Η διπλή ανθρώπινη φύση

Ὅπως ἴσως ξέρετε ὁ ἄνθρωπος ἔχει διπλὴ φύση. Εἶναι καὶ πολεμοχαρὴς καὶ εἰρηνόφιλος ταυτόχρονα. Ἡ ἀντίφαση προέρχεται ἀπὸ τὴν πληθώρα τῶν ΕΓΩ ἢ ἐλαττωμάτων που φέρουμε στο ἐσωτερικὸ μας. 
Ἔτσι δεν εἶναι περίεργό που οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δεν κάνουν αὐτά που ὑπόσχονται καὶ ἀλλάζουν εὔκολα γνώμη. Ἕνα «ΕΓΩ-εἶμαι τίμιος» δίνει κάποια ὑπόσχεση. Μετὰ ἀπὸ λίγο ὅμως ἕνα ἄλλο ΕΓΩ, για παράδειγμα τὸ «ΕΓΩ-βαριέμαι», κυριαρχεὶ στον ψυχισμὸ μας. Τότε ὁ ἄνθρωπος δεν αἰσθάνεται καμία ὑποχρέωση να τηρήσει τὸν λόγο του.
Στον πολιτισμὸ τοῦ «ΔΙΚΟ ΜΟΥ» καὶ τοῦ «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ» καταντήσαμε να εἴμαστε ἀκραῖοι. Ἡ τηλεόραση καὶ τὰ κινηματογραφικὰ ἔργα μας ἔχουν σκληρύνει. Αἰσθανόμαστε βασιλιάδες μὲ τὴν τεχνολογία «ΜΑΣ» καὶ τὸν πολιτισμὸ μας ποὺ εἶναι «ΠΙΟ» ἀνεπτυγμένος ἀπὸ τοὺς παλαιότερους (ἔδω γελάνε ἀλλὰ αὐτὸ θὰ τὸ ἀναλύσουμε ἄλλη φορά).
Ἕνα μικρὸ τρικ μπορεὶ να σᾶς πιάσει «στον ὕπνο» καὶ να βγάλει τὸν θαμμένο στο ὑποσυνείδητο ἀληθινὸ ἑαυτό, ἔστω καὶ για μία καὶ μόνο στιγμή.

Ἐκεῖνό που ταράχθηκε για μία στιγμή, ἐκεῖνό που φώναξε χωρὶς λόγια «ΌΧΙ» εἶναι ἐκεῖνο τὸ πρᾶγμά που πνίγεται ἀπὸ τὸν ἐγωικὸ ἑαυτὸ μας. Αὐτό που πραγματικὰ μπορεὶς να ὀνομάσεις ἀνθρωπίνη Οὐσία. Εἶναι τὸ μόνο πρᾶγμά που ἀξίζει μέσα στο ἀφύσικο αὐτὸ συνονθύλευμα ἐνστίκτων, συνηθειῶν καὶ διανοητικῶν φανφαρονισμών, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ δίποδο διανοητικὸ ζῶο, τὸ ἐσφαλμένα ὀνομαζόμενο Ἄνθρωπο.