Τρομοκρατημένα ανθρωπάκια

Ακούω στην πολυκατοικία τους διάφορους ενοίκους να μπαινοβγαίνουν στο διαμέρισμά τους.
ΠΑΝΤΟΤΕ, είτε μπαίνουν είτε βγαίνουν, γυρίζουν τέσσερις φορές το κλειδί (αφού δεν έχει περισσότερο).
Φυσικά, τα παιδιά τους μαθαίνουν ότι πρέπει να ζουν πίσω από κλειδαμπαρωμένες πόρτες. Μαθαίνουν να φοβούνται.
Στην πυλωτή όποτε τα κατεβάζουν για παιχνίδι, στέκονται πάντα δίπλα τους: πρόσεχε μην χτυπήσεις, πρόσεχε μην το σπάσεις, πρόσεχε αυτό, πρόσεχε εκείνο, μη αυτό, μη εκείνο…
Τα παιδιά μαθαίνουν να φοβούνται και να ζουν μέσα από αέναους περιορισμούς και απαγορεύσεις.
Και αναρωτιέμαι για εσάς τους περισσότερους που ζείτε μέσα στον φόβο, μαθαίνετε τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας να φοβούνται και την σκιά τους, και αναπαράγετε αυτήν την δικτατορία του τρόμου για τα πάντα:
Οι περισσότεροι από εσάς λέτε ότι πιστεύετε στον Θεό. Και ως γνωστόν ΤΙΠΟΤΕ δεν γίνεται χωρίς την δική του θέληση, ακόμα και το να πέσει ένα φύλλο από το δέντρο.
Για όσους δηλώνουν άθεοι δεν το συζητάμε, αλλά εσείς πως τολμάτε να φοβάστε;
Δεν ξέρετε ότι όσο και να φοβάστε δεν πρόκειται να αποσοβήσετε τίποτε;
Δεν ξέρετε ότι αυτό που πρόκειται να γίνει, θα γίνει;
Δεν ξέρετε ότι με το να φοβάστε δηλώνετε ότι ο Θεός στον οποίο πιστεύετε ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟΣ, ΑΧΡΗΣΤΟΣ και ΑΝΙΚΑΝΟΣ;
Μία αραβική παροιμία λέει: προσευχήσου στον θεό, αλλά δέσε και την καμήλα σου.
Αλλά εσείς το παρατραβάτε.

Η εργατική ελιά

Ζω σε έναν ηλίθιο πολιτισμό, με ηλίθιους ανθρώπους. Όλοι (ακόμα και όσοι λένε το αντίθετο) κοιτάνε την πάρτη τους, ζώντας στον ηλίθιο μικρόκοσμό τους δικαιολογώντας πάντοτε τον ηλίθιο εαυτό τους και ρίχνοντας πάντοτε την ευθύνη σε κάποιον άλλον (συνήθως στο δημόσιο).
Και για να ζω σε αυτόν τον ηλίθιο κόσμο είναι προφανές ότι είμαι και εγώ ηλίθιος, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Η απάτη του τάφου της Αμφίπολης (συνέχεια)

Πριν από λίγο καιρό είχα ανεβάσει μία ανάρτηση με τίτλο «Η απάτη του τάφου της Αμφίπολης».
Τα γεγονότα έρχονται ΔΥΣΤΥΧΩΣ να με επιβεβαιώσουν.
Στο διαδίκτυο κυκλοφοράνε φωτογραφίες από τον Ά παγκόσμιο πόλεμο, όταν είχαν έρθει στο Ελλαντιστάν αγγλικά στρατεύματα κατοχής (συγνώμη συμμαχικά ήθελα να πω).

Οι άγγλοι στρατιωτικοί, γνήσιοι απόγονοι του Έλγιν, τίμησαν τον διάσημο εκπολιτιστή πρόγονό τους κάνοντας ανασκαφές στα ταφικά μνημεία της Αμφίπολης.

Στις εικόνες μπορείτε να δείτε δεκάδες πιτσιρίκια που κουβαλάνε πάνινα σακούλια από τις ανασκαφές. Λίγο ψωμί στα εξαθλιωμένα παιδιά (το οποίο προφανώς πληρωνόταν από το ελληνικό[;] δημόσιο με το δάνειο που είχε πάρει)  δεν ήταν σπουδαίο έξοδο για να δημιουργηθεί κάποια αίθουσα για την Αμφίπολη στο βρετανικό μουσείο.
Να λοιπόν πως μπορεί να εξηγηθεί η σύληση του τάφου, αλλά και η ΠΕΡΙΕΡΓΗ καταστροφή του ψηφιδωτού.
Οι αρχαιολόγοι λένε τώρα ότι μπορεί να υπάρχει μία υπόγεια κρύπτη. Οι Άγγλοι μπορεί ΗΔΗ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΝ (πιθανόν από κάποιο άγνωστο για μας αρχαίο χειρόγραφο). Έτσι έσκαψαν για να βρουν την υπόγεια αίθουσα. Αυτό γίνεται ακόμα πιθανότερο αφού οι αρχαιολόγοι βρήκαν σκορπισμένες μέσα στα χώματα τις ψηφίδες του κατεστραμμένου μωσαϊκού.
Βάζετε στοίχημα ότι σε λίγο θα βρεθεί κάποια υπόγεια αίθουσα που θα είναι ΚΑΙ ΑΥΤΗ συλημένη;
Μην βάλετε εκτός και έχετε λεφτά για χάσιμο.
Όσο για τον τάφο θα κάνω την ίδια ευχή που έκανα και στην πρώτη ανάρτηση: Να με διαψεύσουν τα γεγονότα…

Θεωρίες συνομωσίας (τροποποίηση του καιρού)

Ήδη, από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι αμερικανοί (και άλλοι) στρατιωτικοί προσπαθούν να ελέγξουν τον καιρό προς όφελός τους. Ο έλεγχος του καιρού θα ήταν ένα πολύ καλό όπλο. Μπορεί να γονατίσει οικονομικά τον εχθρό με πλημμύρες ή ξηρασίες, «χωρίς να ανοίξει ρουθούνι» από τα αμερικανικά ηρωικά στρατεύματα.
Γελάτε έ;
Αυτά δεν γίνονται έ;
Δεν είναι για σοβαρούς ανθρώπους αυτά έ;
Παρακαλώ μην γελάτε.

άνθρωπος ή Άνθρωπος;

Ένας σοφός είπε για τον άνθρωπο:
«Θυσιάζει την υγεία του για να βγάλει χρήματα. Ύστερα θυσιάζει τα χρήματά του για να ανακτήσει την υγεία του. Και τότε είναι τόσο ανήσυχος για το μέλλον ώστε δεν απολαμβάνει το παρόν. Έτσι δεν ζει ούτε στο παρόν, ούτε στο μέλλον. Και ζει σαν να μη πρόκειται ποτέ να πεθάνει. Και πεθαίνει χωρίς να έχει ζήσει ΠΟΤΕ στην πραγματικότητα».

Ο σοφός έκανε λάθος. Μιλούσε για τα σημερινά δίποδα σκεπτόμενα θηλαστικά, νομίζοντας λανθασμένα ότι είναι άνθρωποι.
Όμως ξέρω ότι οι πραγματικοί άνθρωποι ΔΕΝ κάνουν τέτοια πράγματα. Για αυτό όταν μιλάω για Ανθρώπους, γράφω το Α κεφαλαίο για να τους διαχωρίζω από τους ανθρώπους  (με το α και την ψυχή μικρά).
Παρ’ όλα αυτά και εγώ ανήκω στην κατηγορία του α μικρόν.

Εθνική επέτειος (;)

Σήμερα το πρωί βγήκα μία βόλτα τριγύρω, και έβγαλα κάποια συμπεράσματα:
Η μόνη ένδειξη ότι πρόκειται για εθνική εορτή είναι ότι τα μαγαζιά είναι κλειστά. Οι μόνοι ανοιχτοί ήταν τα περίπτερα, τα ζαχαροπλαστεία, τα λουλουδάδικα και ένας Πακιστανός με μίνι μάρκετ!
Όταν ήμουνα μικρός, θυμάμαι ότι υπήρχε παντού ένας οργασμός κίνησης. Παντού υπήρχαν σημαίες, ενώ πολλοί άνθρωποι πηγαινοέρχονταν και μαζεύονταν στον κεντρικό δρόμο της περιοχής για να δουν τα παιδιά τους να παρελαύνουν. Και δεν υπήρχαν κιγκλιδώματα και ΜΑΤ και αστυνομία να προσέχει τους «επίσημους» αφού ο κόσμος βρισκόταν δίπλα στην εξέδρα τους. Για εμάς τους πιτσιρικάδες ήταν μία ημέρα πολύ ενδιαφέρουσα, με δράση, κόσμο, φασαρία και φυσικά χωρίς σχολείο! Ειδικά αν υπήρχε και κάποιο στρατιωτικό απόσπασμα, πετούσαμε στα σύννεφα.
Σήμερα;
Οι σημαίες είναι ελάχιστες, δεν υπάρχει ψυχή στους δρόμους, και ακούω τα πιτσιρίκια να παίζουν μέσα στα διπλοκλειδωμένα διαμερίσματα. Τίποτε δεν κάνει την ημέρα να ξεχωρίζει από μία συνηθισμένη Κυριακή.
Και επ’ ευκαιρία έχω να κάνω μία ερώτηση σε δήθεν αναρχικούς, δήθεν αριστερούς και  γενικά τους πολύ-πολιτισμικούς τύπους:
Αν και τα τελευταία χρόνια έκοψαν το ηλίθιο βιολί να κατηγορούν τους Έλληνες σαν εθνικιστές και φασίστες, θα ήθελα να μου απαντήσει κάποιος:
Ο Πακιστανός έχει ανοιχτό το μαγαζί του (σε αυτήν την πραγματικά παγκοσμίως σημαντική επέτειο) ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΕΝΟΧΛΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ, ούτε κάν οι κακοί χρυσαυγίτες.
Άραγε αν ήμασταν εμείς στο Πακιστάν και τολμούσαμε να ανοίξουμε το μαγαζί μας σε μία μεγάλη μουσουλμανική εορτή, ο αθώος-φιλήσυχος-φουκαράς-θύμα κλπ «μετανάστης», που τόσο πολύ υποφέρει από τους παλιο-φασίστες Έλληνες, θα μας άφηνε ήσυχους ή θα μας είχε κόψει το λαρύγγι την στιγμή που θα ξεκλειδώναμε το μαγαζί μας;
Παλιοφασίστες...

Δημοσιογραφική αμορφωσιά

Οι δημοσιογράφοι έχουν ένα δύσκολο καθήκον. Πρέπει να παρουσιάζουν ένα συνήθως μικρό γεγονός με όσο το δυνατόν πιο εντυπωσιακά λόγια, αφού αυτή είναι σήμερα η δουλειά των ΜΜΕ: να εντυπωσιάζουν και όχι να ενημερώνουν.
Αν σε αυτό προσθέσετε ότι η γνώση της γλώσσας είναι άθλια, τότε παρατηρείται το φαινόμενο ο δημοσιογράφος να πασχίζει απεγνωσμένα να μιλήσει εντυπωσιακά μπροστά στην κάμερα έχοντας ελάχιστες λέξεις στο λεξιλόγιό του. Οι μπαρούφες είναι απίστευτες σε αριθμό και ποικιλία.
Λόγω της νεροποντής είδα ειδήσεις για να μάθω τι συνέβη και σημείωσα μερικά από τα πιο χτυπητά για το θέμα:
Η δημοσιογράφος του καναλιού ανακοινώνει τι θα δούμε: εικόνες χάους των πληγείσων περιοχών!
Ο δημοσιογράφος (και ο εικονολήπτης) είναι προφανώς γίγαντας, αφού δείχνει, στο ύψος του στήθους του, το ίχνος από το νερό στον τοίχο και λέει: το νερό έφτασε το ένα και εβδομήντα.
Για ένα περιστατικό όπου ένα δέντρο έπεσε και έκλεισε τον δρόμο: Ξεριζώθηκαν δέντρα και κλαδιά!
Σε ένα σημείο όπου τα νερά παράσυραν μερικά αυτοκίνητα στέκεται ένας πυροσβέστης και μερικοί περίεργοι. Ο δημοσιογράφος λέει: Οι πυροσβέστες προσπαθούν να απεγκλωβίσουν τον δρόμο!
Ο ίδιος δημοσιογράφος μιλώντας για την μεγάλη νεροποντή: Έριχνε μεγάλη βροχόπτωση!
Με αυτά και άλλα πολλά τα ΜΜΕ συμπληρώνουν την ήδη στραβή εκπαίδευση συνηθίζοντας τους ανθρώπους να ακούνε βλακείες που δεν έχουν νόημα.
Έτσι κατά την γνώμη μου το τελευταίο από το οποίο κινδυνεύουμε σαν έθνος είναι ο έμπολα, το χρέος και οι τζιχαντιστές.