Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται. Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.
Ζούμε σε μία αρκετά δύσκολη εποχή. Η βία και ο φόβος έχει εξαπλωθεί στις άλλοτε ειρηνικές πόλεις μας. Μόλις πριν 50 χρόνια στην Αθήνα κοιμόμασταν τα καλοκαίρια με ανοιχτά παράθυρα, στις αυλές και στις ταράτσες. Αυτό είναι πλέον αδιανόητο σήμερα, αφού οι συμμορίες μπαίνουν ακόμα και σε καλά προφυλαγμένα σπίτια, ακόμα και μέρα μεσημέρι.
Με την αστυνομία να θεωρείται απούσα [έτσι που την έχουν καταντήσει οι πολιτικοί] και τον κόσμο να φοβάται πλέον και την σκιά του, το μόνο μέσον άμυνας που σας έμεινε είναι το ηθικό σας.
Έτσι εκτός από την απόφαση να αντιμετωπίσετε [σε λογικά πλαίσια] εκείνον που θα έρθει να σας ληστέψει, θα πρέπει να μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και κάποια αντικείμενα στο σπίτι. Σε αυτήν την σειρά από βιντεάκια θα σας δώσω μερικές ιδέες.
Οι μεγάλες πόλεις έχουν μεταβληθεί πλέον σε φυλακές από το πανταχού παρόν Σύστημα [ή Νέα Τάξη αν προτιμάτε]. Οι άνθρωποι εγκλωβίζονται σε αυτές και υποφέρουν. Η λύση θα ήταν να φύγουν και να επιστρέψουν στα χωριά τους. Με την ίδια ποσότητα εργασίας θα μπορούσαν να ζήσουν καλύτερα και πιο ποιοτικά έστω και με λιγότερα χρήματα.
Αυτό βέβαια δεν είναι εύκολο για δύο λόγους:
1] Οι άνθρωποι έχουν εκπαιδευτεί να πιστεύουν ότι το να ζεις σημαίνει να βρίσκεσαι μόνιμα μέσα σε φασαρία, φώτα και πολυκοσμία.
2] Η εξοχή απαιτεί γνώσεις και δεξιότητες τις οποίες οι άνθρωποι δεν διαθέτουν πλέον και το ίδιο το Σύστημα τους αποτρέπει να τις αποκτήσουν.
Το βιντεάκι δείχνει μία βασική διαφορά της ζωής στην πόλη ή στην επαρχία.
Ζούμε σε μία αρκετά δύσκολη εποχή. Η βία και ο φόβος έχει εξαπλωθεί στις άλλοτε ειρηνικές πόλεις μας. Μόλις πριν 50 χρόνια στην Αθήνα κοιμόμασταν τα καλοκαίρια με ανοιχτά παράθυρα, στις αυλές και στις ταράτσες. Αυτό είναι πλέον αδιανόητο σήμερα, αφού οι συμμορίες μπαίνουν ακόμα και σε καλά προφυλαγμένα σπίτια, ακόμα και μέρα μεσημέρι.
Με την αστυνομία να θεωρείται απούσα [έτσι που την έχουν καταντήσει οι πολιτικοί] και τον κόσμο να φοβάται πλέον και την σκιά του, το μόνο μέσον άμυνας που σας έμεινε είναι το ηθικό σας.
Έτσι εκτός από την απόφαση να αντιμετωπίσετε [σε λογικά πλαίσια] εκείνον που θα έρθει να σας ληστέψει, θα πρέπει να μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και κάποια αντικείμενα στο σπίτι. Σε αυτήν την σειρά από βιντεάκια θα σας δώσω μερικές ιδέες.
Ζούμε σε μία αρκετά δύσκολη εποχή. Η βία και ο φόβος έχει εξαπλωθεί στις άλλοτε ειρηνικές πόλεις μας. Μόλις πριν 50 χρόνια στην Αθήνα κοιμόμασταν τα καλοκαίρια με ανοιχτά παράθυρα, στις αυλές και στις ταράτσες. Αυτό είναι πλέον αδιανόητο σήμερα, αφού οι συμμορίες μπαίνουν ακόμα και σε καλά προφυλαγμένα σπίτια, ακόμα και μέρα μεσημέρι.
Με την αστυνομία να θεωρείται απούσα [έτσι που την έχουν καταντήσει οι πολιτικοί] και τον κόσμο να φοβάται πλέον και την σκιά του, το μόνο μέσον άμυνας που σας έμεινε είναι το ηθικό σας.
Έτσι εκτός από την απόφαση να αντιμετωπίσετε [σε λογικά πλαίσια] εκείνον που θα έρθει να σας ληστέψει, θα πρέπει να μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και κάποια αντικείμενα στο σπίτι. Σε αυτήν την σειρά από βιντεάκια θα σας δώσω μερικές ιδέες.
Δεν ξέρω τι εντύπωση σας δίνουν οι αναρτήσεις μου αλλά είμαι ένα πολύ βίαιο άτομο. Εσάς σας αρέσουν τα όπλα; Εγώ προσωπικά τρελαίνομαι! Η μόνη περίοδος η οποία θα μου ταίριαζε να ζω ήταν αυτή του χολυγουντιανού φανταστικού Φαρ Ουέστ, όπου ο καθένας πυροβολούσε οποιονδήποτε «δι’ ασήμαντον αφορμήν».
Αν είχα την οικονομική δυνατότητα θα είχα μία τεράστια συλλογή κάθε είδους όπλου που μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν την έχω και ταυτόχρονα ζω στο Ελλαδιστάν όπου σε λίγο η κατοχή ενός νυχοκόπτη με μαχαιράκι θα σε στέλνει στο δικαστήριο για «οπλοκατοχή και οπλοφορία».
Ταυτόχρονα όμως έχω ανακαλύψει μία πραγματικά τεράστια ευχαρίστηση: Την ικανοποίηση που δοκιμάζεις όταν όντας απόλυτα βίαιος μπορείς να λειτουργείς ειρηνικά.
Και πραγματικά η ειρήνη -η εξωτερική αλλά κυρίως η εσωτερική- μπορώ να πω ότι είναι η απόλυτη ηδονή, ο απόλυτος στόχος, ο παράδεισος επί της γης.
Για αυτό έφτιαξα έναν κατάλογο «εντολών» που μου θυμίζει μία πολύ συγκεκριμένη «φιλοσοφία ζωής». Την ιδέα την πήρα από ένα έργο. Εκεί αναφέρονταν μερικά εντυπωσιακά λόγια επενδυμένα με την ανάλογη εικόνα και μουσική. Ήταν ανόητα εκτός από την φράση «έχει ξεχάσει τον Πατέρα του» που μου χτύπησε καμπανάκι.
Προσπαθώ να θυμάμαι τον κατάλογο κάθε στιγμή. Και τον λέω και σε εσάς, έτσι για να παίρνετε ιδέες. Εκείνο που δεν μπορώ να κάνω είναι να σας δείξω ποιος είναι ο «Πατέρας» σας. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι ΔΕΝ θέλουν να έχουν Πατέρα.
1] Δεν έχω όπλο. Όποιος έχει όπλο είναι δειλός. Έχει ξεχάσει τον Πατέρα του.
2] Δεν χρησιμοποιώ όπλο. Όποιος χρησιμοποιεί όπλο έχει ξεχάσει τον Πατέρα του.
3] Δεν μου αρέσουν τα όπλα. Σε όποιον αρέσουν τα όπλα έχει ξεχάσει τον Πατέρα του.
4] Ένα όπλο είναι μισητό ακόμα και σε περίοδο πολέμου. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό έχει ξεχάσει τον Πατέρα του.
5] Αν υπάρξει ανάγκη θα χρησιμοποιήσω το όπλο μου. Όποιος φοβάται να χρησιμοποιήσει το όπλο του έχει ξεχάσει τον Πατέρα του.
6] Το όπλο είναι το έσχατο μέσον υπεράσπισης. Όποιος δεν το βλέπει έτσι έχει ξεχάσει τον Πατέρα του.
Εσείς τώρα αποφασίστε:
Είσαστε δειλοί που φοβούνται και την σκιά τους;
Είσαστε θρασείς που αισθάνονται γενναίοι μόνο μπροστά σε αδύναμους;
Είσαστε βίαιοι εθισμένοι στην βία;
Είσαστε Ειρηνικοί Πολεμιστές;
Παρακαλώ να σκεφτείτε πολύ και βαθιά, γιατί η πολλή και βαθιά σκέψη είναι «είδος εν ανεπαρκεία» στην σημερινή δειλή και διεφθαρμένη ανθρωπότητα, την εθισμένη στην ρηχή κατανάλωση.
Εκλογές έρχονται και ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ οι πολιτικοί «αρχηγοί» υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια.
Εκείνο που ξεχνάνε να σας αναφέρουν είναι το χρέος. Μιλάνε γενικά και αόριστα για αυτό, ΞΕΧΝΑΝΕ το μέγεθός του αλλά και ποιοι το δημιούργησαν και γενικά λένε ότι ανοησία μπορεί να φανταστεί ένας σεναριογράφος επιστημονικής φαντασίας στην προσπάθειά τους να πάρουν την κουτάλα στο χέρι.
Πραγματικά [με κίνδυνο να παρεξηγηθούν πολλοί] εάν πιστεύετε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ σας λένε τα νεοελληνικά κώματα [νέα σωστή ορθογραφία της αρχαίας ελληνικής λέξης κόμματα] δεν είσαστε με τα καλά σας. Να πάτε σε κάποιον ψυχίατρο. Μάλλον καλύτερα σε ομοιοπαθητικό, γιατί η ψυχιατρική «επιστήμη» δεν είναι τελικά και τόσο επιστήμη.
