ἀρχαῖοι κάλυπταν τὴν γνώση τους μὲ παραμύθια καὶ ἱστορίες.

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἔλεγαν : «κάθε ἄνθρωπος ἔχει δυὸ σακούλια. Σὲ αὐτὸ ποὺ ἔχει κρεμασμένο μπροστὰ βάζει τὰ ἐλαττώματα τῶν ἄλλων καὶ σὲ αὐτὸ ποὺ ἔχει στὴν πλάτη βάζει τὰ δικά του ἐλαττώματα. Ἔτσι βλέπει εὔκολα τὰ ξένα ἀλλὰ ὄχι τὰ δικά του ἐλαττώματα. Σήμερα έχουμε εκφράσεις όπως «την καμπούρα του δεν την βλέπει;» που υπονοούν αυτό ακριβώς.

Μία ἀνάλογη ἱστορία ὑπάρχει καὶ στὴν Ἰνδία:

«Κάποτε βαθιὰ μέσα στὸν χρόνο ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἦταν σὰν θεοί. Καταχράστηκαν ὅμως σὲ τέτοιο βαθμὸ τὴν θεία δύναμή τους ὥστε ὁ Μπράχμα ἀποφάσισε νὰ τοὺς ἀφαιρέσει τὴν θεία φύση τους καὶ νὰ τὴν κρύψει κάπου ὅπου δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ τὴν ξαναβροῦν. Οἱ Θεοὶ ποὺ συγκεντρώθηκαν γιὰ νὰ βροῦν λύση πρότειναν νὰ τὴν θάψουν βαθιὰ στὴν γῆ ὅμως ὁ ἄνθρωπος θὰ ἔσκαβε καὶ θὰ τὴν εὕρισκε. Σκέφτηκαν νὰ τὴν ρίξουν στὰ βάθη τῆς θάλασσας. Ἀλλὰ ὁ Μπράχμα ἦταν σίγουρος ὅτι οἱ ἄνθρωποι κάποτε θὰ ἐξερευνοῦσαν τοὺς βυθοὺς καὶ θὰ τὴν ἔφερναν στὴν ἐπιφάνεια. Ἔτσι οἱ Θεοὶ δὲν εἶχαν τί νὰ προτείνουν γιατί δὲν ἤξεραν μέρος ἀπροσπέλαστο στὸν ἄνθρωπο. Τελικὰ ὁ Μπράχμα εἶπε: Θὰ κρύψουμε τὴν θεϊκότητα τοῦ ἀνθρώπου βαθιὰ μέσα του. Εἶναι τὸ μόνο μέρος ποὺ δὲν θὰ σκεφτεῖ ποτὲ γιὰ νὰ ψάξει.

Ἔτσι λοιπὸν ἀπὸ τότε ὁ ἄνθρωπος κάνει τὸ γύρο τῆς γῆς, ἐξερευνᾶ, ἀναρριχᾶται, καταδύεται καὶ σκάβει μάταια ψάχνοντας γιὰ κάτι ποὺ βρίσκεται μέσα του».

Ἡ περιγραφὴ τῆς ἀνθρώπινης λειτουργίας εἶναι γλαφυρότατη.

Ἀπὸ τὴν στροφὴ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὰ μέσα ξεκινάει καὶ ὁ ἐσωτερικὸς δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν τελειοποίηση. Ἐκ τῶν πραγμάτων ὅμως οἱ ἄνθρωποι εἴτε φοβοῦνται εἴτε δὲν θέλουν νὰ κάνουν αὐτὴν τὴν στροφή. Καὶ παραμένουν στὶς ἐρημιὲς τοῦ «πολιτισμένου κόσμου» προσπαθώντας νὰ σβήσουν τὴν «ἐσωτερική τους δίψα» μὲ τὴν κατανάλωση προϊόντων ποὺ θὰ τοὺς κάνουν «πιό» νέους, «πιό» ὡραίους, «πιό» δυναμικούς, «πιό» μοντέρνους κλπ.

Αὐτὴ ἡ ἐσωτερικὴ δίψα εἶναι ποὺ τελικὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ βασανίζεται καὶ νὰ μὴν βρίσκει πραγματικὴ ἱκανοποίηση σὲ τίποτε.

Ἔχετε σκεφτεῖ γιατί ἄραγε οἱ ἄνθρωποι ἐπιμένουν τόσο σὲ αὐτὴν τὴν ἀδιέξοδη κατάσταση;