Νερό και ομοιοπαθητική

Ένα κλασσικό ανέκδοτο για τα φάρμακα είναι το παρακάτω:
Λέει ο γιατρός στον ασθενή:
-Θα παίρνετε το μπλε χαπάκι κάθε πρωί για τον βήχα που έχετε. Το κόκκινο χαπάκι το μεσημέρι για τον στομαχόπονο που θα σας προκαλέσει το μπλε. Και το πράσινο χαπάκι το βράδυ για τα σπυράκια που θα βγάλετε από το κόκκινο χαπάκι!
Είναι κοινό μυστικό πλέον ότι τα φάρμακα έχουν καταντήσει κυριολεκτικά μάστιγα. Όχι μόνο είναι ακριβά, όχι μόνο δεν θεραπεύουν αλλά επί πλέον έχουν τρομερές παρενέργειες. Παρόλα αυτά οι γιατροί συνεχίζουν να υπερασπίζονται την χρήση των ακριβών, τοξικών και πολλές φορές αναποτελεσματικών φαρμάκων της φαρμακοβιομηχανίας.
Η πιο σημαντική αντίρρηση της κατεστημένης ιατρικής ως προς την χρήση της ομοιοπαθητικής είναι ότι η ομοιοπαθητική δεν μπορεί να θεραπεύει. Ο λόγος είναι ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν περιέχουν σχεδόν καθόλου θεραπευτική ουσία. Η συνεχής διάλυση μιας μικρής ποσότητας κάποιου εκχυλίσματος φτάνει το τελικό διάλυμα στο σημείο να περιέχει ελάχιστα έως καθόλου μόρια της ουσίας.
Έτσι με «υλιστική» λογική η θεραπεία αποκλείεται. Η όποια θεραπευτική δράση δικαιολογείται από τους γιατρούς σαν «δράση πλασέμπο». Έτσι προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατήσουν τους ασθενείς που απελπισμένοι από την επίσημη ιατρική έχουν αρχίσει να καταφεύγουν σε εναλλακτικές πρακτικές θεραπείας.
Οι καλοί γιατροί βέβαια αποφεύγουν να λάβουν υπόψιν τους ορισμένες παραμέτρους. Όπως συμβαίνει παντού προτιμούν να αποφεύγουν σημεία που δεν εξηγούνται με την αποδεικτική λογική τους. Τα σχετικά ερωτήματα-επιχειρήματα είναι αναπάντητα και αποφεύγεται η αντίκρουσή τους:
-Εάν είναι όλες οι θεραπείες της ομοιοπαθητικής ανήκουν στην κατηγορία «πλασέμπο» δηλαδή στις θεραπείες μέσω της πίστης (αυθυποβολή) του ασθενή ότι πήρε ένα φάρμακο που θα τον γιατρέψει, γιατί το φαινόμενο πλασέμπο δεν λειτουργεί (τόσο έντονα) και στα κανονικά φάρμακα;
-Πως εξηγείται το φαινόμενο η ομοιοπαθητική να θεραπεύει μωρά και ζώα που δεν καταλαβαίνουν από αυθυποβολή και άλλα τέτοια εντυπωσιακά;
-Εάν είναι τόσο έντονη η δράση της αυθυποβολής γιατί δεν γίνονται έρευνες να χρησιμοποιηθεί αυτή η δράση στην «κανονική» ιατρική;
-Αφού τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν έχουν μέσα τους θεραπευτική ουσία τότε ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ. Αυτό είναι αποδεδειγμένο. Σε τι είναι τότε επικίνδυνα;
Τελευταία όμως με τις ανακαλύψεις περί της μνήμης του νερού, η ομοιοπαθητική απέκτησε έναν σημαντικό σύμμαχο:
Αφού το νερό «απομνημονεύει» πληροφορίες όπως ακριβώς ένα υπολογιστής, τότε μπορούν να εξηγηθούν αρκετά φαινόμενα:
-Οι δυσάρεστες σκέψεις μας και τα αρνητικά συναισθήματα εντυπώνονται στην μοριακή δομή του νερού. Έτσι εξηγείται γιατί υπάρχουν τόσες ασθένειες λόγω άγχους.
-Το φαγητό που φτιάχνει η μάνα μας στο σπίτι, συνήθως είναι νόστιμο για τον απλούστατο λόγο ότι όταν το φτιάχνει το «εμποτίζει» με αγάπη και ενδιαφέρον.
-Τα προϊόντα που φτιάχνονται από κάποιον με «μεράκι» είναι πάντα νοστιμότερα από τα βιομηχανοποιημένα που χρησιμοποιούν συντηρητικά, χρωστικές, αρωματικά και ένα σωρό χημικά για να έχουν τα τρόφιμα ωραία γεύση και άρωμα.
-Έτσι μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά η θεραπευτική δράση της ομοιοπαθητικής, παρά την ουσιαστική έλλειψη φαρμάκου. Το νερό «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ» τις θεραπευτικές ιδιότητες της ουσίας. Έτσι το νερό μετατρέπεται σε ένα «ενεργειακό» φάρμακο που έχει την ίδια δράση με την ουσία η οποία διαλύθηκε σε αυτό.
Η νεοαποκαλυφθείσα αυτή ικανότητα του νερού θα πρέπει κανονικά να χρησιμοποιηθεί από την ιατρική επιστήμη για να κατασκευαστούν φάρμακα που θα είναι φθηνά, θα έχουν θεραπευτική δράση και καμία παρενέργεια.
Κάτι τέτοιο όμως θα αργήσει πάρα πολύ, αφού θα κάνει πάρα πολύ κακό στην τσέπη των φαρμακευτικών πολυεθνικών.

Η Αλήθεια είναι η ανώτατη τέχνη.

Το Πραγματικό, η Αλήθεια είναι αυτό που μας ενδιαφέρει και δεν βρί¬σκεται ανάμεσα στις θεωρίες, στις γνώμες και στις δοξασίες η Αλήθεια είναι το άγνωστο από στιγμή σε στιγμή.

Η Αλήθεια βρίσκε¬ται στο Κέ¬ντρο, ούτε δε¬ξιά ούτε αριστερά. Η έννοια που ο νους μπο¬ρεί να σφυρη¬λατήσει για την Αλήθεια δεν είναι ποτέ η Αλήθεια. Η γνώμη που ίσως έχουμε για την Αλήθεια, όσο και αν είναι σεβα¬στή, με κανένα τρόπο δεν είναι η Αλήθεια. Ούτε τα αντιτιθέμενα πνευμα¬τικά ρεύματα μπο¬ρούν να μας οδηγήσουν στην Αλήθεια.

Η Αλήθεια είναι κάτι που πρέπει να δοκιμαστεί άμεσα, όπως όταν κά¬ποιος βάζει το χέρι του στην φωτιά και καίγεται ή όπως ένας που καταπίνει νερό και πνίγεται.

Χρειάζεται άμεσα να αυτοερευνηθούμε για να αυτοανακαλυφθούμε και να γνωρίσουμε βαθιά τον εαυτό μας. Η εμπειρία της Αλήθειας έρχεται μόνο περιορίζοντας το Σφάλμα. Μόνο διαλύοντας το ίδιο το Εγώ μου, τα λάθη μου, τις προκαταλήψεις και τους φόβους, τα πάθη και τις επιθυμίες, τα διανοητικά κλεισίματα και τις αυτάρκειες παντός είδους, έρχεται σε μας η εμπειρία του Πραγματικού.
Η Αλήθεια δεν έχει τίποτε να κάνει με αυτό που έχει ειπωθεί ή δεν έχει ειπωθεί, αυτό που γράφτηκε ή δεν γράφτηκε. Αυτή έρχεται μόνο όταν το «ο Εαυτός μου» έχει πεθάνει. Ο νους δεν μπορεί να αναζητήσει την Αλήθεια γιατί δεν την γνωρίζει. Όσο η συνείδηση είναι εγκλωβισμένη μέσα στο «Εγώ μου» δεν θα μπορέσει να δοκιμάσει το Αληθινό, αυτό που βρίσκεται πέρα από το σώμα, τις συγκινήσεις και τον νου, αυτό που είναι η Αλήθεια.

Σε τι χρησιμεύει στον άνθρωπο να γνωρίζει χιλιάδες θεωρίες χωρίς ποτέ να δοκιμάσει την Αλήθεια;

Πολύ δίκαια είπε λοιπόν ο Χριστός: «Γνωρίστε την Αλήθεια και αυτή θα σας ελευθερώσει».

Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ιησού τι είναι η Αλήθεια, αυτός κράτησε βαθιά σιωπή. Και όταν έκαναν στον Βούδα την ίδια ερώτηση γύ¬ρισε την πλάτη και αποσύρθηκε.

Αλλά αν αυτοί οι Αληθινοί Άνθρωποι δεν τόλμησαν να μιλήσουν γι’ Αυτήν τότε εγώ τι μπορώ να κάνω;

Ιθάκη (Καβάφης)

(1911)

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Απίστευτοι αυτοί οι Αμερικάνοι

Η Microsoft μου έστειλε μήνυμα ότι κάποιες φωτογραφίες που έχω είναι πορνογραφικές, ενοχλητικές κλπ και ότι πρέπει να τις σβήσω σε 48 ώρες διαφορετικά θα "αναγκάζονταν" να κλείσουν την σελίδα. Είπαν επίσης ότι απαγορεύεται να υπάρχουν στην σελίδα φωτογραφίες γυμνών μωρών (πορνογραφικές ή όχι). Ζήτησα λεπτομέρειες και μου έστειλαν μια σειρά από κώδικες φωτογραφιών. Τελικά κατάφερα να καταλάβω ότι μάλλον πρόκειται για ένα παιδί που φυλάει μια κούκλα, έναν χοντρό που κάθεται γυμνός μπροστά στην τηλεόραση, μια χοντρή με τα εσώρουχα που καταβροχθίζει μια τούρτα κλπ. Τις έσβησα και περιμένω να δω αν ήταν οι σωστές.

Πάντως η υποκρισία των Αμερικανών είναι απίστευτη:

-Η πατρίδα τους είναι η πηγή κάθε κακού και κάθε ανωμαλίας...

-Σκοτώνονται καθημερινά στους δρόμους με τις συμμορίες που είναι από χρόνια τρόπος ζωής για αυτούς...

-Δεν περνάει χρόνος να μην σκοτωθούν κάμποσοι μαθητές και καθηγητές από οπλισμένα παιδιά μέσα στα σχολεία τους...

-Έχουν ανιχνευτές μετάλλων για να μαζεύουν τα πιστόλια και τα μαχαίρια από τους "μαθητές"...

-Παρακολουθούν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αρκεί να πείτε μία "κακιά" λέξη στο τηλέφωνο και οι υπερυπολογιστές του Έχελον αμέσως καταγράφουν την συνομιλία σας...

-Έχουν διαβρώσει παγκόσμια τον ανθρώπινο πολιτισμό με το "αμερικανικό τρόπο ζωής" τους που συνίσταται στο ποτό, τις μπουνιές και τα ναρκωτικά...

-Έχουν κάνει την ομοφυλοφιλία όχι απλά μόδα αλλά κάτι απόλυτα φυσιολογικό, ενώ μη φυσιολογικό σε λίγο θα είναι το αντίθετο...

-Έχουν καταδικάσει σε εξαθλίωση, πείνα και θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους για να μπορούν να συντηρούν την φρικτά καταναλωτική κοινωνία τους...

Και τους μάρανε που στις φωτογραφίες εμφανίζεται ένας γυμνός χοντρός που κάθεται στο κομπιούτερ και μάλιστα χωρίς να φαίνεται κάτι. Το θεωρούν μεγάλη προσβολή για τα (ά)χρηστα ήθη του Διαδικτύου τους. Τυπική αντίδραση πουριτανών για το τι φαίνεται και όχι το τι είναι.

Μην μου πείτε ότι δεν είναι στυγνοί υποκριτές.

Πρόσθεσα την πλεξούδα έπειτα από παραίνεση της Γεωργίας. Σκόρδο στα μάτια τους...

Η ζωγραφιά μου (Σουρής)

Μπόι δυο πήχες,

κόψη κακή,

γένια με τρίχες

εδώ κι εκεί.

Κούτελο θείο,

λίγο πλατύ,

τρανό σημείο

του ποιητή.

Δυο μάτια μαύρα

χωρίς κακία

γεμάτα λαύρα

μα και βλακεία.

Μακρύ ρουθούνι

πολύ σχιστό,

κι ένα πηγούνι

σαν τον Χριστό.

Πηγάδι στόμα,

μαλλιά χυτά

γεμίζεις στρώμα

μόνο μ᾿ αυτά.

Μούρη αγρία

και ζαρωμένη,

χλωμή και κρύα

σαν πεθαμένη.

Κανένα χρώμα

δεν της ταιριάζει

και τωρ᾿ ακόμα

βαφές αλλάζει.

Δόντια φαφούτη

όλο σχισμάδες,

ύφος τσιφούτη

για μαστραπάδες.

Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου (Βάρναλης)

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνωνται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαϊ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),

H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!

Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".

ΜΑΝΑ: ποίημα γραμμένο από έναν φυλακισμένο

Γραμμένο από έναν φυλακισμένο. Αντιγράφτηκε χωρίς αλλαγές.

Σ' αγαπάω / σε λατρεύω / μου λείπεις εσύ / σ' αγαπάω / σε

λατρεύω / μακριά σου η καρδιά μου δεν αντέχει δεν μπορεί /

μην κλαις άλλο μάνα μου γλυκιά / δεν θα είμαι εγώ αυτός / που

γνώριζες παλιά / συγνώμη σου ζητώ / μέσα από την καρδιά μου

/ συγχώρα με σου λέω / οι τύψεις μου με τρώνε / και κάθε μέρα

κλαίω / δεν αντέχω άλλο / να σε πληγώνω πια / βαρέθηκα τα

ψεύτικα ταξίδια / από εσένα μακριά / δεν θέλω να σου λέω άλλα

λόγια που δεν τα εννοώ / θέλω να ξυπνάω λέγοντας σου / μάνα

σ’ αγαπώ / βαρέθηκα επίσης / την κοινωνική την κριτική / να με

βλέπουν όλοι οι άλλοι / και να λένε είσαι χάλια / δεν μπορεί να

είσαι εσύ / είσαι η ζωή μου / μία και αγνή/ μάνα μου λείπεις

πολύ / μακριά σου η ψυχή μου θα πεθάνει / το μυαλό πάει να

τρελαθεί / κάθε μέρα με εσένα που μιλώ / μου ανεβάζεις αυτό

που λέμε ηθικό / στηρίζεις το σκοπό μου / να είμαι ο γιος σου /

ο καθωσπρέπει / ο σωστός / να χαίρεσαι / να χαίρομαι που σε

έχω στο πλευρό μου/ σε καμαρώνω / που νοιάζεσαι για μένα / σε

καμαρώνω μάνα / γιατί εσύ είσαι αυτή / που μούδωσε ζωή/

ποτέ δεν μετανιώνεις / που ο γιος σου είμαι εγώ / ότι βλακεία

έχω κάνει / να ξέρεις πως φταίω μόνο εγώ / πίστεψε μάνα / μάνα

απλόχερα / πως στεναχώρια δεν θα νιώσεις / από' δω και πέρα /

ένα σημαντικό / που θέλω να σου πω / και θα έχω να το λέω /

πως μοναχά εσένα θ' αγαπώ / και δίπλα μου θα σ’ έχω / να αγαπάτε

τη μητέρα / σας αγαπάει και αυτή / κομμένα πια τα ψέματα /

αυτή μιλά ειλικρινά / η μάνα όλα τα αδύνατα τα κάνει δυνατά /

προσπαθεί με όλη της τη δύναμη / τα καλά να μας διδάξει /

μάνα σε καταλαβαίνω / σε νοιάζομαι πολύ / άκουσέ με /

πίστεψέ με / η καρδιά σου να χαρεί / πολλά ακόμα θα σου πω /

μα ποτέ δεν θα τελειώσω / και για την ζωή που έχω / δεν θα μετανιώσω.