Το μακαρόνι και τα 99 χρόνια

Κάθε τόσο τυχαίνει να διαβάσω κάποιο κείμενο για την κατάσταση του Ελλαδιστάν.
Πραγματικά μένω έκπληκτος από την τεράστια κενότητα των «επιστημόνων» γενικώς και των κειμένων τους. Κοιτάνε ένα γεγονός και το περιγράφουν μέσα από μία απίστευτα στενή οπτική γωνία.
Παράδειγμα;
Τι θα λέγατε για έναν δημοσιογράφο που περπατάει στον δρόμο, παρατηρεί μέσα από ένα μακαρόνι και περιγράφει αυτό που βλέπει; Θα θεωρούσατε αξιόπιστο αυτό που θα περιέγραφε; Φυσικά όχι.
Κανένας όμως δεν σκέφτεται ότι το «μακαρόνι» είναι στο μάτι του κάθε «ειδικού» που απλά περιγράφει όχι αυτό που υπάρχει αλλά αυτό που τον έχουν μάθει απορρίπτοντας οτιδήποτε άλλο σαν άσχετο. Το τελευταίο κείμενο που διάβασα μιλούσε για την φάση ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας που όμως θα έχει πάντοτε τα πάνω και τα κάτω της. Τι πρωτότυπο!
Λες και μέχρι τώρα συνέβαινε κάτι διαφορετικό. Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος και πτυχιούχος για να ξέρεις ότι σε λίγο θα υπάρξει «ανάπτυξη». Στην σύγχρονη ιστορία συμβαίνει ακριβώς αυτό: μικροί και μεγάλοι κύκλοι οικονομικής ανάπτυξης και ύφεσης που συνοδεύονται ΠΑΝΤΟΤΕ από μικρούς ή μεγάλους πολέμους.
Η πληθώρα των άρθρων από «ειδικούς» δεν είναι παρά απλά υποτυπώδη και ανούσια κείμενα που περιγράφουν ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ αυτό που συμβαίνει σε μία δεδομένη στιγμή χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους τίποτε άλλο. Για τους ειδικούς υπάρχει μόνο οικονομία ή πολιτική ή θρησκεία ή πολιτισμός, κλπ. Η μόνη τους χρησιμότητα είναι να δείχνουν ότι οι ειδικοί είναι χρήσιμοι και γνωρίζουν τα πάντα.
Η δική μου «ειδικότητα» είναι διαφορετική: προσπαθώ να δείξω στους άλλους ότι έχουν ένα μακαρόνι στο μάτι. Και αυτό δεν το κάνω από αλτρουισμό, αλλά επειδή θέλω να απαλλαγώ από το προσωπικό μου μακαρόνι.
Ο καλύτερος τρόπος να αρχίσετε να προσπαθείτε να δείτε χωρίς μακαρόνι είναι να πάρετε είδηση ότι υπάρχει. Για αυτό θα σας πω ένα παραμύθι που ΚΑΝΕΝΑΣ ειδικός δεν κάθεται να θυμάται.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μία υπόδουλη χώρα. Τελικά το 1821 κατάφερε να ανακτήσει την ανεξαρτησία της και να εμφανιστεί σαν κράτος. Πέρασε πολλά αλλά είχε ένα μειονέκτημα. Βρισκόταν σε ένα στρατηγικό σημείο. Και αυτό την έκανε στόχο σε όσους «προστατεύουν τα συμφέροντά τους».
Η χώρα αυτή είναι ο Παναμάς. Κάποια στιγμή νοίκιασε (έτσι λέγεται το ξεπούλησε στην γλώσσα των ειδικών) ένα κομμάτι της εθνικής περιουσίας του στους Αμερικανούς για 99 χρόνια. Φυσικά το ξεπούλησε εεε… το νοίκιασε ήθελα να πω για ένα κομμάτι ψωμί.
Οι αμερικανοί έφτιαξαν εκεί την διώρυγα του Παναμά, ένα έργο παγκόσμιας στρατηγικής σημασίας. Άραγε πρέπει να είσαστε ειδικοί για να καταλάβετε ότι από εκεί και μετά ο Παναμάς θα βρισκόταν υπό καθεστώς άγριας επικυριαρχίας;
Μετά λοιπόν από 99 χρόνια δικτατοριών και δήθεν δημοκρατίας ήρθε η στιγμή της ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ. Ο τότε δικτάτορας της χώρας θέλησε να πάρει την διώρυγα υπό τον έλεγχό του. Οπότε τι έκαναν οι δημοκράτες, πολιτισμένοι αμερικανοί που τόσο ανησυχούν για την παγκόσμια ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Έκαναν το μόνο πράγμα που κάνουν καλά: Εισβολή!
Τα αμερικανικά στρατεύματα εισέβαλλαν στον Παναμά επιβάλλοντας με δημοκρατικές διαδικασίες άλλον δικτάτορα. Και ΩΩΩ του ΘΑΥΜΑΤΟΣ!!!
Ο νέος δικτάτορας ξανανοίκιασε για άλλα 99 χρόνια την διώρυγα στους Αμερικανούς….
ΠΟΣΟ ΗΛΙΘΙΟΣ «ειδικός επιστήμων» ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ώστε όταν θα ζεις στην περίοδο της επόμενης διαπραγμάτευσης να μην ξέρεις ότι θα συμβεί και πάλι το ίδιο;
Στο ελλαδιστάν, από την στιγμή που καταφέραμε και βγήκαμε από μία δισχιλιετή και βάλε σκλαβιά, υποφέρουμε από αυτό το εκ γενετής ελάττωμα: βρισκόμαστε σε στρατηγικό σημείο.
Πιστεύετε ότι ο Χίτλερ θα ερχόταν να κάνει εισβολή και να καταλάβει τελικά την Κρήτη, και οι Αμερικανοί θα είχαν βάση εκεί αν δεν ήταν στρατηγικό σημείο;
Πιστεύετε ότι η Κρήτη χαρακτηρίζεται τζάμπα σαν «αεροπλανοφόρο»; Επιτηρεί όλη την Μέση Ανατολή αλλά και την διώρυγα της Αιγύπτου.
Πιστεύετε ότι όταν ο Στάλιν έδωσε στον Τσόρτσιλ τον κατάλογο με τις χώρες που ήθελε, ο Τσόρτσιλ θα αρνιόταν να του παραχωρήσει την Ελλάδα αν αυτή δεν είχε στρατηγική σημασία;
Πιστεύετε ότι οι Τούρκοι (οι ευρωπαίοι δηλαδή) θα έκαναν εισβολή στην Κύπρο αν δεν ήταν στρατηγικό σημείο;
Πιστεύετε ότι θα έσκαγε κανείς για εμάς αν δεν αποτελούσαμε το κύριο στήριγμα της αγαπημένης χώρας των Δυτικών, της Τουρκίας, και δεν εμποδίζαμε έτσι την Ρωσία να κυριαρχήσει στην Μεσόγειο;
Με λίγα λόγια το Ελλαδιστάν βρίσκεται στην μέση του δρόμου των πετρελαίων, του αερίου, των ναρκωτικών και των εμπορικών δρόμων. Βρίσκεται στην μέση των κοιτασμάτων πετρελαίου της περιοχής. Μόνο ένας ειδικός θα πίστευε ότι ολόκληρη η περιοχή (από Ρουμανία και Αλβανία μέχρι Μέση Ανατολή και Λιβύη) μπορεί να έχει πετρέλαιο, ενώ εδώ να υπάρχει μόνο μία υποτυπώδης πηγή στον Πρίνο.
Οπότε
Πάντοτε θα έχουμε στο Ελλαδιστάν τρία κόμματα εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων, τα ίδια ακριβώς που είχαμε και όταν αποκτήσαμε την επίφαση της ελευθερίας μας το 1921: το ΑΓΓΛΙΚΟ (καπιταλισμός), το ΓΑΛΛΙΚΟ (σοσιαλισμός) και το ΡΩΣΙΚΟ (κομμουνισμός).
Πάντοτε θα βρισκόμαστε υπό την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία των «φίλων και συμμάχων» μας.
Πάντοτε θα υφιστάμεθα οικονομική αφαίμαξη για να πηγαίνουν καλά τα λογιστικά της εκάστοτε Μέρκελ.
Πάντοτε θα μας έρχεται ένας νέος «σωτήρας» για να επιβάλλει χειρότερα από τον προηγούμενο.
Και αυτό θα το καταλάβετε μόνο αν βγάλετε το μακαρόνι από το μάτι σας. Εκτός και αν είσαστε ειδικοί…

Γνωμικά

Ο νους σας είναι το όριό σας. Όσο ο νους σας μπορεί να φανταστεί κάτι εσείς μπορείτε να το επιτύχετε.

Αυτό επαναλαμβάνεται σε όλες τις φιλοσοφίες με πολλές διαφορετικές μορφές.
Σκεφτείτε το λίγο και θα καταλάβετε γιατί το Σύστημα σας θέλει χαζούς και άβουλους καταναλωτές ηλίθιων τηλεοπτικών εκπομπών, που ξέρουν τα πάντα για το μουντιάλ, το Χόλυγουντ και τους ντόπιους «επώνυμους», πηγαίνουν αγεληδόν να ψηφίζουν κάθε φορά εκείνον που θα τους κοροϊδέψει περισσότερο και δεν έχουν ιδέα τι σημαίνουν οι λέξεις «έξυπνος» και «ευφυής» στην ξένη και πεθαμένη γλώσσα που λέγεται αρχαία  ελληνικά, αλλά όμως πιστεύουν ότι είναι καί έξυπνοι καί ευφυείς.

Κλέφτης υγρών

Για όσους ασχολούνται με πληροφορίες για επιβίωση, ο κλέφτης υγρών είναι ένα καλό εφόδιο. Μπορεί να βγάλει νερό, πετρέλαιο, λάδι ή οποιοδήποτε άλλο υγρό από ένα δοχείο από το οποίο δεν υπάρχει παρά ένα μικρό στόμιο. Για παράδειγμα θα μπορούσατε να βγάλετε λίγο-λίγο πετρέλαιο από την υπόγεια δεξαμενή ενός βενζινάδικου, όταν σε κάποια περίεργη κατάσταση δεν θα υπάρχει πλέον ηλεκτρικό ρεύμα.
Είναι επίσης μία καλή μέθοδος για να μοιράζετε ίσες μερίδες νερό, λάδι κλπ σε κατάσταση επιβίωσης.
Ο Κλέφτης χρησιμοποιεί την πίεση της ατμόσφαιρας και παλιά τον χρησιμοποιούσαν στα ιστιοφόρα για να βγάζουν μερίδες νερό από τα βαρέλια. Τον χρησιμοποιούσαν επίσης σχετικά πρόσφατα και στις σωστικές λέμβους για τον ίδιο λόγο, αλλά δεν ξέρω αν τον χρησιμοποιούν ακόμα.

Για τους φοβιτσιάρηδες

Είναι σίγουρο ότι οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες.
Είναι σίγουρο ότι οι άνθρωποι έχουν κυριευθεί από τις αδυναμίες τους.
Είναι ΕΠΙΣΗΣ σίγουρο ότι υπάρχουν άνθρωποι που πολεμούν με τις επιθυμίες τους για να ελευθερωθούν.
Αυτοί οι άνθρωποι λέγονται Πολεμιστές!
Μπορεί να μην έχουν γαλόνια και δόξα, μπορεί να είναι τελείως άσημοι, αλλά το σίγουρο είναι ότι αξίζουν πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους ανθρώπους «που ζουν κλεισμένοι στο μαντρί», φοβούμενοι και την σκιά τους, φοβούμενοι να σκεφθούν καν.
Παρακάτω θα διαβάσετε μερικά αποφθέγματα τέτοιων Πολεμιστών. Άλλα προέρχονται από αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους, άλλα από σύγχρονους συγγραφείς και άλλα από άγνωστους.
Όλα έχουν κάτι να σας διδάξουν σχετικά με τον θάνατο και τον φόβο, αρχής γενομένης από μία μουσουλμανική προσευχή:
Κύριε: Αν σε λατρεύω από φόβο για την κόλαση, ρίξε με σε αυτήν.
Αν σε λατρεύω από αγάπη για τον παράδεισο, αρνήσου μου τον παράδεισο.
Το φοβερό δεν είναι ο θάνατος, αλλά οι ζωές που ζουν οι άνθρωποι και αυτά που δεν ζουν μέχρι να έρθει ο θάνατος.
Ο φόβος ενός κακού, πολλές φορές μας οδηγεί σε άλλο χειρότερο.
Μόνο σε αυτούς που δεν φοβούνται να πεθάνουν, τους αξίζει να ζουν.
Θέλουμε την ειρήνη, την δίκαιη όμως ειρήνη. Επιζητούμε την ειρήνη, γιατί νομίζουμε πως μόνο αυτή φέρνει χαρά στους ανθρώπους, και όχι γιατί φοβόμαστε.
Δεν μπορώ να επιδοκιμάσω εκείνον που δεν υποβάλλει τους φόβους του στην δοκιμασία της λογικής.
Με τον φόβο δεν βοηθάς την κατάσταση.
Ο φόβος είναι μετά την υπεροψία ο μεγαλύτερος εχθρός.
Κράτα τους φόβους σου για τον εαυτό σου, αλλά μοίρασέ το κουράγιο σου με τους άλλους.
Το μόνο πράγμα που θα πρέπει να φοβόμαστε, είναι ο ίδιος ο φό¬βος.
Να φοβάσαι το τίποτα, ποτέ το λίγο.
Δεν με τρομάζει να πεθάνω. Θλίβομαι που θα πάψω να ζω. Και δεν είναι το ίδιο. Προσέξτε όλους εκείνους που έχουν πάψει να ζουν επειδή φοβούνται να πεθάνουν.
Μην φοβάσαι πριν δεις κι ας ακούς θόρυβο.
Το να φοβάται κανείς τον θάνατο είναι μεγάλος παραλογισμός, γιατί είναι για όλους μας αναπόφευκτος.
Μη φοβάσαι όταν προχωράς αργά. Να φοβάσαι όταν ακόμα στέ¬κε¬σαι.
Πρέπει να μάθουμε να μην φοβόμαστε. Όταν τελειώνει ο φόβος, τότε η ζωή φυλάει στον άνθρωπο πολλές ευχάριστες εκπλήξεις.
Δεν θα ήταν όμορφο να αποφασίσουμε να περάσουμε όλη μας την ζωή σαν ήρωες και πολεμιστές και όχι σαν φοβισμένοι τυφλοπό¬ντι¬κες;
Αυτός που φοβάται να πλησιάσει την κυψέλη δεν είναι άξιος της κερήθρας.
Εκείνου που γεννιέται είναι βέβαιος ο θάνατος. Εκείνου που πεθαίνει η γέννηση. Έτσι δεν πρέπει να λυπάσαι για κάτι το αναπόφευκτο.
Προτίμησε να πεθάνεις από κούραση και όχι από ανία
Όταν είσαι αετός και βλέπεις, πώς υπάρχουν ερπετά γύρω, δεν μπορείς να πεις «θα κόψω τα φτερά μου και θα γίνω ερπετό, για να ζω κι εγώ όπως ζουν τα ερπετά». Ο μαδημένος αετός δεν είναι ένα ερπετό. Είναι ένας μελλοθάνατος.
Οι άνθρωποι ζουν σαν να πρόκειται να μην πεθάνουν και πεθαίνουν σαν να μην έζησαν.
Να δημιουργείς σαν αθάνατος. Να ζεις σαν ετοιμοθάνα¬τος.
Εάν πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις.
Όλοι είμαστε ετοιμοθάνατοι. Ο θάνατος δεν είναι παρά ο υπηρέ¬της της ζωής.
Πρέπει να είσαι σοφός για να πεθάνεις μία φορά. Οι πολλοί πεθαίνουν για μικροπράγματα κάθε μέρα.
Αφού γεννηθήκαμε, τελικά όλοι θα πεθάνουμε. Αλλά ο θάνατος του καθενός θα έχει διαφορετική αξία. Άλλος έχει την βαρύτητα ενός βουνού και άλλος ενός φτερού.
Λαός που βαδίζει προς το θάνατο τραγουδώντας, βαδίζει προς την ζωή.
Διαβάστε και σκεφτείτε. Το να φοβάστε δεν είναι κακό. Όμως το να παγώνετε από τον φόβο και να περιμένετε μοιρολατρικά να έρθει κάποιος να σας σώσει δεν είναι μια έξυπνη δράση.
Επίσης το να χλευάζετε από φόβο αυτά τα πράγματα, προσποιούμενοι ότι δεν σας ενδιαφέρουν δεν είναι ούτε αυτό έξυπνη δράση.
Η παροιμία λέει «Πληροφορημένος, προστατευμένος».
Πληροφορηθείτε και προστατευθείτε. Αφήστε τον καναπέ και αρχίστε να ζείτε στην πραγματική ζωή και όχι στην ψεύτικη των χρηματιστηρίων και των φόρων.
Για σκεφτείτε: όταν πεθάνετε πού θα πάνε οι φόβοι και οι φροντίδες σας; Πού θα πάνε τα σπίτια, τα αυτοκίνητα και οι περιουσίες;
Τι θα μείνει από όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου που σας έμαθαν ότι είναι η ζωή;
Για αυτό επειδή «γεννηθήκαμε με μία ανίατη ασθένεια: πρόκειται να πεθάνουμε», είναι περιττό να φοβάστε οτιδήποτε άλλο εκτός από ότι μπορεί να σκοτώσει την ψυχή σας.

Η απάτη της ψυχολογίας

Παρακινήθηκα για αυτήν την ανάρτηση από μία προώθηση που έκανε μία φίλη σχετικά με ένα άρθρο δήθεν ψυχολογίας. Θα την στεναχωρήσω λίγο, αλλά δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Θα μπορούσα να κατηγορήσω τους ασχολούμενους με τα «θέματα ψυχής» σαν απατεώνες. Λένε μισές αλήθειες ανακατεμένες με ψέματα, προσωπικές προτιμήσεις και ιδέες (συνήθως ανατολίτικες) «διασήμων δασκάλων». Ο αποπροσανατολισμός και η παραπληροφόρηση για αυτά τα τόσο σοβαρά θέματα είναι τρομακτικός, και κατά ένα ποσοστό ευθύνεται για την σημερινή παγκόσμια κατάσταση.
Τελικά όμως οι άνθρωποι είναι «ειλικρινείς λανθασμένοι». Έχοντας καλές προθέσεις, παραπληροφορήθηκαν και εξαπατήθηκαν, και έτσι στην συνέχεια, αυτοεξαπατώμενοι εξαπατούν άλλους ανθρώπους. Και η αλυσίδα συνεχίζεται.
Ο κύριος αίτιος της απάτης είναι το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ μας  και ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ. Πρόκειται κυριολεκτικά για έναν δαίμονα που μας έχει καταλάβει, και όπως αναφέρεται στην μοναστική φιλολογία «Ο σατανάς μας μπερδεύει καί όταν μπαίνει στην καρδιά μας καί ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΦΕΥΓΕΙ».
Το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ μας  και ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ κάνει ακριβώς το ίδιο, ρίχνοντας το σφάλμα στους άλλους, αφού αν παρατηρήσατε ΠΟΤΕ δεν φταίμε εμείς για κάτι. Πάντα φταίνε οι άλλοι, η κακιά ώρα, ή οι περιστάσεις, ενώ θα δικαιολογηθούμε με εκφράσεις του τύπου «δεν το ήθελα», «δεν κατάλαβα» κλπ. (αν θέλετε διαβάστε την ανάρτηση Το τερατώδες ΕΓΩ)
Θα σας δώσω ένα χονδρικό παράδειγμα για να δείτε πως κρύβεται το Εγώ, πως ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους και πως αλλοιώνεται η έννοια των λέξεων.
1) Τα βρήκατε με τον εαυτό σας, ξεμπλοκαριστήκατε, καταλάβατε την αξία σας…
Τίποτε ΕΓΩΙΚΟΤΕΡΟ από αυτό. Ξέρετε κανέναν που να μην θεωρεί ότι αξίζει;
Πιστεύετε ότι όταν «έχετε καταλάβει τι αξίζετε» διαφέρετε από τα υπόλοιπα επτά δις ανθρώπους που σκέφτονται ακριβώς το ίδιο πράγμα; Επτά δις άνθρωποι με ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΜΕΝΟ ΨΥΧΙΣΜΟ πιστεύουν ότι «αξίζουν» και μάλιστα περισσότερο από τους άλλους.
2) Έχετε μάθει να συγχωρείτε τους άλλους, έχετε γίνει μεγαλόψυχοι, αλλά τώρα είναι που συνειδητοποιείτε ότι κάποιοι άνθρωποι είναι ανεύθυνοι, εκνευριστικοί και απογοητευτικοί και ατομιστές...
Πως γίνεται να ισχυρίζεστε ότι είσαστε μεγαλόψυχοι και ότι συγχωρείτε, αλλά να καταδικάζετε τους άλλους ανθρώπους σαν ανεύθυνους και ατομιστές; Αυτό ΜΟΝΟ ένας ατομιστής (με τεράστιο ΕΓΩ) μπορεί να το κάνει
3) Έχετε μετριάσει τον θυμό σας και την υπερβολική χαρά και έχετε γίνει άνθρωπος του μέτρου. Δεν ξεσπάτε, δεν κλαίτε με το παραμικρό και δεν εξωτερικεύετε τα συναισθήματά σας. Δυστυχώς, δεν είναι καλό για την υγεία σας να μην ξεσπάτε.
Να εδώ μία γιγαντιαία παραπληροφόρηση.
Αν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έχεις μετριάσει τον θυμό σου ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣ. (αν θέλετε διαβάστε την ανάρτηση Ο άνθρωπος-«χύτρα ταχύτητος») Η εσωτερική αρετή δεν αφήνει τα εξωτερικά γεγονότα να σας προκαλέσουν διανοητική και συγκινησιακή ταύτιση, η οποία σας κάνει να υποφέρετε και να θέλετε να ξεσπάσετε.
Αυτό που το κείμενο εννοεί σαν «άνθρωπος του μέτρου» δεν είναι παρά η καταπίεση των συναισθημάτων σας προκειμένου να υποκριθείτε στους άλλους ότι είσαστε καλύτεροι άνθρωποι.
Με τέτοιου είδους κείμενα, τα οποία κυκλοφορούν κατά χιλιάδες στο διαδίκτυο και στα περιοδικά, μαθαίνετε να είσαστε υποκριτές, να δυναμώνετε το ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ σας, να πιστεύετε ότι βελτιωνόσαστε και να ρίχνετε πάντα το φταίξιμο στους άλλους.
Και όλη αυτή η απάτη θεωρείται «ψυχολογία»!

Το στριφνό βιβλίο (ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ)

Το μάτι μου έπεσε σε μια φωτογραφία στο τζάμι που διαφήμιζε το νέο έργο. Η ονειρική ατμόσφαιρά της με συνάρπασε. Γιατί άραγε, όλοι μας, νοιώθουμε αυτή την ακατανίκητη έλξη για τα «ηρωικά έργα» που εκ των προτέρων ξέρουμε ότι είναι η φαντασία ενός συγγραφέα;

Σταμάτησα. Είναι η ανάγκη για φυγή από την πεζή και σκληρή πραγματικότητα του τεχνολογικού «πολιτισμού» μας;

Είναι το παιδί μέσα μας που, ακόμα, ονειρεύεται ήρωες και περιπέτειες;

-Μήπως κάποια Ανάμνηση;

Ένα χέρι έπεσε βαρύ στον ώμο μου τρομάζοντάς με. Αναγνώρισα την Φωνή του ανθρώπου με το πουρνάρι.

-Για κοίτα καλύτερα, ξανάπε. Τι άραγε ξεθάβει η αλληγορία τούτη από τα βάθη του ψυχισμού σου;

Η αφίσα έδειχνε έναν άνδρα πάνω σε έναν μικρό βράχο. Τα μαλλιά του ανέμιζαν τόσο φυσικά που άρχισα να νοιώθω και εγώ τον αέρα. Ο άνδρας στεκόταν ακίνητος με τα μάτια καρφωμένα στο άπειρο. Τα χέρια του ακουμπούσαν πάνω στην λαβή ενός μεγάλου σπαθιού. Η μύτη της λάμας πίεζε την πέτρα. Πρέπει να ήταν πολλά χρόνια που υπήρχε εκεί αυτή η επωπή[1]. Ο βράχος, φθαρμένος από την συνεχή πίεση, είχε ένα βαθύ κόψιμο αρκετό για να κρατηθεί το σπαθί όρθιο από μόνο του.

Ήξερα ότι έπρεπε να μείνει στην θέση του για τρία χρόνια, τρεις μήνες και τρεις μέρες πριν αντικατασταθεί. Αδιάφορος στην ζέστη ή το κρύο, αναίσθητος στην πείνα και την δίψα, ακούραστος έστεκε περήφανος, υπομένοντας τα στοιχεία της φύσης, με όλη του την προσοχή στραμμένη σε ένα αόρατο όριο που βρισκόταν δεκατρία βήματα μπροστά του.

Κοίταξα γύρω. Δυο απόκρημνα και αδιάβατα βουνά δημιουργούσαν ένα τείχος ανάμεσα σε μια καταπράσινη και γαλήνια πεδιάδα και σε μια έρημο φόβητρο που απλωνόταν κατακίτρινη μέχρι τον ορίζοντα. Και εκεί που οι πέτρινοι γίγαντες άφηναν πέρασμα, πηγές που ανάβλυζαν, από τα έγκατά τους, στο γούπατο[2] δημιουργούσαν έναν πυκνό και επικίνδυνο βάλτο, γεμάτο ερπετά, έντομα και πηχτό βούρκο. Στεκόμουν πάνω στην κορυφή ενός αμμόλοφου σε αρκετή απόσταση αλλά η μυρωδιά των σάπιων χόρτων έφτανε μέχρι εδώ δυνατή. Πίσω, μάντευα περισσότερο παρά έβλεπα την ακίνητη φιγούρα του ακοίμητου Φύλακα που πρόσεχε στην άλλη άκρη των βάλτων.

Ο ήλιος έκαιγε δυνατά και τσουρούφλιζε τους ανθρώπους που είχαν αρχίσει να μαζεύονται από όλες τις μεριές της ερήμου και μυρμήγκιαζαν στους αμμόλοφους. Τους πρόσεξα μόλις εκείνη την στιγμή.

Με διάφορες γλώσσες, με κάθε είδους όπλα και ρουχισμό, κοντοί ή ψηλοί, άσπροι μαύροι και κίτρινοι σταματούσαν στις παρυφές των λόφων. Άλογα, κάρα, γυναικόπαιδα, κατσίκια και καμήλες ανακατεύονταν ανάμεσα σε οπλισμένους άνδρες δημιουργώντας ένα απίθανο γρίφο χρωμάτων, σχημάτων και ήχων.

Επικρατούσε αταξία και όλοι κοιτούσαν με φόβο προς τον βάλτο. Όρνεα πετούσαν αργά, διαγράφοντας κύκλους πάνω από τα στενά, και κατέβαιναν κρώζοντας σε κάποιο σημείο όπου υπήρχε ένας άνθρωπος τρυπημένος με ένα ακόντιο. Ανάμεσα στους θάμνους παλούκια με ανθρώπινα κεφάλια και σκόρπια ξασπρισμένα κόκαλα, έδειχναν ότι το πλησίασμα στις συστάδες του βάλτου ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο.

Θρήνος και φωνές θυμού ακούγονταν από την φυλή του σκοτωμένου. Κανείς όμως δεν τολμούσε να πλησιάσει. Εκνευρισμός κόχλαζε τις ομάδες των νομάδων και πολεμιστές ξέκοφταν διστακτικά από το πλήθος, σιγοπατώντας προς τα έλη έτοιμοι για μάχη.

-Περιμένουν τον Περάτη[3], είπε ο οδηγός μου. Όλοι θα ήθελαν να μπουν στην πράσινη κοιλάδα. Ελάχιστοι το τολμούν και ακόμα λιγότεροι το καταφέρνουν. Οι υπόλοιποι ζουν στην έρημο. Σκοτώνουν και σκοτώνονται για να επιζήσουν και τελειώνουν την μίζερη ζωή τους μέσα στην κάψα της άμμου ποθώντας το ακατόρθωτο. Από όσους περνούν, μερικοί ξαναγυρίζουν για να οδηγήσουν τους θάρσυνους[4], που θα προτιμήσουν έναν ευκλεή[5] θάνατο στον βάλτο από μια μίζερη ζωή στις άνομβρες ερημιές. Έτσι κάθε κάποτε, ένας Καταιβάτης[6] έρχεται. Τα καρακόλια[7] των νομάδων ειδοποιούν για την άφιξη και οι φυλές μαζεύονται εδώ θρηνώντας τους τολμητίες. Να! Να! Κοίτα!

Νεκρική σιγή επικράτησε τριγύρω. Ακόμη και τα όρνεα έμοιαζε να είναι σιωπηλά. Ο αέρας έπεσε τελείως κάνοντας την ησυχία μεγαλύτερη. Στην κορφή μιας θίνας φάνηκε ένας ιππέας. Φορτωμένος με όλα τα χρειαζούμενα για την επιβίωση στην έρημο, ξεπέζεψε και προχώρησε χαλαρός, τραβώντας το άλογο από τα γκέμια. Μια μακριά, λεπτή βέργα στερεωμένη στην σέλα είχε στην κορυφή της ένα λευκό πανάκι που ανέμιζε στα τελειώματα του ανέμου. Το να δείχνεσαι στην έρημο εγκυμονούσε κινδύνους αλλά αυτός έμοιαζε να αδιαφορεί. Ήθελε να γίνεται γνωστή η παρουσία του.

Στον βάλτο ακούστηκαν σαλπίσματα με την εμφάνισή του. Τα παρατηρητήρια σήμαιναν συναγερμό. Οι Καρανιστήρες[8], φρουροί του περάσματος, οπλισμένοι ως τα δόντια έπιαναν τα ερυμάτια[9] των μονοπατιών. Οι κατάμαυρες πανοπλίες τους γυάλιζαν με θανάσιμη λάμψη στον καυτό ήλιο. Κλαγγές, ξεφυσήματα και ποδοβολητά ακούστηκαν για λίγο. Το μέρος ανέδιδε όλεθρο.

Η αναταραχή μεταδόθηκε στους πλάνητες σκηνίτες της άχλωρης γης. Όλοι πρόσεχαν τον νεοφερμένο με αδημονία, λύπη ή φόβο. Εκείνος, ήσυχα, αφού έφτασε στο κέντρο της απόστασης ανάμεσα στον βάλτο και τα ανθρώπινα στίφη έμπηξε το σπαθί του στην άμμο, γύρισε προς τους θεατές και φώναξε:

-Αλήμονες[10] και αλιτήριοι[11] άγειοι[12] των άνυδρων τόπων. Κάμμοροι[13] και κατάδρομοι[14] πνίγεστε σε ωκεανούς κότους[15]. Η εύγονος[16] και λυσίκακος[17] χώρα σας περιμένει. Η έρημος σας διώχνει, οι ερίβωλοι[18] τόποι σας έλκουν και οι αμαυρόβιοι[19] του βάλτου σας εμποδίζουν. Βλέπω τον τρόμο στην καρδιά σας. Οι κόβαλοι[20], που παραμονεύουν στον βόρβορο, σας επιφυλάσσουν λοιγό[21] και κλαυθμό και οδυρμό. Στ’ αντίπερα θα πατήσουν μόνο αυτοί που δεν τους νοιάζει να πεθάνουν. Διότι σε αυτή την δουλειά ο φόβος είναι εμπόδιο.

Πετάξτε τις ασπίδες, εμποδίζουν στους θάμνους. Τα κράνη δεν σας αφήνουν να βλέπετε ψηλά. Οι θώρακες σας βουλιάζουν στην λάσπη. Τα ακόντια μπλέκουν στα κλαδιά. Τα τόξα είναι άχρηστα μέσα στο πυκνό. Η πήρα[22] και το φλασκί μπερδεύουν στα χαμόκλαδα. Τα πανωφόρια (βρεγμένα) βαραίνουν.

Όποιος μπει στον βάλτο δεν θα έχει καιρό να φάει, να κοιμηθεί ή να ξεκουραστεί. Ούτε να σκεφτεί ή να κοιτάξει πίσω. Ούτε να χασομερήσει γιατί ο χρόνος θα του χρειαστεί για να περάσει το τέναγος[23] και να φτάσει στον Κοίρανο[24].

Αίφνης όβριμοι[25] ευέλπιδες[26], στολισμένοι με μοβ κρήδεμνα[27] στο κεφάλι, ορχούμενοι[28] χώρισαν από το πλήθος και στάθηκαν σε αραιή γραμμή πίσω από τον Περάτη. Η Φωνή απάντησε στην άθετη ερώτησή μου:

-Δεν έχουν πια ρίζες. Ζουν μονάχοι τους, η φυλή τους εξαφανίστηκε, μιλούν την άγνωστη γλώσσα των Προγόνων και τίποτα κοινό δεν υπάρχει ανάμεσα σε αυτούς και τους ανθρώπους της ερήμου. Βλέπουν χωρίς να κοιτούν, γνωρίζουν χωρίς να ξέρουν και αισθάνονται χωρίς να αντιλαμβάνονται. Περπατούν στο μοναχικό μονοπάτι που οδηγεί στον Ασύγκριτο. Ένιωσαν το Κάλεσμα και ήρθαν. Είναι όλοι σαράντα εννιά ετών. Επέζησαν από σαράντα εννιά επιθέσεις στον Βάλτο. Επάξια κέρδισαν τον τίτλο του Αλεξητήρα[29]. Και τώρα θα πεθάνουν αλλά δεν θα γυρίσουν πίσω. Έχουν πια αρκετή πείρα για να περάσουν Απέναντι.

Ο Περάτης σταμάτησε για μια στιγμή παρατηρώντας τους επιφυλακτικούς. Έπειτα αφού ελευθέρωσε το άλογό από την σαγή του, άρχισε (τραγουδώντας) έναν αυτοσχέδιο χορό ενώ ταυτόχρονα πέταγε οτιδήποτε θα μπορούσε να τον εμποδίσει στην επίθεσή του. Τέλος μένοντας μόνο με ένα ελαφρύ ρούχο, άρπαξε το σπαθί με τα δυο χέρια και το ακούμπησε στον δεξί ώμο.

Η ένταση κορυφώθηκε καθώς οι Υπερασπιστές αλάλαξαν, κραδαίνοντας τα όπλα τους, για να εμψυχώσουν τους ορρωδούντες[30] που υποχώρησαν στην ασφάλεια των λόφων. Ο πυρρίχιος και το τραγούδι ξανάρχισε καθώς ο μορτολάτης[31] πλησίαζε σιγά σιγά προς τους θάμνους στις άκρες του βορβόρου. Οι βροτοφθόροι[32] με τις μελανόμορφες πανοπλίες μούγκρισαν άγρια, σείοντας επιδεικτικά τα όπλα τους. Δεν ήξερα την γλώσσα του τραγουδιού. Ένοιωθα όμως ότι ήταν κάλεσμα για τους νεοφερμένους και έλεγε περίπου: «Σε αυτό το όμορφο μέρος, που έχει άφθονα νερά, με τον ήλιο να λάμπει… Αχ! Τι χορός θα γίνει σήμερα… Αχ! Τι χορός θα γίνει σήμερα… Αχ! Τι χορός θα γίνει σήμερα…».

Ξάφνου ο ευήνωρας[33] ρίχτηκε μπροστά ενώ οι κρηδεμνοφόροι και οι πιο αψίκοροι των εσμών[34], κορυβαντιούντες[35], τον ακολούθησαν ωρυόμενοι. Παρασυρμένος, βρέθηκα να τρέχω μαζί με τους απόκοτους εφορμούντες. Μια βροχή από βέλη και δόρατα έπεσαν επάνω μας, από την μεριά της λασπωμένης γης, κόβοντας την φόρα σε μερικούς. Βογκητά ακούστηκαν από τους χτυπημένους και η επίθεση μετατράπηκε σε μια σιωπηλή και φρενήρη έφοδο. Όλοι κοιτούσαν τους μελανόντυτους κωλυσιεργούς αλλά έβλεπαν μόνο τον Φύλακα.

Σφοδρή σύγκρουση. Κόμπος[36] και κωκυτός[37]. Κλαγγή μετάλλων, ήχοι ξύλων που έσπαγαν, φρύασμα[38], λαχανιάσματα και τσαλαβουτήματα συνόδευσαν (σε κυκεώνα[39]) το σπάσιμο της πρώτης αμυντικής γραμμής. Οι αντίπαλοι αναμίχθηκαν και σκόρπισαν καθώς χάθηκε η συνοχή των γραμμών τους. Ο οδωδώς[40] βάλτος μύρισε αίμα, θάνατο και φοβερότητα.

Ασθμαίνοντας έτρεχα ανάμεσα στα θάμνα, βουλιάζοντας στην βρωμερή ιλύ, γεμάτος γρατσουνιές και με το στόμα ξερό από την αγωνία. Ξάφνου ένας κολοσσιαίος ταρβόσυνος[41] οπλίτης μου έφραξε τον δρόμο. Προσπαθώντας να τον αποφύγω, εξάρθρωσα τον αστράγαλό μου πατώντας λοξά μια πέτρα και έπεσα με τα μούτρα στα λασπόνερα. Στάθηκε μπροστά μου τρομερός και σήκωσε ένα βαρύ δίστομο πελέκι σημαδεύοντας το κεφάλι μου. Στον λαιμό του κρεμόταν μια αρμαθιά από ανθρώπινα σαγόνια. Ο γράσος[42] που ανέδιδε το σώμα του τον έκανε ακόμη φοβερότερο. Ούρλιαξα πανικόβλητος και σήκωσα τα χέρια μου για να προστατευτώ και…

Κάποιος με ταρακούνησε:

-Φίλε είσαι καλά;

-Τα κοπάνησε, ακούστηκε άλλη φωνή.

-Μαστουρωμένος είναι, συμπλήρωσε μια τρίτη χαχανίζοντας.

Κοίταξα γύρω αποσβολωμένος. Μια παρέα απομακρυνόταν ρίχνοντας κοροϊδευτικές ματιές. Και εγώ, πεσμένος στα τέσσερα μπροστά στην τζαμαρία, προσπαθούσα, μέσα σε αναφιλητά, να βρω την αναπνοή μου χωρίς να με ενδιαφέρει που γινόμουν ρεζίλι. Έπειτα απομακρύνθηκα βιαστικά από τον Φύλακα της αφίσας, κυνηγημένος από την φρικτή σαπίλα του Βάλτου, χωρίς να διακινδυνέψω ούτε μία ματιά. Δεν διέθετα την απαιτούμενη ποσότητα θάρρους για τέτοιου είδους τολμήματα. Ήθελε να σπαταλήσω ακόμη στην Έρημο πολλά χρόνια.

[1] Σκοπιά.

[2] Γούβα και πάτος, κοίλωμα της γης.

[3] Διαβάτης, περιπατητής, αυτός που περνάει απέναντι με το πορθμείο.

[4] Θαρραλέους.

[5] Ένδοξο.

[6] Αυτός που κατεβαίνει από το βουνό.

[7] Περίπολοι.

[8] Αυτοί που κόβουν κεφάλια.

[9] Μικρά φρούρια, οχυρώματα.

[10] Περιπλανώμενοι.

[11] Αμαρτωλοί, ένοχοι, ανόσιοι.

[12] Ακτήμονες.

[13] Κακόμοιροι.

[14] Λεηλατημένοι.

[15] Οργή, μίσος.

[16] Γόνιμος, καρποφόρος, εύφορος.

[17] Αυτή που παύει κάθε κακό.

[18] Εύφοροι, γόνιμοι, καρποφόροι.

[19] Αυτοί που ζουν στο σκοτάδι.

[20] Αναίσχυντοι, κακούργοι, απατεώνες, δόλιοι.

[21] Βλάβη, καταστροφή, όλεθρο, θάνατο.

[22] Το ταγάρι. το σακούλι με τα τρόφιμα.

[23] Βάλτος, έλος, τέλμα.

[24] Κυβερνήτης, άρχοντας, αρχηγός, κυρίαρχος, κύριος.

[25] Ισχυροί, δυνατοί, σκληροί, ακατάβλητοι.

[26] Αυτοί που είναι γεμάτοι ελπίδες.

[27] Κεφαλόδεσμος.

[28] Ορχέομαι: χορεύω, κινούμαι ρυθμικά.

[29] Φύλακας, βοηθός, υπερασπιστής.

[30] Αυτοί που διστάζουν, που τρέμουν από τον φόβο.

[31] Εκείνος που οδηγεί θνητούς (από το μόρος: μοίρα)

[32] Αυτοί που φθείρουν τους θνητούς.

[33] Αυτός που διεγείρει το ανδρικό μένος.

[34] Πλήθος, αγέλη.

[35] Φρενιασμένοι, έξαλλοι από ενθουσιασμό.

[36] Θόρυβος, κρότος, ποδοβολητό.

[37] Κραυγή, θρήνος.

[38] Φρυάζω, φρουμάζω: κυριεύομαι από παράφορη οργή, μαίνομαι.

[39] Ανακάτεμα, σύγχυση.

[40] Οδωδώς, -υία, -ός: αποσυντεθειμένος, που αποπνέει δυσοσμία.

[41] Δεινός, φοβερός.

[42] Τραγίλα, δυσοσμία από ιδρώτα.

Ο σκελετός και η Γνώση

Αυτό που λέγεται Γνώση ή Αυτογνωσία ή Έρευνα του Εαυτού είναι «κάτι» πανάρχαιο.
Έχει όμως ένα τεράστιο πρόβλημα.
Επειδή κυριολεκτικά επιτίθεται στο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ ΕΓΩ, έχει κυνηγηθεί άγρια από την ανθρωπότητα σε όλη την διάρκεια της ιστορίας της.
Οι άνθρωποι προτιμούν:
-να διαστρεβλώνουν την διδασκαλία της θρησκείας τους
-να θεοποιούν τα ΕΓΩ τους
-να ΨΑΧΝΟΥΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ για την αιτία της δυστυχίας τους
Ο μοναδικός σκοπός τους είναι να μην παραδεχθούν ότι είναι ελαττωματικά όντα που πρέπει να αλλάξουν τον εαυτό τους.
Δεν είναι τυχαίο που οι πρώτοι Γνωστικοί (δηλαδή αυτοί που ασχολούνται με την Γνώση) κυνηγήθηκαν από τους πρώτους χριστιανούς σαν αίρεση. Αλλά ούτε είναι και τυχαίο ότι επέζησαν μέσα στον μοναχισμό. Στα μοναστηριακά κείμενα (Φιλοκαλία, Κλίμαξ κλπ) υπάρχουν όλες οι γνωστικές διδασκαλίες οι οποίες αποτελούν την ραχοκοκαλιά της διαστρεβλωμένης πλέον Χριστιανικής Ορθοδοξίας.
Όμως, όποια θρησκεία και αν εξετάσεις, όσο παλιά ή υποτυπώδης μπορεί να είναι ή να θεωρείται από τους σύγχρονους «πολιτισμένους», έχει κρυμμένη στην δομή της μία και μοναδική εντολή: ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΕΓΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ.
Αυτό εννούν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι με τα τόσα ρητά-παροτρύνσεις:
-Εν οίδα ότι ουδέν οίδα.
-Γνώθι σαυτόν.
-Εδιζησάμην εαυτόν.
-Ένδον σκάπτε.
Κλπ, κλπ, κλπ. Τι άλλο μπορείς να ανακαλύψεις μέσα σου εκτός από ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΕΓΩ τα τόσο καλά κρυμμένα από την αντίληψή μας; Είναι τα ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ μας ΕΓΩ, ο διαστρεβλωμένος ανθρώπινος ψυχισμός, που κάνει τον άνθρωπο να πηγαίνει στα Τάρταρα, αντί για τα Ηλύσια Πεδία. Ενώ ήταν τόπος τιμωρίας, τα Ηλύσια Πεδία όπου οι νεκροί λησμονούν όλα τα γήινα βάσανα.
Αυτό εννούν οι ανατολικές θρησκείες όταν ζητάνε τον θάνατο της επιθυμίας. Εκείνος που επιθυμεί είναι τα ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ μας ΕΓΩ, ο διαστρεβλωμένος ανθρώπινος ψυχισμός, που κάνει τον πιστό να είναι δεμένος στον τροχό του Κάρμα, εγκλωβισμένος στην Μάγια, την υλική ψευδαίσθηση.
Αυτό εννοεί ο Μωάμεθ όταν κηρύσσει Τζιχάντ (ιερό πόλεμο) κατά των απίστων. Οι άπιστοι δεν είναι παρά τα ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ μας ΕΓΩ, ο διαστρεβλωμένος ανθρώπινος ψυχισμός, που κάνει τον μουσουλμάνο να αμαρτάνει.
Αυτό εννοεί ο Χριστός όταν λέει:
-Οι άνθρωποι είναι τάφοι όμορφοι από έξω αλλά μέσα γεμάτοι σαπίλα. (Η προσωπικότητα μπορεί να είναι φτιασιδωμένη και όμορφη, ο άνθρωπος μπορεί να υποκρίνεται τον «πολιτισμένο»,  αλλά ο διαστρεβλωμένος ανθρώπινος ψυχισμός που κρύβεται πίσω από την προσωπικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από σαπίλα και βρώμα).
-Αν ο σπόρος δεν πεθάνει το φυτό δεν γεννιέται. (Τι άλλο μπορεί να είναι ο σπόρος παρά ο άνθρωπος-ΕΓΩ, ο άνθρωπος-ΕΛΑΤΤΩΜΑ, ο άνθρωπος ο προσκολλημένος στην ύλη;)

Από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να ξεφύγει το ψηφιδωτό της Αντιόχειας.
Ο «ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΣ» σκελετός κάθεται αναπαυτικά ανάμεσα σε ένα δοχείο με κρασί και ένα καρβέλι ψωμί, κρατώντας μία Κούπα.
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έκατσε να σκεφτεί τους συμβολισμούς που κρύβει ο καλλιτέχνης στην «απλοϊκή» αυτή αναπαράσταση.
-ΓΙΑΤΙ έβαλε έναν σκελετό να περνάει καλά; Πρόκειται για ΠΑΡΑΛΟΓΗ αναπαράσταση.
-ΓΙΑΤΙ δεν έβαλε έναν άνθρωπο και δίπλα έναν σκελετό ο οποίος εκ των πραγμάτων ΔΕΝ περνάει καλά;
-ΓΙΑΤΙ δεν έβαλε δίπλα στον «σκελετό» κρέας, ζώα, μία γυναίκα (αν υποθέσουμε ότι ο σκελετός είναι άνδρας), όπλα, βιβλία κλπ; Ακόμα και ο χειρότερος άνθρωπος χρειάζεται κάτι παραπάνω από κρασί και ψωμί.
Επιπλέον γεννιούνται κάποια ερωτηματικά:
-Έχει άραγε σχέση ο αμφορέας με κρασί του ψηφιδωτού με τον Οίνο της Κανά;
-Έχει άραγε σχέση το καρβέλι το ψωμί με τον Άρτο τον Επιούσιο; (δηλαδή με την πνευματική τροφή;)
ΦΥΣΙΚΑ και έχει!
Μόνο έτσι μπορεί να έχει λογική το καταπληκτικό (και επίσης παράλογο) ρητό του Αγίου Όρους:
«Αν πεθάνεις ΠΡΙΝ πεθάνεις, ΔΕΝ θα πεθάνεις όταν πεθάνεις».
Αλλά τι σημαίνει το «να πεθάνεις πριν πεθάνεις»;
Τι καταλαβαίνετε από αυτό το ρητό;
Συνδέστε το ψηφιδωτό και το ρητό και η Γνωστική απάντηση θα ξεπηδήσει ολοκάθαρη:
Όταν ο άνθρωπος σκοτώσει τα ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΟΥ ΕΓΩ, τότε «πεθαίνει». Δεν μοιάζει σε τίποτε με τον προηγούμενο ελαττωματικό εαυτό του.
Είναι «νεκρός». Έχει σκοτώσει την επιθυμία!
Τώρα μπορεί να είναι ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΣ, μακριά από τα βάσανα των «ζωντανών» ανθρώπων.
Και όταν πεθάνει (σαν σώμα) δεν πρόκειται να πεθάνει (σαν ψυχή). Θα πάει στον Παράδεισο (στα Ηλύσια Πεδία) και όχι στην Κόλαση (στα Τάρταρα).
Και ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ (κρατώντας την Κούπα προς τα επάνω) θα έχει το πνευματικό κρασί και ψωμί του (δηλαδή την μεθυστική Γνώση που του έρχεται από τον Πατέρα, τον Θεό).
Προφανώς δεν σας έπεισα…
Αλλά, παρακαλώ, παρατήστε λίγο την κατανάλωση, τους φόρους και την τηλεοπτική τρομοκρατία.
Σκεφτείτε: Πόσο δίκιο μπορεί να έχω;
Και το αν έχω δίκιο είναι θέμα σκέψης, γιατί όπως λέει και ένας σοφός:
«Αν ακούσεις μια ιδέα που συμφωνεί με τις δικές σου, πρόσεξε μήπως είναι λάθος. Αν ακούσεις μια ιδέα που δεν συμφωνεί με τις δικές σου, πρόσεξε μήπως είναι σωστή».